Hallo allemaal,
Iedereen nog een gelukkig en gezond 2016 toegewenst. Dit verhaal heb ik geschreven op de wintersport afgelopen kerstvakantie. Dit jaar op nummer 1 staat voor mij: gelukkig zijn en blijven.
Graag neem ik jullie mee in mijn moment. Mijn moment in de bergen, in de zon luisterend naar een nummer van Omi-drop in the ocean. Ja, dat mogen jullie best weten. Een heerlijk gevoel en een gevoelstemperatuur rond de 20 graden. Het appartement mogen wij nog niet in. De sneeuwhoogtes zijn minimaal. Dat is jammer, maar.. dit moment pakken ze mij niet meer af.
Ik zit in mijn hemdje en luister naar mijn muziek. Ik zie voor mij een groen grasveldje en veel mensen bij de skiliften. Zij komen en gaan: skiërs en snowboarders. Zij zoeven voorbij. En waar ik echt van geniet zijn de mooie witte bergtoppen. Deze laten mij weten dat ik weer kan genieten. Ze laten mij voelen dat ik weer even mag ontspannen en los mag laten na een nogal, voor mij, neerslachtige periode.
Een periode waarin ik gestopt ben met mijn stage. Ik liep stage bij een n.a.h -kliniek (n.a.h.= niet aangeboren hersenletsel) en deed daar mijn stage als ervaringdeskundige. Dit werd mij te veel omdat ik teruggeslingerd werd in mijn herstel. Verdere privézaken die ervoor zorgen dat ik weer moest opladen en weer even plat moest liggen.
Laat ik dan nu hier, met dit uitzicht, op een bankje zitten met naast mij mijn steun en toeverlaat!! Mijn lieve vriend waar ik vandaag 4 jaar mee samen ben.
En nog even dit:
Om het maar zo uit te leggen: ik ben geen Nokia 3210 waar je alleen maar mee kunt bellen en sms-en! Ik ben een Smartphone. Ten eerste duurt de batterij veel langer voordat deze is opgeladen en gaat deze ook sneller leeg door de vele functies die de Smartphone bezit en dan nog niet te spreken over de functies die op de achtergrond continu draaien. Ik kan jou vertellen: dat had de Nokia 3210 niet hoor. Welkom in mijn brein..
Ik maak geen sprongen. Ik dacht dit vroeger altijd te moeten doen. Maar door mijn n.a.h en de opleiding ‘Howie the harp’, heb ik geleerd dat kleine stapjes veel effectiever zijn…en kijk.. het werkt! Ik accepteer en leer.
Ik klim eruit en de spanningen krijg ik weer wat onder controle. Zo heb ik ook de busreis overleefd zonder paniekaanvallen. Ik ben er nog niet, maar de optimist in mij wordt steeds een beetje aangewakkerd.
Nu dan genieten van het uitzicht en van mijn vakantie… Oja, even insmeren en zoef daar ga ik!!! Joeeeepiee
Fijne dagen iedereen!
Knuff Tessa -x-
