Stel je voor: 25 jaar geleden alweer, de Grote Operatie die mijn leven bleek te redden… Te bizar voor woorden, toch? Ik leef al langer erna dan ervoor. Zo een mooi jubileumgetal doet een mens weer eens stilstaan bij die periode uit het verleden… Toegegeven: De tijd vooraf was lastig en de tijd erna zeker ook. 😉 Anderzijds het leven erna is toch ook nog tof en mooi en de moeite, meer dan de moeite!

25 jaar geleden

Toen ik suf van de uitputting en buitenaardse pijn het ziekenhuis instrompelde had niemand door dat dit zo een bepalend moment ging zijn voor mijn leven. Het moest achteraf gezien niet langer duren of ik was er niet meer. Bizar idee. Dankzij het feit dat ik in een land geboren ben met een goede betaalbare gezondheidszorg leef ik nog. Als dat geen groot “Klein Gelukske” is. Dankzij de “last minute” consultatie ook bij een alerte gynaecologe na een week thuis aanmodderen (lees: afzien) met een dagelijks huisbezoekje van een niet echt actieve huisarts. Dankzij de extra opgeroepen chirurg tenslotte, toen bleek dat mijn buik binnenin een erger rommeltje was dan iedere andere dokter had voorzien.

Het is écht en heeft een naam

Mijn huisdokter kon niet langer het afdoen als een onbenullige klacht die voornamelijk in mijn hoofd zat. Mijn arts was ook maar een mens en we maken allemaal fouten. Soms grotere fouten dan andere. Ik ging de maanden vooraf om die reden al niet meer naar de dokter, ondanks alle toeters en bellen in mijn lichaam waar ik niet graag aan terugdenk. Zo een consultatie had toch geen zin.

De opluchting was dan ook groot toen na een weekje kweekjes van een stukje weggenomen darm bleek dat het een naam had, namelijk Crohn, en ik me niet langer een bedrieger hoefde voelen. Wist ik veel hoe bepalend het zou worden voor mijn mogelijkheden om een leven uit te bouwen. De reis nadien zag er net iets anders uit dan dat wat een jong meisje op de schoolbanken gaat verzinnen voor haar toekomst.

High in de sky

Nee, in dat moment was ik vooral heel dankbaar en heel heel heel erg high van de dope en het extra zakje bloed die door mijn aderen stroomden. Fascinerend vond ik het: de buisjes die uit mijn lijf kwamen, zelfs het gruwelijke litteken dat ze amper konden naaien doordat de buikvliesontsteking de huid wak maakte. Terwijl dat toch wel even schrikken is voor elke normale mens, niet? Het spoelen van de wonde langs de buis in mijn keel was een hoogtepunt van de dag: ik herinner me nog duidelijk het koele water dat de hete boel vanbinnen even leek op te frissen. Douchen kon niet dus een mens moest het doen met wat voor handen was! 😀

Ups en downs

Schandalig vond ik het dat ik meteen dag één in de zetel werd gezet, voor de bloedcirculatie. Jaja, het is al goed, laat me nu maar gewoon terug in bed gaan. En die eerste hap echt eten, pijnlijk als het grofste schuurpapier. Maar euforisch was ik dan weer toen ik mama kon vertellen dat ik geleerd had alleen uit bed te rollen zonder mijn litteken te scheuren. En twee weken later kon ik naar de deur schuifelen, en in de ziekenhuisgang kijken. Wat een zalig gevoel.

Salopet

Bezorgd als ik was liet ik mama mijn salopet (tuinbroek) meenemen, toen gelukkig weer eens in de mode. Want mijn buik was zo dik en ik kon er nog steeds niets op verdragen. Ik kon toch moeilijk in mijn blootje naar huis gaan op de dag van mijn ontslag uit het ziekenhuis? Die salopet zou het oplossen. Ik zie ze nog zo voor me: een donkerbruine fluwelen exemplaar was het. Maar tja, hoe gaat dat als je jezelf twee weken niet kon zien in de spiegel? Je mist het kleine detail dat je blijkbaar 15kilo minder weegt! En ik maar denken dat ik mijn broeken niet zou aankunnen met die buik! Hilarisch.

Geen aanrader

Het klinkt nu allemaal als één groot avontuur, als een reclamefolder voor de belevenis van een unieke ervaring, kortom: een must-do. Laat ik daarom voor alle zekerheid toch maar even opmerken dat het allemaal niet zo eenvoudig was en het herstel pittig en lang. (Ik ben nog steeds bezig ermee! :D) Maar die twee weken ziekenhuis na de operatie? Die waren een blur van stevige pijn en gigantisch euforische gedrogeerde highs… Dat is op zichzelf al een jubileumfeestje waard! Maar ik vier toch vooral het feit dat ik er ondanks alles dus nog steeds ben, levend en al! Dat kan je als mens onmogelijk bevatten, het feit dat jij op dat moment ondanks alle tegenslagen voor en na, op dat moment 25 jaar geleden dat groot “Klein Gelukske” kreeg…