Iedereen kent ze wel. Van die momenten. Waarop je denkt: AAAAaaaaaaaaaarggggghhhh!!!! Kortsluiting. David Byrne riep het al uit: “How did I get here???????”
Dagen als deze moeten niet te vaak voorkomen als je het mij vraagt. Want als het voelt alsof je je zo diep in nesten hebt gewerkt dat je jezelf verliest, is dat NIET leuk! Voor diegenen die daar nog aan zouden twijfelen. Maar menselijk is het wel. Voorbijgaand en niet dodelijk. Maar leuk? Nee, dat niet.
Hoofdzaken
Ik ben heel gevoelig, ik weet het. En een denkertje. Eentje dat op haar oververmoeide momenten nogal eens kan verdwalen in haar hoofd. Wat kan een mens complex zijn. Laat ik het zo zeggen: ziek zijn, heel ziek zijn, doodziek zijn bij momenten: het is niet simpel. Het is niet altijd sterk zijn. Het is ook zwak zijn en toch moedig doorgaan. Je voelt zoveel, je slaapt zo weinig, je hebt weinig bewegingsvrijheid, je voelt je verzwakken en wil sterk blijven, je bent heel vaak alleen, je ziet er tien jaar ouder uit, je lijf staat onder stress, je brein hangt halfstok, kortom: de ideale voedingsbodem voor AAAAaaaaaaaaarrrrgggghhhh…
Kortsluiting
Het laatste jaar, de laatste maanden waren heel heftig, zowel voor mij als mijn omgeving. Gelukkig is eindelijk de vinger gelegd op de reden voor dat steeds verder afglijden naar het einde. Is die mega stressy periode waarin ik mijn lijf moest samen houden met wilskracht voorbij. Maar de weg naar bijsturing is ook een vol valkuilen. Van benen die nog niet meewillen, pijnen die niet normaal bij het pakket horen, onzekerheden of ik het wel goed doe, slechte dagen en heel slechte dagen… Hard werken en soms kortsluiting in het hoofd tolereren. Je hoeft er niks mee, je weet dat het heel rot voelt nu en dat het weer overgaat, morgen een nieuwe dag.
Falen en balen
Maar toch, in die stroom voel ik me soms falen, betrek ik deze ellende helemaal op mezelf: dat dit niet opgelost raakt is Mijn Schuld (typisch vrouwen trouwens, na een kleine rondvraag). Je ziet van op een afstand dat je dat denkt op die moment en je weet dat dat niet de hele waarheid is, maar op die moment denk je enkel: “How did I get here?“
Relax!
En we weten allemaal als we teveel geforceerd dingen willen oplossen en controleren dat dat net NIET werkt. Ontspannen, goeie nachtrust/minder pijn, indien mogelijk een klein blokje rond, even telefoneren en lachen met een vriendin, boekje bladeren, badje als je dat aankan… Dat werkt veeeeeel beter.
Aanvaarding
Soms zit er echter niks anders op dan ondanks al die goeie afleidingsmanoeuvers aanvaarden dat vandaag een shitty dag is, om het in darmgerelateerde termen te zeggen. Misschien is dat wel nodig om weer helemaal op te laden en met vernieuwde veerkracht en goesting ons wonderlijke leven verder te leven. Conclusie: o wat leef ik graag, maar soms is het pittig!
Rescue team
Enter de externe hulplijn dus… Want op sommige momenten in mijn leven vind ik het heel fijn om een neutraal klankbord te hebben. Zo’n stem die je begeleidt en de juiste vragen stelt, die je nieuwe tools geeft om in te zetten in tijden van chaos. Of je het nu een coach, therapeut, psycholoog of whatever noemt, ik vind het een meerwaarde. En omdat na de laatste medische bijsturing mijn brein al iets meer aanstaat, kan ik daar nu mee aan de slag. En dat maakt me blij! Met meer kan je meer… Niks mis met af en toe een extra duwtje in de rug!
