Ik word wakker. Wat voel ik? Ik moet spugen. Waar ben ik? Oooh, mijn hoofd!! Wat the hell voel ik? Wat zit er in mijn mond? Ik begin te kokhalzen. Er rinkelen belletjes.. Dokters komen eraan en ik zie mijn ouders en zusjes aan mijn bed. Er worden 2 slangen uit mijn keel gehaald. Ik kijk naar rechts waar ik mijn 2 zusjes en mijn moeder in tranen zie. Rechts van mij zit mijn vader.
Ik wilde praten maar, waarom kon ik dit niet? Shit! Ik kreeg van mijn moeder een papiertje en een pen en schreef: ‘Drinken’ en ergens anders: ‘Dorst’. Zo blij was zij dat ik die verhouding wel kon leggen, want ja, er kon immers van alles mis zijn? ‘Pap, kan ik nog voetballen?’ (Yeah right).
Uit de coma ontwaakt met de conclusie: ‘Niet aangeboren hersenletsel’. Na 2 dagen uit het ziekenhuis ontslagen met een gebroken sleutelbeen, mijn gezicht aan gort en mijn hersens hadden zo’n harde klap gehad, dat ik daar voor de rest van mijn leven last van zal hebben.
Tessa, gaat het goed? Hoe is het met je? Hey, je bent er weer! Zal ik wat te drinken voor je halen? Gaat het wel? Dit was toen de mensen nog aan mij dachten. Dit was ook toen de mensen nog aan mij ZAGEN dat er wat mis was. Want wat ZAGEN zij dan? Mijn arm was aan mijn lijf geplakt vanwege mijn sleutelbeen.
Mitella weg en toen? Toen was ik beter.. Er was toch niets meer te zien? Of was dat wat zij wilden zien? Ik weet het niet. Na al die jaren was er nog zoveel mis met mij. Er waren veel mensen die even vergeten waren dat mijn hersens een klap hadden gekregen en dat zie je niet! Dit werd een gevecht tussen wat ik wist en voelde en wat mijn medemens niet zag.
Omringd door mijn dierbaren, die mij door dik en dun hebben gesteund, heb ik mij ontzettend alleen gevoeld door de onwetendheid van mijn omgeving. Nare opmerkingen zoals: ‘Je kunt toch ook stappen’? ‘Maar je kunt niet werken, vuile uitkeringstrekker!’ Auwtjsssss….
Wat heb ik mijzelf gemist! Ik was mijzelf zo lang kwijt en ik heb zo gezocht! Ik ging door diepe dalen en door periodes van pijn in hart en ziel. Ik kon mijzelf echt niet meer vinden, mijn oude ik. Ik was weg. Nu, 7 jaar later, ben ik nog steeds op zoek naar wie ik ben. Al kom ik steeds dichterbij.. misschien weet ik het ook wel. Maar het is zo moeilijk om te weten dat ik anders was, of hoe ik geweest zou zijn als dit niet gebeurd zou zijn. Zoveel vragen en geen antwoorden, alleen ervaren en doen. Dit maakt dat ik moet knokken…dit maakt mij sterk, hoe moeilijk en ellendig dit ook voelt. Zeker als de buitenwereld mij anders ziet. Want waarom ben ik er nog zo druk mee bezig, hoor en zie ik mensen denken? Nou, omdat ik voor het leven getekend ben en er elke dag mee te dealen heb. Weet je, ik ben er een KEI in geworden SALUTE!
Vallen en opstaan. Kleine stapjes maken grote sprongen. Dat wat ik meemaak, maakt mij sterker. Een doorzetter en doelgericht moet ik nu eenmaal knokken. Ik moet veel(energie) inleveren voor plezier, ontspanning, inspanning, ontwikkeling en werk.
In mijn volgende blog ga ik verder met mijn verhaal. Ik zal jullie meer vertellen over mijn herstel om jullie uiteindelijk te vertellen hoe krachtig ik er nu voor sta. En hoe sta ik nu eigenlijk in het leven?
Tot snel!
-x- Tessa
