Onzekerheden liggen altijd op de loer en vaker dan ik wil laat ik mij hierdoor meeslepen. Soms heb je net dat beetje moed nodig om je hierover heen te zetten. Dit keer zijn mijn sociale onzekerheden aan de beurt.
Als chronisch zieke ben je vaak aan huis gekluisterd, waardoor je sociale leven zich voor een groot deel digitaal afspeelt. Je ontmoet weinig nieuwe mensen en je sociale contacten onderhouden is soms best een opgave.
Hoe kan je mensen nog vertrouwen?
Het is moeilijk om mensen te vertrouwen, maar als deze eenmaal binnen de cirkel zitten gaan ze daar ook niet zomaar uit. Zelf merk ik op het moment dat ik mensen vertrouw ik ze met bijna vastklamp, deze mensen zijn zo bijzonder en die wil ik graag in mijn leven hebben. Hierdoor schrik ik mijn net vertrouwde contacten weer af en moet ik weer van voor af beginnen.
Er zijn geen mensen in mijn leven die ik dagelijks spreek, dus als ik dan met iemand heb afgesproken kan die persoon de daaropvolgende dagen meerdere berichtjes van mij verwachten. Ik wil graag dingen met mensen delen en soms hebben zij dus een overkill aan berichtjes van mij. Nogmaals een afschrik effect.
Dat zorgt voor onzekerheid
Er zijn in mijn leven veel mensen die ik al jaren ken, nieuwe mensen bijna niet. Al deze mensen hebben echter gewoon een leven en daarom ben ik meestal niet de prioriteit, hoe pijnlijk dit ook mag zijn. Berichtjes blijven onbeantwoord en afspraken worden niet nagekomen.
Heel onzeker word ik hier van. Het voelt alsof ik niet goed genoeg ben. Soms ben ik te intens en dan weer te afwezig, zo doe ik het nooit goed.
Gelukkig gaat het de laatste tijd beter, zo ik zit in een leuke groep van basisschool vriendinnen waar ik regelmatig contact mee heb. Ook zijn er mensen van IKVW die ik met enige regelmaat spreek.
Ik had een vleugje moed nodig en schoof mijn onzekerheden aan de kant
Ik zit in een appgroep met vrienden van de middelbare school. Het waren mijn beste vrienden. Mijn appjes bleven alleen steeds vaker onbeantwoord, zelfs dusdanig onbeantwoord dat ik maanden later nog steeds geen nieuw berichtje durfde te sturen, omdat er al zoveel onbeantwoorde berichtjes stonden.
Op een gegeven moment was ik het zat. Wat heb ik te verliezen als ik ze afschrik met een veel te lang bericht? Helemaal niks, aangezien zij toch niet antwoordde. Dus dat is wat ik deed. Ik heb maanden lang de moed verzameld om mijn gevoelens op papier te zetten. Ik vertelde hen dat ik het niet oké vond dat zij nooit meer antwoordde, was ik hun ogen geen antwoord waard? Ik snap dat ze een nieuw leven hebben opgebouwd, maar zien zij ook in dat ik dat niet heb? En dat zij voor mij nog steeds heel veel waard zijn.
Ik gooide mijn telefoon angstig aan de andere kant van de bank, scherm naar beneden en wachtte op antwoord. En dat antwoord kwam verrassend snel. Zij hadden er geen erg in gehad dat het mij zoveel deed, het onbeantwoord laten van berichtjes deden zij niet expres. Een moment van: ik antwoord zo meteen en dat vervolgens vergeten. Zij wilde graag afspreken, twee dagen later zag ik ze eindelijk weer.
Met eerlijkheid en een klein beetje moed bereik je het meest!
