Kleine wasjes, grote wasjes… Zo gaat dat in het leven. Dingen worden vuil, weer andere dingen ruiken “raar”… En over dat laatste, gaan we het in deze blog hebben!

BFF-time

Het zit namelijk zo. Deze week wipte mijn dierbaar vriendinnetje bij me binnen op de terugweg van het ziekenhuis. Dat ziekenhuis is dicht bij mijn thuisje dus van het één kwam het ander. Even haar broodje opeten bij mij en een beetje bij kletsen. Gezellig!

Verrassing

Lieve vriendin moest op controle na een ingreep in haar been. En hoewel ze op voorhand voelde dat dit positief ging uitdraaien, merkte ze toch één ding op bij zichzelf. Waar ze zich over verwonderde: ze had zichzelf verrast hiermee. En tegelijkertijd bezorgde ze mij een gevoel van opluchting, zo van: oooowkay, dat is dus normaal! Want ook een “gezond” persoon heeft dit bij een “gewone” controle zelfs al. 

T-shirt

Het ging meer bepaald om haar t-shirt. Dat rook een beetje. Een beetje niet fris, quoi. Verwonderd stelde ze bij zichzelf vast dat een mens zelfs bij een routineafspraak in het Oord dat ziekenhuis heet, al een rare geurtjes kan produceren onder de oksels. Meer nog, ze stelde vast dat ook zìj daar vatbaar voor is.

Spannend

Tja, niets abnormaals als je erover nadenkt. Want “Het Ziekenhuis” associeer je meer met nare, enge, nieuwe, onbekende dingen dan met zorgeloze zaken. Ja, ik weet het, er worden inderdaad prachtbaby’s geboren en goeie resultaten voorgelegd. Maar het niet weten op voorhand hoe het gaat zijn of net wel, wat je mag verwachten, gaat het pijn doen, heeft je dokter echt wel tijd voor je, kan er geholpen worden, wordt het goed nieuws of…  Allemaal dingen die onbewust in jezelf diep weg een beetje rommelen. Onbekend is spannend en dus gaan er stiekem allerlei bliepjes en tuutjes af in je lijf. En voor je het weet kan jij je t-shirt in de was gooien!

Abnormaal?

Voor mij wel heel verfrissend en geruststellend dat ik dus niet echt abnormaal ben in deze (In andere dingen wel, maar dit terzijde). Bij mij uit het zich vaak al enkele dagen voor een afspraak in het Oord. Dan krijg ik een vaag, onbestemd gevoel in mijn buik (tja niet voor niks darmproblemen zeker?). Mijn tweede hersenen voelen dat er iets op komst is. Iets van de niet zo leuke soort, niet per se iets ergs, maar ook weer niet iets superleuks. 

Ik vind het bijvoorbeeld altijd spannend of ik wel goed ga kunnen overbrengen wat ik belangrijk vind om te zeggen aan de dokter. En dat vertelt dat ene gevoeltje in mijn buik me in een milliseconde. Veel sneller dan woorden zouden kunnen. 

Tell me

Nieuwsgierig als ik ben: herkennen jullie ook zoiets bij jezelf? Dat het woord “ziekenhuis” soms al op voorhand een hele wereld van onbewuste processen in jezelf in gang zet, zonder dat jij daar om vraagt? Een geurtje, een klammigheidje, een kriebeltje misschien? Kortom: moet jij steevast nadien een extra wasje draaien?