Wij zitten in een crisis. Een behoorlijk heftige en een die behoorlijk lang duurt. Niet leuk voor ons, zeker niet leuk voor onze pubers. Wij zijn beide erg temperamentvol, volgens de dochter heb ik Colombiaans bloed door mijn aderen stromen gezien mijn emotionele uitbarstingen en de wilde gebaren die daarbij horen.

We hebben al van alles geprobeerd. Gesprekken met de huisarts, een relatietherapeut, gesprekken met onze pastoor, sociaal werkers, timeout afspraken, lange tijd afstand nemen en vakanties zonder elkaar. De moeilijke route heb ik het idee. In de klassen van onze kinderen zijn meer gescheiden ouders dan ouders die nog het oorspronkelijke setje waren.

Keuzes

Daar zouden we ook voor kunnen kiezen. Je kiest een mediator, je schrijft alles op. Je regelt wie het huis eventueel krijgt, wie de auto en je gaat apart verder. In mijn oren klinkt het makkelijk, ik kan me voorstellen dat als je er midden in zit dat alles behalve waar is. Je neemt afscheid van iemand waar je een heel leven mee hebt gedeeld, een diepe liefde mee hebt gevoeld.

Twee zomers geleden waren we met een groep vrienden naar het strand, in die groep zijn ook een aantal gescheiden vrouwen en het gesprek kwam al snel op mannen die zijn geweest en die misschien nog komen. Een van de vrouwen maakte een opmerking die bleef hangen.

“Een nieuwe man is in het begin heel spannend maar op een gegeven moment laat hij ook een scheet in bed.”

Knopjes indrukken

En is het vaak ook niet zo, wij zijn al 22 jaar samen. We kennen elkaar door en door, weten precies op welk knopje we moeten drukken voor passie maar ook welk knopje voor irritatie en ruzie. Een nieuwe relatie lijkt zo fijn, een man of vrouw die alles voor je doet. Die afspraakjes regelt en je verrast met een rode roos. Dat willen we allemaal toch wel? Maar als je jaren samen bent dan verwaterd dat nou eenmaal, er zullen heus uitzonderingen zijn maar over het algemeen hoor ik iedereen over hetzelfde klagen.

Daarom heb ik mezelf het volgende voorgenomen. Deze man is het stiekem gewoon voor mij. Hij is een geweldige vader, een heerlijke man, een goede minnaar. Maar romantisch is hij niet, hij vergeet bloemen mee te nemen en dates organiseren heeft hij nog nooit gedaan maar hij is er wel altijd voor mij. Als ik weer eens niet op of neer kan door de pijn van de Fibromyalgie of Chronische Migraine, aan het overgeven door mijn Prikkelbaar Darm Syndroom, is hij het die me een sapje brengt en als ik te laat was voor de wc de zooi ook nog opruimt. En zo zijn er ook niet veel in deze wereld.

Ik ga dus daten met mijn eigen man. En als hij het niet regelt dan doe ik het wel, het is verdorie bijna 2019. Ik ben een zelfstandige vrouw, heb alles behoorlijk geregeld dus dit ga ik ook regelen.