Al jaren heb ik het gevoel dat niks goed gaat, dat het me toch niet lukt. Depressieve klachten hebben de controle over mijn leven. Diverse psychologen heb ik al gezien. Met steeds weer het gevoel dat het niet werkt. Ze snappen me gewoon niet.

En nu net voor mijn 40ste verjaardag oud blijkt dat ik ADHD heb. ADHD, blijkbaar is het dus niet normaal om heel de dag lijstjes te maken in je hoofd en steeds weer aan je haar te friemelen. Om ineens helemaal gek te worden van iets wat de vorige keer geen reactie veroorzaakte. Serieus, ik dacht dat het normaal was. Dat alle mensen heel de dag gedachten door hun hoofd hebben die niet te stoppen zijn.

ADHD Centraal

Na een hele dag vol gesprekken met specialisten en een vreselijke computertest waar ik het gevoel had dat ik de eerste de beste die binnenkwam wel kon slaan, kreeg ik dezelfde dag gelukkig al de uitslag. Ik kan niet anders zeggen dan superlieve medewerkers die gewoon heel duidelijk konden uitleggen wat er nou precies aan de hand was. Een hoop herkenning en aha-momenten kwamen deze dag aan mij voorbij. Een aantal dingen waarvan ik dacht dat het gewoon normale dingen waren bleken ineens toch wel typische kenmerken te zijn.

En nu? Hoe verder?

De diagnose is gister gesteld, in combinatie met medicatie. Rustig beginnen en maar eens kijken hoe het gaat. Gister had ik het idee dat het niet echt werkte, maar ik was ook zo moe van al die onderzoeken. Vandaag hebben we een lange treinreis voor de boeg en waar ik normaal erg onrustig word van het lange stilzitten, zijn we nu bijna op de bestemming en gaat het redelijk.  De echtgenoot vertelde net een verhaal en ik luisterde zonder aan andere dingen te denken. En ineens dacht ik: “Zou dit door de medicatie komen?”

Resultaten en Bijverschijnselen

Ik moet nu dus bijhouden hoe ik me voel met medicatie en straks als het weer uitwerkt. Heb ik last van een rebound? Of voel ik niet zo veel verschil. Ik verwacht vaak een overweldigend resultaat van medicijnen. Maar misschien moet ik het eens in de kleine dingen zoeken. Eén ding wat mij wel opvalt is dat ik me niet sip voel. Ik voel me namelijk altijd een beetje sip, zelfs als ik wat leuks doe. En misschien is dat nu wel het allerfijnst. Wat zou het toch mooi zijn als ik een beetje rust kan krijgen in mijn hoofd en daardoor lijf, en als ik me dan ook eens een keertje gelukkig kan voelen. Waar ik altijd dacht dat ik een depressieve doos was maar dat dat misschien wel mede door de ADHD komt. Dat mijn beloningsgevoel dus niet zo goed werkt door dat dopamine tekort in mijn hersenen. Dat deze kleine pilletjes dan dus eindelijk gaan regelen wat geen psycholoog voor elkaar kreeg. 

Toekomst

Laat ik als eerste heel duidelijk zijn, het is nu niet dat ik denk Joepie ik heb ADHD. Het is niet dat ik dacht nou geef mij die diagnose maar. Maar ik kon gewoon niet meer verder. Ik dacht dat ik al jaren onrustig was doordat ik mijn werk niet leuk vond, een druk leven had en depressies moest overwinnen. Maar zelfs nu ik het leukste werk van de wereld heb, bleef die onrust, en bleven die zwarte periodes voorbij komen. Mijn goede voornemen van 2018 was dat ik eindelijk echt iets wilde bereiken qua mijn geestelijke gezondheid, en na een lange zoektocht kwam ik hier terecht. Ik ben er nog lang niet heb ik het idee, maar ik ben wel al een aardig eind op het goede pad.

En na lang zoeken naar antwoorden, kan ik over een tijdje misschien wel zeggen, gelukkig hoor ik ook bij Team ADHD.