Pff. Wat een gedoe! Alles inpakken én schoonmaken én uitpakken. Het is leuk wanneer je je eindelijk gesettled hebt op je nieuwe plekje, maar het verhuizen zelf sla ik liever over!
Wachten en wachten en wachten
Het was nog heel lang onzeker wanneer we nou eindelijk op ons nieuwe plekje terecht konden. Eerst werd er gezegd vanaf juni, mits de voormalige bewoners dan al in hun nieuwbouwwoning konden. Het werd dus geen juni, maar waarschijnlijk oktober en dat veranderde al snel in eind november. Toen bleef het heel lang stil en wij raakten aardig in de stress. Met een baby onderweg wilden we graag weten waar we aan toe waren, waar ga ik straks bevallen? Een maandje van te voren hoorden we eindelijk dat we over konden! Yes!
Inpakken en wegwezen
Eindelijk kon ik beginnen met inpakken en de nesteldrang kwam goed van pas. Wel heb ik mezelf zwaar overschat, de hoeveelheid tijd, moeite en energie die het me zou kosten. In mijn ‘berekeningen’ had ik geen rekening gehouden dat ik op het moment flink zwanger ben, oepsie. Ik ben dus enorm over mijn grenzen gegaan en kon de eerste nacht in ons nieuwe stulpje nauwelijks slapen van de pijn, ondanks kapot moe en afgepeigerd te zijn. Maar ik zou liegen als ik nu zeg dat ik mijn lesje geleerd heb, ik ben namelijk ‘kampioen-over-mijn-grenzen-gaan’.
Leven tussen bende
We waren verhuisd (hè hè), maar nu het uitpakken nog! Mijn lichaam had op de stopknop gedrukt en aan de noodrem getrokken. Mijn man moest gewoon weer aan het werk. Na een dag was ik er mentaal ook helemaal klaar mee, het mocht van mij wel al klaar zijn allemaal! Ondanks de super lieve hulp van een paar schatten van familieleden, staan er nu, een week later, nog steeds een paar onuitgepakte dozen. We hebben een week tussen de bende en verhuisdozen geleefd, en zonder gordijnen, dat was ook nog een dingetje..
Herinneringen
Hoewel ik zó blij was eindelijk te verhuizen, naar een ‘volwassen’-huis en weg uit dat ‘grotje’ zoals wij het noemden. Toch heb ik het er de laatste weken erg moeilijk mee gehad. Nu kwam het opeens allemaal zo dichtbij. Ik ben zo iemand die er bij stil gaat staan en over na gaat denken over alles wat straks niet meer is. Al die mooie momenten die we daar hebben mogen meemaken, herinneringen over onze diertjes, onze trouwdag, er achter komen dat we zwanger zijn. Ondanks ook vervelende herinneringen zoals momenten dat ik in een dal van mijn depressie zat en het afscheid moeten nemen van een aantal diertjes, prachtige zielen.
Dit plekje was het eerste plekje ooit waar ik mij thuis, veilig, vertrouwd en gelukkig voelde. Daarom voelde het heel tegenstrijdig om het te verlaten voor een andere plek die ik nog niet ken en (nog) niet veilig en vertrouwd voelt. Dus dat deed mij wel pijn. Ook al weet ik dat dit niet aan het huis zelf lag, maar juist komt door mijn man, mijn diertjes, mijn gezinnetje. Het komt door degenen met wie ik er woon. En hier, hier woon ik weer met degenen die mij het gelukkigst maken. Hier gaat het straks ook weer veilig en vertrouwd voelen. En hier gaan ook weer zoveel mooie momenten gebeuren en herinneringen gemaakt worden.
~home is where the heart is~
