Twee keer per jaar zien wij elkaar. Net over de grens hier in België. Hij is Vlaming, zijn zachte accent zorgde ervoor dat ik hem koos. Hij had iets zachts over zich. Inmiddels weer ik dat hij hard is, zakelijk maar ik accepteer het. Hij kent mij ondertussen. We zijn op elkaar ingespeeld en dat vind ik prettig. Prettig genoeg om zijn gladde praatjes aan te horen en weet dat ik niets terug kan zeggen omdat hij dat liever niet heeft. Een bijzondere ontmoeting altijd.

Donkerblauwe Porsche

Zijn naam is “Jean-Pierre”, althans dat staat op zijn gepersonaliseerde kentekenplaat. Een Belgische kentekenplaat op zijn donkerblauwe Porsche. We spreken elkaars voornaam niet uit. Dat zou te persoonlijk worden. Ik wil namelijk geen gevoelens hebben als ik bij hem ben.

Ontmoeting op zijn kantoor

We spreken altijd af bij zijn kantoor. Thuisbezoek is niet mogelijk. Ik heb dat overigens ook nog nooit durven vragen. Zijn autoritaire gedrag staat dat niet toe en toch, ik moest hem zien, het was 6 weken geleden dat ik hem gezien had maar op een regenachtige zondagmiddag moest ik hem zien en belde hem voor een ontmoeting. Ik moest wel, ik sliep er al een paar nachten slecht van.

Tijd maken

Bibberend belde ik zijn nummer, een gsm-nummer waarvan hij had gezegd alleen in uiterste nood te bellen. Mijn stem trilde en zijn stem klonk iets of wat verveeld. Toen hij de emotie en wanhoop in mijn stem hoorde kalmeerde hij wat en zei toen zacht: “Als het zo erg is dan maak ik tijd voor je.”

Minuten afgeteld

Een uur later draaide ik de verlaten parkeerplaats op. De verlichting in het pand brandde maar in 1 kamer, onze kamer. Zijn Porsche stond er al, brutaal glimmend. Ik checkte mijn blik voor de laatste keer in de spiegel van mijn auto en stapte uit. Bijna euforisch liep ik naar de deur, hij had tijd voor mij! Ik was zo blij, had de laatste minuten afgeteld.

Zijn adem dichtbij

Hij draait om op het moment dat ik zachtjes op de openstaande deur klop. Hij in het smetteloos wit gekleed. Ik ben gespannen en weet niet goed wat te doen. “Ga maar liggen”, zegt hij zachtjes “en sluit de ogen maar.” Ik hoor zijn adem, dichtbij mijn oor, ik ruik zijn aftershave, YSL geen twijfel mogelijk. Ik merk dat ik wat ontspan, ik vertrouw hem. Ik voel zijn vinger op mijn lippen en hoor hem zeggen; “Ik ben blij dat je belde, het was ook nodig, dit wordt een wortelkanaalbehandeling.”

Jean-Pierre is de beste tandarts die ik mij maar kan wensen….