Het is 6.30, mijn wekker gaat. En terwijl het twee weken geleden nog onwijs donker was, is de schemer nu ook al begonnen aan de dag. Als ik me aankleed, was en klaarmaak voor de dag hoor ik de vogeltjes voorzichtig al weer fluiten. Eindelijk de lente komt er aan. De seizoenen van licht en helderheid en bovenal de seizoenen van minder pijn en een gelukkiger hoofd. Het is maar goed dat ik geen controle heb over de seizoenen anders zou het altijd lente en zomer zijn.
Als chronisch ziek persoon zijn er heel veel dingen waar je dus absoluut geen controle over hebt. Terwijl, en nu spreek ik even over de vrouwen in het bijzonder; wij graag de touwtjes in handen hebben. Ik ben zelf wel een doener. Als ik moet omschrijven hoe het in mijn hoofd werkt, heb ik het over lijstjes en actieplannen en vooral veel controle. Dat kan lastig zijn dat kan makkelijk zijn, maar dat maakt het vooral vervelend als ik ergens de controle niet over heb.
En één van die dingen is bijvoorbeeld het weer. Alle weermannen in de wereld kunnen van alles voorspellen maar als moeder natuur ineens bepaalt dat het anders is dan is het anders. Afgelopen winter staat bij mij in de top 5 van fijne winters. Slecht voor de aarde misschien, goed voor mijn fibromyalgie lichaam. Een paar dagen heel koud inclusief sneeuw en hup door naar de lente. Misschien krijgen we nog wel een bak ellende, maar ik brand iedere dag een kaarsje in de hoop dat dit het is.
Controle over mijn lichaam
Zodra het weer dus al een beetje meewerkt, heb ik het gevoel dat ik zelf een beetje meer controle heb over mijn pijnniveau. Als het een barslechte winter is dan is het voor mij lastiger om te sporten. Ik loop hard en dat gaat met mijn lichaam nou eenmaal beter zonder te veel vocht en kou. Maar als het dus is zoals nu dan red ik twee keer in de week prima, en ik ga ook makkelijker van huis als het nog een beetje licht is buiten.
Om soepeler te blijven moet ik dus in beweging blijven. Dat is best een ding. Het is niet zo dat ik nou twee keer per week denk, jippie ik mag weer. Maar ik weet dat ik er zo veel baat bij heb als ik het wel doe. Maar ik wel altijd blij van word zijn de sociale contacten die er bij horen. Die zorgen dat mijn hoofd in een betere plek is end ie combi maakt het voor mij heel waardevol. En hoe beter het weer hoe groter de groep, en hoe meer aanspraak.
Controle over het fibromonster
Het is voor mij in ieder geval een manier om tenminste het gevoel te hebben dat ik controle ben over hoe fibromyalgie mijn leven over neemt. Het mooie van de aankomende lente, is ook dat het lichter is buiten. Mijn hoofd vind dat ook erg leuk moet ik zeggen. Als sinds mijn puberteit heb ik er last van. Ik las pas oude dagboeken terug en ze hebben allemaal een ding gemeen. Naast de achteraf onnozele puberdrama’s waren er donkere pagina’s. Vaak beginnend in januari tot ongeveer eind februari. Soms ook een paar verdeeld over het jaar maar het epicentrum was toch wel in de winter.
Controle over mijn hoofd
Dit jaar klim ik er aardig doorheen. Mijn hoofd is in een relatief goede plek qua zelfbeeld, en dat merk ik aan alles. Het kan ook zijn dat door mijn diagnose ADHD en de bijbehorende medicatie dat ik nu eindelijk de echte oorzaak gevonden heb. Daar ben ik nog niet helemaal uit, en misschien is het na een winter nog te vroeg om die conclusie te maken. Feit is wel dat ik sinds mijn diagnose uit de mist ben gekomen. De mist die altijd zorgde voor een droevige ondertoon in alles wat ik doe.
En dus probeer ik te genieten, van de vogeltjes die fluiten. Van het nu al heerlijke weer, misschien een beetje te veel van het goede in deze tijd maar ik vind het heerlijk. Ik probeer de controle los te laten en te genieten. Geen lijstjes, geen Todo, gewoon genieten. Dames en heren, die lijstjes die wachten wel, maar genieten kan je alleen nu. Soms moeten we gewoon loslaten. Want zoals Jules Evans schrijft in een van zijn boeken,
Loslaten, lost veel op.
