Mijn beste vriend, mijn kindje en de (één van de) liefde van mijn leven. Oftewel, mijn kat. Mijn kat heeft een hartziekte en ik ben zó ontzettend bang om hem kwijt te raken. Want ik zal hem kwijtraken..
Mijn God
Ik was opslag verliefd toen ik hem voor het eerst zag. Een prachtig tijgertje, een mannetje, en toen nog zo onschuldig. We hebben hem Ares genoemd. Misschien niet zo handig om hem te vernoemen naar de Griekse god van de oorlog! Nee grapje, zo’n terror is het niet hoor. Het is een schatje, een enorme knuffelkont. En kattenkwaad hoort er nou eenmaal bij hé, het heet niet voor niets katten-kwaad.
We hebben ons afgevraagd waarom we niet veel eerder een kat hadden genomen, maar ja dan was het onze Ares niet geweest. Het had gewoon zo moeten zijn. Deze kitten die ons leven kwam binnenwandelen en onze wereld op zijn kop zette. Die de eerste avond al languit gestrekt over mijn schoot heen lag te slapen. En daarna elke nacht bij ons in bed, aan het voeteneind of naast mij lepeltje-lepeltje, heerlijk!
Mijn Baby
Lang voordat ons dochtertje geboren werd noemden wij onszelf al papa en mama, voor onze andere kindjes namelijk, de diertjes. Er zullen nu vast mensen zijn die met hun ogen rollen, maar er zullen ook mensen zijn die dit compleet begrijpen. Ares is echt mijn babytje, ik heb hem dan wel niet zelf gebaard en het is inderdaad even anders dan een mensenbaby, maar hij is absoluut mijn baby. De liefde die ik voor hem voel is niet te beschrijven.
Hij is geweldig. Jup, ik hou meer van mijn kat dan van mijn man. Mijn man weet dit, begrijpt dit en heeft zich erbij neergelegd. Alles aan hem is geweldig, bijna alles (soms is hij Oost-Indisch doof). Zijn maniertjes, zijn miauwtjes. Hij kan heerlijk spelen met zichzelf, maar ook met ons, dan sleurt hij een speeltje helemaal mee naar ons toe om aan te geven dat hij wil spelen. Of hij springt uitdagend en wil dan dat we achter hem aan jagen en verstoppertje spelen. Of gaat expres helemaal naar de zolder toe, om vervolgens vanaf daar te gaan roepen dat we naar hem toe moeten komen, aandacht vragertje. En zoals elke kat vind hij nieuwe speeltjes helemaal geweldig, maar kijkt niet meer om naar die duizenden speeltjes die hij al heeft.
Hij kan ook zo lekker kwebbelen, houd hele gesprekken over de buurman-kat die hij buiten heeft gezien of weet ik het wat allemaal. Máár knuffelen, knuffelen kan hij als de beste! Vol overgave, volop genieten, net als ik.
Mijn Angst
Al vlak nadat Ares bij ons kwam en we met hem naar de dierenarts gingen voor vaccinatie, bleek hij een hartruisje te hebben. Al zegt een hartruisje bij katten nog niet zoveel, het kan namelijk ook volkomen onschuldig zijn. Echter was dit hartruisje al een stuk heftiger toen hij net zijn tweede verjaardag had gevierd. Wij besloten om een hartecho te gaan doen, omdat we wilden weten wat de oorzaak was van het ruisje en hoe het er nu aan toe is.
Op de echo was een verdikte linker hartspier te zien, maar er was niet te constateren of dit de oorzaak was van het ruisje, of het gevolg van iets anders. We kregen bètablokkers mee en maakten een vervolgafspraak.
Vorige maand was het zover, slecht nieuws. De bètablokkers hadden niks geholpen, de verdikte hartspier was niet de oorzaak. Het is het gevolg van een vreselijke ziekte genaamd HCM. Zijn hart is er slecht aan toe en is ook in korte tijd enorm verslechtert, wat geen goed vooruitzicht bied. Hij staat op een dun lijntje naar hartfalen toe. De dierenarts zei dat de ene kat nog een paar weken leeft na zo’n uitslag, maar er is ook wel een kat geweest die nog drie jaar heeft geleefd. In het zeldzame en über-lucky geval gaat Ares dus niet eens 6 jaar worden. Ik ben hier zo enorm verdrietig om, het is zo oneerlijk.
Mijn belofte
De kat waarmee ik ben opgegroeid overleed toen ik 15 jaar was, een leeftijd die al moeilijk is en ik was op dat moment ook nog eens heel depressief en eenzaam. Die kat was drie jaar voor mij geboren. Ik beloofde mezelf dat wanneer ik ooit zelf een kat zou nemen, dat ik dan zou wachten totdat mijn kinderen een jaar of 5 zijn zodat de kat tenminste bij hun is tot volwassen leeftijd. Maar ja, oeps, Ares is ook 3 jaar eerder geboren dan onze dochter. Maar nu gaat zij hem waarschijnlijk niet eens meemaken, niet bewust. En dat zij hem dan niet eens kent, iemand die zo belangrijk is voor ons, haar grote broer, dat doet ook enorm zeer. Ons hele toekomstbeeld stort in elkaar.
Mijn Hoop
Hij krijgt nu nóg meer knuffels, meer lekkers en vooruit dan maar hij mag nu ook aan het bed krabben. We koesteren elk moment. Ik omhels hem af en toe wat langer en harder, waarna hij zich los wurmt en me met een chagrijnige kop aankijkt, schatje
Ik hoop dat ik het wat ga kunnen loslaten, die angst, dat verdriet. Want ik wil genieten, alleen maar genieten. Elke keer als ik aan hem denk of hem zie voel ik nu die pijn en verdriet en dat wil ik niet. Ik wil alleen maar blijdschap en liefde voelen.
Hij krijgt nu andere medicijnen, die hopelijk zijn hartje ondersteunen en hem een zo lang en goed mogelijk leven gaan geven. We zijn elke dag bang dat het zijn laatste zal zijn. Maar ook dankbaar dat hij nog een dag in ons leven is. We kunnen ons geen leven voorstellen zonder hem. We willen ons geen leven voorstellen zonder hem
Kon ik het leven maar op pauze zetten.
Ik hou van je, Ares.
