Vier jaar jubileum, vier jaar in bed. De jaren zijn voorbij gevlogen maar toch ook zo langzaam gegaan. Mijn toekomst zag ik steeds slechter in, zo slecht dat ik geen toekomst zag. Totdat er een groot vraagteken werd ingevuld met de diagnose PTSS…
Het grote vraagteken
Het eerste wat je doet als je klachten krijgt is de oorzaak zoeken. Zo deed ik dit ook 10 jaar geleden. Wij wisten van de diagnose Erbse Parese, een handicap die ontstaan is bij mijn geboorte. Maar dit kon niet voor de hoeveelheid pijn zorgden die ik had. Nu, tien jaar later is dit vraagteken pas ingevuld. Iets waarvan ik inmiddels al niet meer had verwacht dat het zou gebeuren. Ik was jaren lang bang dat er nooit een diagnose en oplossing zou komen op de plek van het vraagteken. Het grote vraagteken wat er nou met mij aan de hand is, en wat die vreselijk pijn veroorzaakt.
De diagnose: PTSS
Ongeveer een half jaar geleden, begon ik erg realistische nachtmerries te krijgen. Ze waren zo gedetailleerd dat ze mij gingen opvallen. Toen ik wakker werd, besefte ik mij dat dit niet enkel een nachtmerrie was. Maar gebeurtenissen uit het verleden….
Als je een trauma beleeft, hebben je hersenen meerdere keuzes om te maken. Dit doen ze om het trauma te overleven. Wat bij mij is gebeurt is dat het trauma is verdrongen en het zich al die jaren uitte in pijn. Als een plaat waar iets onder ligt, het trauma, en dit de plaat laat bewegen. Al die jaren wist ik écht niet meer wat er jaren geleden is gebeurt. Totaal verdrongen.
Bekijk hieronder onze post waarin Lady Gaga de gevolgen van trauma uitlegt.
In een korte tijd kwamen er steeds meer dingen naar boven. Ik wist de trauma’s in detail te herinneren, wat een hele rare ervaring is. Al snel kreeg ik de diagnose PTSS, post traumatische stress stoornis. En daarmee was het vraagteken ingevuld.
Eindelijk weer een positieve toekomst
En nu? Nu gaat het super goed! Ik ben blij dat het vraagteken is ingevuld. Ik ben zo blij dat het geen groot iets is waar ik de rest van mijn leven nog last van heb, zoals een fout in de rug of zoiets. De gevolgen van de PTSS vallen tot nu toe mee. Ik heb mede dankzij mijn mega goede psycholoog, er een weg mee gevonden.
Als je dit een jaar geleden tegen mij zei, had ik je waarschijnlijk uitgelachen en niet geloofd. Maar ik ben mijn leven aan het opbouwen… Eindelijk! Ik sport één keer per week, de pijn is een groot stuk minder en ik ben vaker uit bed.
Afsluiting van deze vreselijke tijd…
Afgelopen week heb ik een tattoo gezet, een tatoeage die ik vier jaar geleden vond op internet. Ik sprak destijds met mijzelf af, zodra het beter gaat met mij zet ik die tatoeage als afsluiting en motivatie. En nu staat hij er eindelijk….
Betekend dit dat ik weer helemaal de oude ben? Helaas niet. Ik heb nog een enorme lange weg te gaan. Maar elke stap is er een!
