Onlangs werd ik weer eens flink met mijn neus op de feiten gedrukt. Of eigenlijk, werd ik flink met mijn neus op de grond gedrukt. Want ik maakte een dermate harde smak op de grond dat ik de komende weken met mijn linkerarm in een mitella mag lopen. En laat ik nou net linkshandig zijn.

Zaterdagavond op de spoedeisende hulp

Wat een gezellige avond met een spannende film had moeten worden, werd een tripje naar de spoedeisende hulp. We hadden een heerlijke dag gehad en waren die avond samen samen onze drie kinderen naar bed aan het brengen. Ik had net het gordijn van de middelste gesloten en liep naar haar bed toen plotseling mijn linkerbeen zijn functie verloor en ik een enorm harde smak op de grond maakte. Ergens ver weg hoorde ik mijn dochters brullen om papa en ik hoorde nog iemand anders huilen. Dat bleek ik later zelf te zijn. Ik kon mijn arm niet meer strekken, ik kon niet meer op mijn linkerbeen staan en alles deed zeer.

In de kreukels

Ik ben best wel wat pijn gewend maar dit was wel heel erg pittig. Mijn schoonouders werden gebeld want na overleg met de huisartsenpost werd het toch verstandig geacht om naar het ziekenhuis te komen. Daar aangekomen werden we heel snel geholpen maar al met al hebben we er toch nog ruim 5 uur gezeten. Midden in de nacht kwamen we thuis met het heugelijke nieuws dat ik vanwege een luxatie van het AC gewricht de komende drie weken een mitella mag dragen. Daarbij zijn ook nog mijn elleboog en ribben gekneusd en kan ik mijn linkerhand amper gebruiken door een vermoedelijke luxatie van de middenhandsbeentjes. Ik wist echt even niet meer waar ik het zoeken moest. Met mijn linkerarm in een mitella kan ik mijn wandelstok niet gebruiken en zonder stok kan ik niet lopen. Zonder stok val ik, zoals ik wederom aan den lijve had ondervonden.

Er is maar 1 moeder

Al met al een heel onpraktisch geheel voor een gezin met drie kleine kinderen. Zeker gezien het feit dat ik door mijn H-EDS al flink wat klachten en beperkingen heb. Gelukkig hebben wij inmiddels geleerd vindingrijk te zijn. En dat is misschien wel de superpower van veel chronisch zieke vrouwen en moeders. Je gezonheid zegt immers niets over wie jij bent als moeder.

Ik heb de afgelopen maanden het genoegen gehad kennis te mogen maken met meerdere moeders met een chronische ziekte of aandoening. Stuk voor stuk powervrouwen die ieder op hun eigen unieke wijze hun gezin draaiende weten te houden. Met hulp of zonder hulp, deze vrouwen maken één ding heel duidelijk. Er is maar 1 moeder in het gezin. En dat zijn wij! En dat voorrecht koesteren we, hoe ziek we ook zijn of hoeveel pijn we ook hebben.

Vindingrijkheid versus momshaming

En toch lijken veel mensen daar aan te twijfelen. Want de hoeveelheid goedbedoelde doch kwetsende opmerkingen is voor ons als moeders met een chronische ziekte een extra taak binnen het moederschap geworden. Momshaming lijkt in zijn algemeenheid wel een nieuwe trend. Als je in een rolstoel zit of met krukken loopt lijken sommige mensen zich helemaal grenzeloos met jouw opvoeding te willen bemoeien. Wat me echter opgevallen is, is hoe vindingrijk gezinnen zijn waarvan een van de ouders ziek of beperkt is. Moeders die hun kinderen op de slee, vastgebonden achter de scootmobiel naar school brengen, partijtjes die geheel gepland worden op zo’n manier dat een van beide ouders indien nodig uit kan vallen. Moeders die in het ziekenhuis liggen en via Facetime hun kinderen voorlezen of met hun huiswerk helpen. Etcetera etcetera. Wij moeders zijn vindingrijk en daar zouden we verdraaid trots op moeten zijn.

Twijfel, schaamte en trots

Vaals ik met andere moeders praat, valt me op dat twijfel of zelfs schaamte een grotere rol spelen dan trots. En dan heb ik het niet alleen over de chronisch zieke moeders. Nee, ook 100% gezonde moeders twijfelen veel en vaak aan hun opvoedcapaciteiten. Grotendeels is dat heel gezond. Elke nieuwe ontwikkelingsfase van je kind vraagt nieuwe capaciteiten van jou als ouder. Je groeit echt met elkaar mee. Als chronisch zieke moeder of kind van een chronisch zieke ouder, komt daar een nieuwe ontwikkelingstaak bij. Denk aan Stephanies blog over haar zoontje die haar zo mist. Is het niet prachtig om te lezen hoe zij primair moeder is en daarna pas patient. Haar zoontje moet om leren gaan met een moeder die regelmatig in het ziekehuis ligt en zij als moeder is op zoek naar een manier om de angst weg te nemen.

Moeders; laten we trots zijn op elkaar!

Zij is niet de enige. Er zijn veel moeders die op een heel creatieve en vindingrijke manier hun moederrol vormgeven terwijl ze (ernstig) ziek zijn. Dus dames, laten we trots zijn op elkaar. Laten we elkaar alsjeblieft regelmatig zeggen hoe krachtig we de ander vinden. Wees de powervrouw die je bent. Want je krijgt het toch maar mooi voor elkaar, met je ziekte, met je handicap of beperking en wellicht met een hele hoop hulp. Jij bent de mama en daar hebben je kinderen er maar eentje van. Zij hebben een powervrouw als voorbeeld, die hen toont hoe je je leven leeft, ook als er allemaal leeuwen, beren en andere ellende op je pad komen. Daar mag je verrekte trots op zijn!