Help! Het weer zo één van die zeldzame dagen. De dag begint voorspoedig. Pijn goed te doen, vermoeidheid draaglijk. Een fris zonnetje aan de hemel. Kortom, alle ingrediënten voor een prachtige dag! Toch?
Zeurpiet?
Mwah, zo zou ik het nu ook weer niet zeggen, ondankbaar wicht als ik ben. Ik voel me dus een tikje beter vandaag, drie maal hoera! Waarom rommelt het dan zo in mijn kop?
Wel, mijn lijf is best rustig vandaag en mijn kop wil naar buiten, eindelijk die kasten uitkuisen en vrienden zien. Enter reality. Dat lijf heeft duidelijk toch rust nodig, dat voelt mijn koppige zelf best. Ook al willen we er niet aan, ik voel dat het een binnendagje wordt. En nee: kasten uitruimen valt niet onder de categorie rustig dagje, Kristien! Vrienden heb ik. Gelukkig maar, en ik zie ze allemaal doodgère echt waar. Maar hier en nu ben en blijf ik alleen, op deze werkendag/anders drukbezette dag voor de enigszins gezonderen onder ons. Of ik dat nu wil of niet.
Joepie ik baal!
Dit rotgevoel is goed nieuws mensen! Niet vanuit masochistisch oogpunt bekeken dan, maar om wat de onderliggende boodschap is. Na een paar zeer lastige dagen on a very bad trip dankzij nieuwe medicatie, is dit de stilte na de storm. Er is hoop, zeg maar! Dus dat nare gevoel is de luxe van een iets beter moment zou je kunnen zeggen. Nu ja, luxe…
Komt ie!
Hoewel dat dus goed nieuws is, moet ik hier wel door. Dwars door dat vage gevoel van verveling, van “ik zit/lig hier mijn tijd te verdoen”, loser dat je bent, ik ben alleeeeheeen en eeeenzaam, ik heb geen leven, ik maak maar een potje van het beetje leven dat ik heb, wat kan ik nu nog eens verzinnen om te doen wat leuk is, afleidt én rustig is? Behalve dan weeral dat tijdschriftje doorbladeren. Dus nu voelt je lichaam een beetje kalmer en dan ga je nog zeuren???
Vrolijke Frans
Kortom: zeer opbeurende gedachten waarmee ik mezelf echt opvrolijk. Niet dus. Gelukkig zijn er lichtpuntjes in deze poel van ellende. Allereerst prijs ik mezelf gelukkig om mijn aanleg voor de betere gedachten, iets wat ik door de jaren heen ook getraind heb omdat ik er nu eenmaal toffere dagen door heb. Dat is een hele geruststelling; te weten dat ik hier in dat gedachtenweb niet eeuwig in ga blijven hangen. Ten tweede vind ik het heel zinvol om die dingen af en toe te denken en te voelen, omdat ze er nu eenmaal zijn. Prima toch? Heel normaal lijkt me. Ook weet ik dat deze dag wel weer voorbijgaat. Ja mensen, echt waar! Een waarheid als een koe die kan helpen. Nog even op de tanden te bijten tot je in je bedje kruipt en je je een weg droomt richting blanco nieuwe dag met een blanco fris gemoed. Voorts kan het stiekem wel tof zijn om al je gezeur mega te gaan overdrijven en voor je het weet kan je weer lachen om jezelf. Mét lastig gevoel en al. Zielenpoot dat je bent!
Relax!
Dus kortom: het is allemaal niet zo erg als het voelt op die dagen dat je in een aparte tijdzone lijkt te leven. En dat is pas goed nieuws.
