Grenzen stellen, het klinkt allemaal zo makkelijk. Maar hoe doe je dat nou echt. Het moet natuurlijk vooral uit jezelf komen. Maar wat als je directe omgeving over je grenzen gaat. Of je grenzen aanzien voor opstandig gedrag. Hoe zorg je dan dat je er toch niet over heen gaat? Hoe bewaak je dan je grens?

In je relatie met jezelf en de mensen om je heen ontstaan er vaak automatische reacties. Jij zegt dit en ik reageer automatisch met dat. Vaak het gevolg van jaren lang routine en oorzaak/gevolg. Maar wat nou als dat ineens niet meer werkt. Mensen veranderen. Je gaat eens in therapie en leert dat dat niet meer voor jou werkt. Hoe zorg je dan dat je uit die auto reply modus komt.

OUT OF OFFICE

Je kent het wel, je stuurt een mailtje naar iemand en je krijgt een automatische OUT OF OFFICE reactie terug. Daar kan die mailbox niets aan doen. Die is zo ingesteld. Die kan niet denken, oh maar dit is geen klant maar een vriendin die stuur ik een ander berichtje. Dus krijgt iedere mail die binnenkomt hetzelfde zakelijke mailtje. Soms lijkt het alsof onze hersenen ook zo werken. Ik persoonlijk vind het heel moeilijk om dingen te weigeren aan de mensen om mij heen. Heb ik een vol weekend met te veel prikkels maar we moeten nog thee gaan drinken bij familie dan ga ik eigenlijk altijd mee. Resultaat: Overprikkeld en een bak met ruzie thuis.

Nu heb ik geleerd dat ik prioriteiten moet stellen. Welke afspraak in het weekend vind ik het belangrijkst of het leukst en welke kan ik schrappen van de planning. Daar moet iedereen aan wennen. Als eerste ikzelf en als tweede de mensen om me heen. Ik stel grenzen. En dat is gek. Want waarom wil je nou niet mee. Doe je het om me dwars te zitten. Gedoe altijd met jou. Resultaat ik ga weer mee. Eindresultaat: overprikkeld en een nog grotere bak met ruzie, want ik had verdorie toch aangegeven dat het te veel was.

Vooruitgang

Dus moet er beter gecommuniceerd worden. Ik ga niet mee. En nee niet om jou dwars te zitten. Niet om opstandig te zijn. Niet om ruzie uit te lokken. Juist het tegenovergestelde. Ik ga niet mee omdat ik mijn grenzen moet bewaken. Omdat ik het vanavond ook nog gezellig wil hebben en de rest van het weekend. Ik ga niet mee omdat ik geen zin heb in een overprikkeld lijf. Want die overprikkelde ADHD hersenen van mij zijn gewoon een vreselijke combinatie met dat Fibromyalgie lijf van mij.

Ik stel dus grenzen. En dat is best een ding. In de gang hangt bij ons een poster. Met een tekst die ik als een mantra gebruik om mijn grenzen te bewaken.

“Ik sta even stil en dat is al een hele vooruitgang.”