Heerlijk is dat, als na weken zonder er nog eens een vriendelijk mannetje jou komt helpen om je huisje spic en span te toveren. Al is er één klein minpuntje…
Nest met personeel
Na vele pogingen om mijn huis zelf te onderhouden heb ik al eeuwen geleden besloten dat het beter voor me is om me te gedragen als een verwend nest met personeel. Sindsdien komt er regelmatig iemand poetsen en ruikt alles weer fris zonder dat ik omgetoverd ben tot wrak.
Alleen, al maanden zit mijn lieve vaste poetshulp in een sukkelstraatje wat betekent dat ik al maanden zonder structuur zit op poetsvlak en er af en toe eens iemand anders van het poetsbedrijf me uit de nood komt helpen. Wat superlief is natuurlijk!
Vriendelijk maar onhandig
Dit keer belde er een vriendelijke vrolijke jongeman bij me aan die zijn werk prima deed. Maar wat was die kerel onder de indruk van het feit dat ik chronisch ziek ben en daarom extra blij was met zijn hulp. Hij kon er maar niet van over, de arme man.
Dat vertaalde zich in drie uur vol lief bedoelde uitspraken als “Wat zielig!” (dat was zijn favoriet) en “Ik heb echt medelijden met je“. “Dus je kan echt niet gaan werken of niet veel naar buiten? Wat zielig.” Ik liet het vlotjes het ene oor in het andere weer uit waaien. Maar toch, na drie uur begint dat wel een zekere inspanning te vragen van een mens. Ben ik echt zielig en ben ik de enige die dat niet ziet? Niet wil zien uit misplaatste trots en overlevingsinstinct? Want als ik me nog zielig ga zitten vinden ook, ga ik me echt niet beter voelen…
Slachtoffer?
Medeleven JA! Hoe meer hoe beter mensen! We kunnen allemaal zo groeien van een beetje steun en liefde. Maar medelijden maakt ons zieken tot slachtoffers en als er iets niet empowering is, dan is het wel het slachtofferschap. Medelijden maakt ons kleiner dan nodig is, kleiner dan we zijn. Mij wentelen in mijn ellende is nooit mijn hobby geweest dus ik ga er nu ook niet mee beginnen. Wees gerust, ik ben niet een of andere akelige superwoman. Ook ik ben regelmatig verdrietig en gefrustreerd, net als jij trouwens. Maar ik neem wel de verantwoordelijkheid voor mijn leven en hoe ik het bekijk. Mede dankzij alle mensen die met me meeleven en me meedragen.
Ieder mens heeft zijn problemen en elk probleem mag er zijn en erkend worden. Maar met medelijden is nog geen persoon op aarde geholpen geworden om zijn problemen aan te gaan.
Zielig, zieliger, zieligst
Die grote vriendelijke poetsman bedoelde het zo lief, al deed hij me met zijn ongelofelijke vragen en “Wat zieligs” niet echt een plezier. De man was zich niet bewust van zijn eigen klunzigheid en probeerde me te helpen door me onbewust de dieperik in te zieligen. Ik liet hem uiteindelijk maar begaan, want er was niks tegen zijn woordenstroom te beginnen, begreep ik al snel.
Dus een welgemeende dankjewel voor het heerlijk opgefriste huis en je goeie bedoelingen, beste man, maar als je het niet erg vindt, ga ik lekker door met weigeren mezelf zielig te vinden. Of ik dat nu ben of niet.
