Het verliezen van je partner aan de dood is iets wat hoort bij oude mensen. Oude echtparen die al tientallen jaren samen zijn. Een leeftijd hebben waar het niet te vermijden einde in zicht komt. En toch lijkt dat ineens niet zo meer te zijn. Niet schrikken de man des huizes is niet ongeneselijk ziek. Maar om me heen gebeurt het vaker dan ik zou willen. En dat maakt me bewust van het niet oneindig zijn. Het belang van kernherinneringen.
Bijna 7 jaar geleden werd de man van een bevriend echtpaar ziek. Na onderzoeken bleek het ernstig te zijn. Een vader van twee kindjes met dezelfde leeftijd als de onze. De kinderen waren samen ook bevriend en dan moet je gaan uitleggen dat deze vader gaat overlijden. Natuurlijk moet ik er niet aan denken dat het hun eigen vader was geweest. Maar ik kan jullie zeggen dat dit ook keihard aankwam.
Want hoe kan het nou dat je beste vriend en vriendin hun papa kwijt raken als je nog maar 8 jaar oud bent. 7 weken later hadden we met de kinderen de eerste begrafenis van iemand die niet een opa of oma was. Van een vaderfiguur waar vooral onze jongste heel veel om was gaan geven. Hij zal bij hem blijven in zijn kernherinnering.
Plotseling
3 jaar geleden vierde wij de verjaardag van deze jongste. Ik kreeg een appje van een oud-collega. Daarin stond de vraag, jij kent deze vrouw toch ook ? Ja natuurlijk, onze kinderen zijn bevriend en zij is mijn stoerste fibromonster medevechter. Dan had ze triest nieuws. Haar man was plotseling overleden. Ik kon het niet geloven.
Zomaar ineens was deze sportieve, goedlachse vader van 4 kinderen overleden. Dit lieve geweldige gezin, die ook al een kindje moeten missen, werd in een paar uur uit elkaar gerukt. Geen tijd voor afscheid, een laatste verhaal of een warme hand op je wang. Nog steeds verbaasd stonden we een aantal dagen in een overvolle zaal om afscheid te nemen. Een intens verdrietige vriendin en haar kinderen achterlatend. Een kernherinnering die nooit meer uit mijn hoofd verdwijnt.
Afscheid van het leven
En nu pas weer. Een vrouw waar ik de basisschool en de middelbare school mee doorgelopen heb. Onze ouders kennen elkaar ook al van jaren daarvoor. Een gelukkig stel in het midden van het leven. Het bewijs van hun liefde in een schattig ventje. En dan ineens het bericht dat het niet goed gaat. Hartklachten bij haar man. Met als eindresultaat, afscheid nemen van het leven.
Het zijn momenten dat je je beseft dat het leven kort kan zijn. Dat je moet genieten. Het leven raast aan ons voorbij. We maken ons druk, om uiterlijk vertoon. Is ons huis wel groot genoeg, verdienen we wel genoeg geld. En ik weet het is natuurlijk een onwijs groot cliché. Maar zijn dat echt de belangrijke dingen in het leven? Wat zullen onze kinderen zich later herinneren. Dat grote huis waardoor papa en mama hele dagen aan het werk waren. Of die picknick op de fiets op zondagmorgen in het park.
Kernherinneringen
Momenten samen zijn de herinneringen die later worden doorverteld. Iedereen die de film Inside out van Disney heeft gezien weet wat kernherinneringen zijn. Ik herinner me stoofperen plukken in de tuin bij mijn opa en oma. En op zondagochtend met mijn vader naar het zwembad. Thuiskomen in de geur van verse groentesoep die mijn moeder dan had gemaakt met tosti’s. Mijn oma die me opwachtte met thee en koekjes als ik school kwam op de dagen dat mijn moeder ’s middags aan het werk was.
Mijn oom die pannenkoeken kon bakken met de letter van je naam in het midden. Hoe hij ze in de lucht gooide en dan weer opving. Dat zijn de momenten die het leven verrijken. Maak herinneringen met elkaar en geniet. Geniet van de zon die zakt in de zee. Van de geur van verse broodjes op zondagmorgen. Geniet en leef, want hoewel je er niet constant bij stil moet staan is het wel belangrijk om te beseffen dat het niet oneindig is. Wees lief voor elkaar en geniet.
