Naar het ziekenhuis ga je om beter te worden, toch? Dat beeld wordt je alvast met de paplepel ingegeven. Maar: is dat wel zo?
Beter worden
De gedachte dat je naar het ziekenhuis gaat om beter te worden, is een mooie ietwat naïeve gedachte van een gelukkig persoon die nog niet met het ziekenhuiswereldje van nabij te maken kreeg. De sprookjesversie zeg maar. Oké, ze doen je er soms een beetje pijn, maar daarna word je weer veel beter! Toch?
Spooniewijsheid
Ik stond er allang niet meer bij stil. Tot een chronisch zieke spoonie blogster zei dat dat het verschil is tussen gezonde en ongezonde mensen. Kwam die waarheid even binnen! Het wees me erop dat ik daar allang niet meer bij stilstond omdat ik me niet echt gezond herinner. Er zijn dus echt mensen op aarde voor wie het GEEN mijlpaal is als ze gedurende een heel jaar NIET in het ziekenhuis zijn geweest. Niet om te blijven slapen, niet voor een afspraak. NIET! Stel je dat even voor.
Gezond of ongezond
De stelling is dus de volgende: Gezonde mensen gaan naar het ziekenhuis, bv voor een ingreep, om beter te worden. Hej, ik heb wel degelijk een greintje empathie in mijn lijf: Natuurlijk is het ook voor hen spannend en pijnlijk en vermoeiend. Maar op het eind zijn ze weer beter.
Chronisch zieke mensen gaan naar het ziekenhuis omdat het niet anders kan. Maar weer beter worden? Nee, voor velen is dat er niet bij. Consultaties kunnen heftig zijn, en als je opgebeld wordt omdat je NU in opname moet komen, is dat ook niet echt een plezante verrassing om mee de dag te beginnen. Ziekenhuizen zijn heel uitputtend als je chronisch ziek bent met het lange wachten, de onderbroken nachten, de pijnlijke onderzoeken en de verwarrende drukke communicatie, details als zompig eten en harde krakende kussens. Ben je gezond is dat al niet zo tof, ik weet het. Ben je heel ziek, dan is dat alles samen de druppel teveel die je niet meer aankan.
Kadootjes
Ik zie trouwens nog een groot verschil: gezonde mensen in ziekenhuisopname krijgen kadootjes want iedereen is verrast en verward en meelevend. En kadootjes, daar doe je het toch voor? Chronisch zieke mensen krijgen al lang geen kadootjes meer, het nieuwe is er immers ondertussen echt wel af. Verrast is de mensheid ook al lang niet meer. Gelukkig nog wel meelevend, dat dan weer wel. Omgekeerd laat je het soms pas weten als je weer thuis bent want a. chronisch zieken belanden vaak ongepland in het ziekenhuis en b. chronisch zieken zijn vaak … hoe raad je het: te ziek om te sms-en, bellen, mailen, appen enz. Dus nee, niet om het geheim te houden of omdat ze al lang geen kadootjes meer krijgen en dus mokkend in dat ziekenhuisbed liggen.
Highway to hell???
Voor mij is het ziekenhuis de allerlaatste plek om naartoe te gaan als het echt slecht met me gaat. “Wat?” denken nu mijn gezonde naïeve gelukkige lezertjes. Mijn omgeving weet dat al langer: het is immers de ultieme straf voor als Kristien weer stout is geweest, haha!
Geef mij maar thuis waar ik het beste voor mezelf kan zorgen. Een goed bed, voedsel wat mijn buikje vitamientjes en kalmering geeft en goede zorgjes van lieve mensen die niet zouden durven ’s nachts mij leeg te komen prikken of een overleden patïent komen afleggen. Waar je niet uren in de kou op een hard bedje moet wachten tot je geholpen wordt, maar waar je dadelijk op jezelf kan inspelen. Akkoord, je moet dan wel echt met de kracht die je niet meer over hebt je eigen verzorgster zijn, maar die verantwoordelijkheid neem ik er graag bij. Omdat ik weet dat ik dan sneller herstel. Dus even knop om en gaan, Nurse Kristien!
Rechttrekken
Oké, oké, ziekenhuis is soms onvermijdelijk, helaas. En nadien kom ik telkens als een nog groter wrak thuis, oververmoeid en vermagerd gratis er bovenop. En dan beginnen de weken van het rechttrekken thuis. Begint het duimen voor je eigen lijf. Want je voelt aan alle alarmbellen vanbinnen dat een nieuwe ziekenhuisopname iets is wat je lichaam niet meer aankan op dit moment. En dat voelt niet meteen aangenaam, laat ik je dat vertellen. Een ziekenhuisopname omdat je doodziek bent van de voorbije ziekenhuisopname, nee dank je.
Light at the end…
Maar dan, plots… Voel ik de signalen stilaan keren vanbinnen, en komt er een grote opluchting over me heen. Ik geraak er wel. Oef, ik moet niet weer naar het ziekenhuis toe. Voorlopig dan toch… Erg he, dat ik en mijn instinct zo denken. Ik weet het. Maar het is waar. Ervaring leert. En dan ga ik nu nog even genieten van de laatste van drie weken ZONDER ziekenhuisconsult/onderzoek/whatever…
