Het is weer die tijd van het jaar. Schoorvoetend namen we afscheid van de lange zomeravonden en we maken zin in kaarskestijd als het gevoel niet spontaan komt.
En zo komt het dat we ons vol overgave verwonderen om die magisch verkleurde bladeren die door de lucht dwarrelen, alsof het het de eerste keer is dat we zoiets moois zagen. En dat we zelfs bereid zijn te leven met de alomtegenwoordige spuuglelijke merchandising rond Halloween.
Pompoendiscriminatie
Al vind ik het met name sneu voor die lekkere vrolijke pompoenen dat ze nu tot in de eeuwigheid geässocieerd zullen worden met vampierentanden en vette spinnen. Terwijl je er ook gewoon een heerlijke pompoensoep van kan maken! Geef toe dat dat veel lekkerder klinkt dan spinnensoep. Nee, de heks in mezelf voelt alsnog niet de behoefte om dat laatste klaar te maken, laat staan met smaak op te eten.
Single of samen?
Maar we dwalen af: geloof het of niet, deze blog gaat over single zijn als chronisch zieke. Al heb ik intussen reeds de eerbiedwaardige leeftijd om in het verleden een “Ouw Vrijster” genoemd te worden, in deze nieuwe tijden klamp ik me met behulp van enkele strategisch geplaatste highlights vast aan het hippere “single” statuut. Dat klinkt toch net iets minder definitief, niet?
Voors en tegens
Ik ben er niet uit, of het een voordeel is of niet, alleen wonen als chronisch zieke. Nee, niemand laat dat warme badje vollopen voor mijn uitgeputte lijf, tenzij ikzelf. (Als is badderen nog steeds niet aan de orde dankzij een koppige PEGsonde, maar het gaat om de gedachte) En als ik tegen iets warms wil aankruipen in bed, moet ik een kersenpitkussen opwarmen. En ja, ik moet voor mezelf koken, wasjes draaien, mijn eigen wondes verzorgen, mezelf kalmeren in crisissen, en lief zijn voor mezelf.
Niet zoveel anders dan wanneer je samenwoont lijkt me. Ook dan zou ik goed voor mijn lijfje willen zorgen, gewoon omdat het dat waard is. Hoewel, als het niet gaat, kan ik de rommel langs me heen laten vallen, er is niemand die er om zal zeuren.
En dan nu… De Waarheid
Maar nu, jongens en meisjes, komt de Harde Waarheid. Ik kan het jullie sinds kort officieel bevestigen: het is weldegelijk hard, het single leven van de chronisch zieke. Keihard. Vooral als vrouw als jullie mij deze stereotypering even willen vergeven. Het past in het clichébeeld van het verhaal dat ik wil vertellen. Maar mannen doe gewoon lekker mee hoor, niets op tegen!
Geloof ze niet!!!
De moraal van dit verhaal kan ik alvast meteen weggeven: GELOOF NOOIT WAT ANDERE MENSEN BEWEREN! Dit is heel belangrijk, onthou dit goed. Een gewaarschuwd mens is er twee waard. Het kan immers WEL! Er kruipen weldegelijk in volle Halloweensfeer dikke vette zwarte spinnen in je warme bedje. Onder je plaid, deken of donsdek. ONDER! Of bij uitbreiding voor de chronisch zieke in je zetel dat je zo mooi “dagbed” noemt. En waar precies bevindt de Chronisch Zieke persoon zich statistisch gezien het vaakst? Inderdaad!
Singles Minpuntje
En nee, beste single, je kan nog zo hip zijn als je wil, nee, er is niemand die dat voor jou even gaat oplossen. Bevallig beginnen krijsen als een perfecte Jane gaat dus weinig resultaat opleveren vrees ik. En ziedaar, beste mensen het bewijs. Inderdaad het leven van de alleenstaande chronisch zieke is Zwaar, Loodzwaar.
