Jaja ik weet het maar al te goed. Je voelt je niet lekker, in je lijf of je bestaan. En dat is nog een understatement. Je hele lijf sputtert, meer nog: je leven sputtert. Jaja. En toch.
Hart vasthouden
Mannekes (vrouwtjes inbegrepen) ik hou mijn hartje soms vast hoe wij mensjes in onze maatschappij het beeld meekrijgen dat als we maar hard genoeg ons best doen, ons genoeg ontzeggen/opleggen, dan … later gaan we gelukkig zijn. “Geluk” als in voorgeschreven door “de boekskes” en influencers, de TEDtalks, etc. Als dit lichaam genezen is, als ik eindelijk weg ben naar een leukere job, als ik dat lief uit de duizend vind, noem maar op. Poehpoeh, klinkt vermoeiend en frustrerend in mijn oren. Al pleit ook ik volledig schuldig, aan zichzelf werkende mens zijnde.
Later als we groot zijn?
Want laat ons niet vergeten: het leven is nu dus he. Vandaag, hier, waar jij zit en nergens anders. Zou het dan niet heel erg zielig zijn als we nu geen geluk kunnen voelen?Als het pas voelbaar is later, ooit, aan de overkant, waar alles perfect is en opgelost is?
Lijfspreuken
Laat ik me beperken tot het maakbare lijf, meerbepaald de dialoog die ik al eens voer met mijn lichaam. Hoe vaak betrap ik mezelf en anderen erop negatief te praten over onze wonderlijven? Want, ja, dat buikje, die acne, of in mijn geval die ribben en lucifersbeentjes. Als die er niet zouden zijn, dan zou het geluk me om de oren vliegen! Dan zouden de mannen bij bosjes voor me vallen, zou ik plots gezond en vermoeiend (voor anderen dan vooral! ;)) blij zijn en zou ik eindelijk nog eens met badpak buiten durven komen. Of in short of minirok, mag ook.
Riedeltje
Moet je nagaan wat een dialogen zich al eens kunnen afspelen in ons hoofd. Oké, ik weet voor mezelf ook waardoor dit ontstaan is. Ik kreeg vaak genoeg de boodschap niet goed te zijn zoals ik ben, dat het mijn schuld is, of groffe oordelen over mijn lijf te horen achter, tegen of voor mijn rug om. En wordt dat plaatje maar vaak genoeg afgespeeld, dan, tja, dan ga je het geloven. Iets waar ik na jaren hard werk intussen minder vatbaar voor ben, maar het blijft in een donker hoekje op de harde schijf ergens diep weggestopt. Daar waar je niet altijd met je vinger bij kan en dus voor je het weet die autopilot weer hetzelfde riedeltje afspeelt. Veel tijd, en geduld en aandacht verminderden die momenten drastisch, maar toch.
Goddess
Uiteraard besef ik ook dat die harde gedachten verloren tijd zijn en ongelofelijk respectloos naar mijn goddelijke lijf. Alsof ik beter weet hoe mijn lijf dan wel bedoeld zou zijn. Alsof ik dat zomaar zou kunnen kneden als een brooddeegpopje (dan wel glutenvrij haha). Alsof mijn lijf al niet perfect is. Heel veel jaren, schaamte en energie gestopt in streven naar meer gewicht in en op de (weeg)schaal, met vooral veel falen en verdriet tot gevolg. Terwijl dat lijf van mij er toch ook niet om gevraagd heeft he. Dus waarom niet dan een beetje zacht en lief ermee zijn???
De oplossing
Kortom: let’s celebrate! Want potverdorie, wat een tijdverspilling en verloren gefrustreerde energie. Want he, ook al doet de maatschappij haar stinkende best ons wat anders wijs te maken: het leven is niet volledig maakbaar! Inclusief dat krakkemikkige lijf. We kunnen niet alles oplossen. En weet je wat? Dat is ook helemaal niet erg. Het hoort gewoon bij het leven. Mij persoonlijk helpt het om niet te streven naar genezing. Veel mensen zullen nu steigeren, ik spreek dan ook louter voor mezelf. Het helpt mij veel verder om dit broze lijfje met volle goesting te omhelzen, er heel goed voor te zorgen en “sorrysorry” te zeggen voor die nare dingen die ik soms ertegen zeg. Want in au fond geloof ik daar ook niks van en is er niks van waar.
Uitlachen
Wat je dus vooral wel kan doen om de tekortkomingen in jouw leven en in jezelf te omarmen? Stap voor stap die negatieve “ik” in jezelf aanvaarden en een beetje liefdevol uitlachen want o wat heeft die stem ongelijk! Ja, ik verga van de pijn, ja ik ben uitgeput, en heb van die schriele beentjes, maar o wat is mijn lijfje sterk! Wat doet het toch maar allemaal dag na dag, waar brengt het me, wat doet het me beleven! En ik ga er even kritiek op liggen hebben of wat? Nee, ik ben er veel liever mijn beste vriendinneke voor, om samen veel kleine gouden momentjes in de dag te ontdekken. Omdat dat nu eenmaal veel leuker is op het einde van de dag, ook die hele moeilijke. Omdat je nu leeft en niet per se morgen. En het maar beter in alle ellende tof kan zijn! Dramaqueen zijn mag voor even, maar in the end brengt dat een mens geen meter verder richting vervuld leven.
Slingers? Iemand?
Vier het leven, vier jezelf en je vrienden met alle hoeken erop en eraf. Want het is hier een magische boel waar we allemaal gewoon ons stinkende best doen en dat moet voldoende zijn. Het leven is niet later, het is het nu, het is al perfect en wel precies omdàt het onaf is. Omarm de klunzigheid, de stommiteiten, de klaagdagen, omarm de lol, de succesjes en de liefde. Shake die flubberbuik en zet je beste lucifersbeentje voor! (Mag ook halfdood hangend in gedachten vanonder je plaidje!) Pijn en verdriet dansen rondjes en bouwen een feestje samen met plezier, voldoening en geluk. Let’s celebrate! Amen.
