Ik was gisteren op bezoek bij een van mijn buren. Ik moest wel want de post had een pakketje voor mij bij mijn buurman afgeleverd. Mijn buurman is ergens begin tachtig en van nature nogal direct. Beter gezegd; nogal bot. Ik was amper binnen of hij zei: “Wat zie jij eruit! Gaat het wel goed met je?” Dat was nog eens een opbeurende binnenkomer! De slogan “Beter een goede buur dan een verre vriend” was op dit moment ver te zoeken bij mij.
Bot uit de hoek komen
Ik ben zelf ook wel vrij direct, soms sarcastisch maar alles met een knipoog. Ik ben niet zo bestand tegen mensen die echt bot uit de hoek komen. Dat trek ik niet en het liefst negeer ik ze. Vervolgens ging hij rustig verder; “Ank, als je de hond heb uitgelaten dan moet je die rubberen laarzen weer uittrekken hoor, dat is toch geen gezicht om hier nu zo ook te verschijnen?”
Goede buur….liever even die verre vriend
Mijn plan om mijn pakketje te pakken en dan zo snel mogelijk naar huis te rennen kwam maar niet van de grond. “Hoe is het op je werk?” vroeg mijn buurman. “Ik heb geen werk,” zei ik. Ik bedoelde eigenlijk: Ik ben nu zelfstandige, iemand zonder werkgever. Ik dacht dat hij dat nu ondertussen wel wist. “Ben je ontslagen?” Dat verbaast me eerlijk gezegd niets.” Ik besloot maar wijselijk mijn mond te houden om zo mijn energie maar niet te verspillen.
Pakketje
Mijn buurman opperde dat ik nu wel echt moest vertrekken want hij had nog wel veel dingen te doen. Daar had ik natuurlijk geen last van als dame “zonder werk”. Ik zong in mijn gedachte maar “Let it go, let it goooo”. Dit alles was gisteren. Pas vanmorgen kwam ik erachter dat ik mijn pakketje bij de buurman had laten liggen….
