Het gaat slecht. Ik vind altijd dat ik me niet aan moet stellen, want anderen hebben het slechter dan ik. Maar op het moment is het drama. Pijn, vermoeidheid, somber, alle symptomen zijn weer aanwezig. Mijn fibromonster is bezig aan zijn hoofdoptreden. Waar blijft de lente toch.
Dat fibromonster kan zich maanden rustig houden en dan ineens is hij er weer. Ik kom moeilijker uit bed, en moeilijker in slaap. Ik voel me grieperig. Steeds een beetje meer. Mijn lijf laat me ieder spiertje in mijn lichaam voelen. Soms gebeurt het zomaar, zonder dat ik weet wat de reden er voor is. Maar dat is dit jaar wel anders. Mijn fibromonster is er niet voor niks.
Ik heb de afgelopen drie jaar veel van mezelf gevraagd. Het is een stressvolle periode geweest. Problemen in mijn gezin waar ik veel aan wilde doen maar wat niet door mij persoonlijk op te lossen viel. veel gewerkt, leukste baan ooit maar 55 uur in de week was een beetje te veel misschien. En ik liet aan de buitenwereld niet zien wat er bij ons aan de hand was. Spanningen binnen houden is ook niet al te best voor je.
Toedeloe Fibromonster
En nu is het een beetje op. Ik ga natuurlijk gewoon door. Wel een dag minder werken gelukkig. En op die dag doe ik zo veel mogelijk dingen die ik leuk vind. En soms is dat echt alleen op de bank met Netflix of een boek. Ik probeer wat liever te zijn voor mijzelf. Maar dat valt nog niet mee. Ons leven gaat gewoon door. Maar het is niet alleen voor mij zwaar geweest.
Ook mijn kinderen hebben het pittig gehad. De oudste heeft besloten om een tussenjaar te nemen. Even niet studeren, even geen stress. Eerst een paar maanden werken en dan op reis. Ik ben zo trots op haar. Trots dat ze bewust tijd neemt om te genieten. Om te doen wat haar gelukkig maakt. Zo denk ik er over 4 maanden op Schiphol misschien niet over want oh wat gaan we haar missen.
Ik wacht ondertussen op de eerste zonnestralen van de lente. En ga mijn best doen om de komende maanden te genieten van de kleine dingen. Ik kan helaas niet op wereldreis, maar ga wel proberen om mijn wereldje wat ik de laatste drie jaar steeds kleiner heb laten worden weer groter te maken. Ik ga mijn fibromonster weer in zijn hok proberen te stoppen. En probeer te genieten van de kleine dingen.
