Voor je verder leest wil ik benadrukken dat ik niemand op de tenen wil trappen, niemand wil beledigen en het coronavirus heel erg serieus neem. Maar ik wil er wel iets over kwijt, ik vind het namelijk heel gezellig en verrekte leerzaam dat de hele maatschappij nu gezellig met ons mee doet. Wie zijn wij? Wij zijn de chronisch zieken die al heel lang in een soort van quarantaine leven. Lees je even mee?
Have you tried yoga?
Al die mensen die nu bang zijn om ziek te worden, het liefst zou ik ze toebijten of ze al aan yoga gedacht hebben? Of ze willen vragen of meditatie niet wat voor ze is? Maar nee, het zit vast in hun hoofd, het is mentaal. Al die vragen, opmerkingen etc die wij op ons afgevuurd hebben gekregen. Dat doe ik natuurlijk niet. Dat is ongevoelig en lomp en precies waar veel chronisch zieken de afgelopen jaren mee te maken hebben gehad. Ik zie mensen om zich heen die zich druk maken over het feit dat ze thuis moeten blijven, die zich beperkt voelen omdat ze niet even de deur uit kunnen. Rot situatie, absoluut. Maar stiekem denk ik dan, welkom bij de club. Zo zijn er duizenden mensen in Nederland, al jaren. Maar jullie zagen ons nooit. Of misschien voelden ze ons niet gezien, onzichtbaar. Dat laat ik maar even in het midden.
Zijn we nog wel onzichtbaar ziek?
Maar nu, nu mensen ineens tegen de grenzen en mogelijkheden van het thuiszitten aanlopen, hoop ik dat die mensen zich zullen gaan realiseren, dat deze situatie voor mensen dagelijkse werkelijkheid is. Voor die mensen blijft deze situatie, ook als deze corona crisis straks, ooit, weer voorbij is. Er zijn in Nederland zoveel chronisch zieken die zich aan huis gekluisterd voelen. Die niet zomaar even naar buiten kunnen. Voor wie een simpele boodschap doen een hele opgave is. Die tegen de muren van hun huis opvliegen en steeds eenzamer worden. Maar die langzamerhand vergeten worden. We zijn onzichtbaar ziek, mensen zien het onderliggend lijden niet. Die term pik ik dan maar even van de huidige corona berichtgeving, want ik vind hem prachtig. Onzichtbaar ziek zijn brengt op meerdere manieren onderliggend lijden met zich mee. Tegelijkertijd vraag ik me af, zijn we nog wel onzichtbaar ziek?
Zorg een beetje voor elkaar
Of zou het zo zijn dat we langzamerhand steeds minder onzichtbaar worden? Zou het zo kunnen zijn dat we hier als samenleving iets van kunnen leren? Dat we meer oog gaan hebben voor die mensen die altijd al in een bepaalde vorm van quarantaine leven. Die altijd hulp nodig hebben met boodschappen doen of de hond uitlaten. Die worstelen met de opvoeding van hun kinderen omdat ze ziek zijn? Onze ziekte zal misschien nog steeds niet te zien zijn aan de buitenkant, maar misschien dat het begrip ons wat zichtbaarder maakt? “Zorg een beetje voor elkaar“, zegt Rutte ons. Zullen we dat gewoon blijven doen? Niet alleen nu? Maar ook straks?
Probeer je eens voor te stellen…
Probeer je eens voor te stellen dat de situatie zoals die nu is, je dagelijkse realiteit wordt. Voor altijd. Je kan je huis niet zo makkelijk meer uit, sociale contacten gaan op rantsoen en moeten vooral digitaal onderhouden worden. Boodschappen doen vormt een nieuwe uitdaging en je kinderen bezighouden is lastig want je kan niet even de deur uit. Dat lieve lezer, is voor heel veel Nederlands hoe ze dagelijks leven. Voor ons is er niet veel veranderd. Netflix, WhatsApp, Skype, etc zijn ons dagelijks leven. Wij leven digitaal. We hebben geen moeite met deze lockdown want tja, laten we eerlijk zijn, er verandert niet zo heel erg veel.
Welkom! Doe gezellig mee
En dus zeg ik; welkom, doe gezellig mee! Wij zijn Netflixexperts dus mocht je nog tips willen, dan horen we dat graag. We vinden het heel gezellig dat jullie nu ook thuis zitten. Dan voelen we ons wat minder alleen. Die angst dat we een keer iets oppakken en echt goed ziek worden, die kennen we ook. En we hebben heel veel verschillende manieren gevonden om er mee om te gaan. De onzekerheid over de toekomst kan leiden tot slapeloze nachten en oeverloos gepieker. Been there, done that!
Ik hoop van harte dat onze realiteit niet die van jullie wordt, dat dit virus ons even plotseling gaat verlaten als het ons in de greep kreeg. Ik hoop dat iedereen straks weer naar school, werk en sportclubs kan en het gewone leven weer vorm krijgt. Maar ik hoop ook dat we als maatschappij hiervan leren, dat we voor elkaar blijven zorgen, corona of geen corona.
mja ik volg je deels. ik heb met die enkel digitale contacten nu niemand echt gehoord ook al leef ik ook al jaren zo en ik vind het ook rot dat mijn ziekenhuisafspraken gecanceld zijn. maar snap je punt idd wel. zit ook al jaren thuis zonder werk/studie oid en ik klaag daar niet over.
De regering heeft het alleen maar over de ouderen en niet over de chronisch zieken die aan huis gebonden zijn. Er zijn allerlei acties om ouderen te steunen. Oude laptops verzamelen, kaarten sturen enz. maar alleen voor de ouderen. Wij blijven altijd onzichtbaar en dat zal zo blijven. Niemand realiseert zich dat veel chronisch zieken veel familie en soms alle vrienden kwijtraken omdat het te lang duurt en hun leven verder gaat, of dat ze niet geloven in bepaalde ziektes.
Het is niet anders, ik heb me er bij neergelegd over het algemeen, vooral nu is de eenzaamheid heel erg omdat de weinige familie die ik zie, nu niet meer langs komen, omdat ik in het ziekenhuis beland als ik carona krijg.