Ik moet je teleurstellen. Nee, ik ben niet Ankie. In plaats van een blog op sexy naaldhakken zal je het met mij moeten doen! Want… breaking news … het is niet omdat corona de wereld regeert, dat chronische ziekten zich gedeisd houden. Ook al is de dringende hulp voor spoonies nu pijnlijk genoeg in sommige gevallen letterlijk opgeschort. Kortom, Ankie zit in Abscesland en is daar wel even zoet mee. Ik bespaar je de details.
Grijp je kans, het heldendom lonkt!
Maar … hier komt meteen het goede nieuws: ook al ben je zelf zeer beperkt (ik, niet-corona-ziek kneusje), je kan nog altijd je goede daad van de dag stellen. (Dank u Ankie! Kan ik dat meteen van mijn lijst schrappen voor vandaag.) Al is het maar door lief te zijn voor jezelf of je dorstige plantjes water te geven. Want, beste mensen inderdaad, corona is pittig. Maar het is wel je uitgelezen kans om mee geschiedenis te schrijven. Hoe vaak krijg je de mogelijkheid om mensenlevens te redden? Meerdere dan nog? En dan nog door zoiets eenvoudigs als isolatie/social distancing? Het heldendom ligt voor iedereen binnen handbereik. Ik zou zeggen: doe er uw voordeel mee. Ik meen het.
Illusie doorprikt
Dat is in elk geval productiever dan te blijven focussen op het onzekere, de angst en verwarring. Iets waar wij als chronisch zieken een beetje met verbazing naar kijken: de illusie van onsterfelijkheid en onkwetsbaarheid waarin velen leven. De gedachte dat je alles kan controleren. Wij spoonies zijn allemaal al verschillende keren in meerdere of mindere mate, op trage of snelle wijze, aan het doodgaan geweest. Ja, dat is eng. Je voelt dat je wordt overgenomen door iets wat niet te remmen valt. Wat je rest is overgave en vertrouwen. De ideale tools voor vandaag.
We hebben allemaal een zekere nood aan controle om het chaotische van het leven aan te gaan. Maar ik hoop dat je uit deze weken het gevoel mag meenemen dat kwetsbaarheid en overgave aan het onbekende ook heel bevrijdend en broodnodig kunnen zijn.
Woordkeuze
Geef toe, het woord isolatie of quarantaine is eigenlijk een beetje fout gekozen. De woorden zelf hebben al een negatieve klank. Je voelt je al beklemd en opgesloten bij de gedachte alleen. Weet je, ik en vele chronisch zieken met mij, leven al jaren zeer geisoleerd. En dat zonder mogelijkheid tot thuisonderwijs, thuiswerk, zonder gratis workouts, gratis psychologische steun, zonder virtueel café, zonder voorleessessies. Als in: geen stap kunnen zetten, te moe zijn voor de douche, op de zetel te leven, te vergaan van de pijn en een sociaal leven? (Wat is dat, sociaal leven?) Wij zijn lui, ik weet het, we doen helemaal niks. Maar dan wel tot in de perfectie! Jaren geleden was mijn lief oprecht jaloers op mij, zo thuis blijven en de hele dag luieren. Ik heb wijselijk gezwegen.
Isolatie? Whut?
Maar waar ik toe wil komen: ik heb mijn leven nog nooit benoemd als “in isolatie” terwijl het eigenlijk echt wel een hardcore variant daarvan is. Waarom? Omdat ik daar niet meteen blijer van word. En omdat mijn leven potverdikkie heel waardevol is en ondanks heel lastig en uitdagend zeer de moeite is. Allemaal dingen die het woord isolatie nu niet bepaald in zich draagt. (Wie weet bekijkt dat deel van de mensheid rondom mij dat mijn leven geen leven vindt, dankzij corona dat levenloze leven wel met frisse ogen? Of ook niet.)
Tien voor taal
Net daar ligt jouw kans. Een kans om het beter te maken. Kies je woorden zorgvuldig. Wees aandachtig op de taal die je gebruikt in je hoofd en daarbuiten. Nee, niet om de corona-ellende te minimaliseren of weg te lachen. Nee. Maar net om die zorgen hanteerbaarder te maken, voor iedereen. Wat als je deze periode in plaats van “isolation” vanaf nu “staycation” gaat noemen? Veel plezanter toch? Het laat je met een andere blik kijken naar deze uitdagende dagen van reorganisatie voor alle gezinsleden, waarin je wenst dat je dierbaren het goed stellen. Elk leven is waardevol, ook het onzekere, het kleine, het zoekende leven. Ook dat van jou, nu, in deze tijden.
Omdenken
En misschien is het woord “staycation” ook wel accurater voor de meesten onder ons, in ons warme nestje, met onze potten spaghetti en 100 rollen toiletpapier en virtuele dates. Isolatie voor watjes. Hiermee wil ik jouw/onze gevoelens absoluut niet minimaliseren, want zij zijn puur en echt. Pijn en angst moet je niet afwegen tegen een meetlat. Ieders zorgen hebben evenveel bestaansrecht. Wat ik hier dan wél mee wil zeggen? Wel, dat enige relativering je wel veel sterkere schouders geven om onder dit alles te zetten.
Echte isolatie, dat is enkele jaren tijdens Wereldoorlog II ondergedoken zitten in een koude donkere kelder waar toiletpapier het laatste van je zorgen is, sociale media nog uitgevonden moesten worden en de angst ontdekt te worden groot is. Echte isolatie, is mijn zwaar dementerende buurman die opgesloten zit in zijn kamer in het verzorgingstehuis en nu nog minder van de wereld begrijpt. Echte isolatie: de vluchteling die uit angst om vermoord te worden alles en iedereen die hem lief is achter zich moet laten en zich nu in een land bevindt vol mensen waarvan hij niks begrijpt en niemand kent. Of nog, de ervaring van een Amerikaan die 12 jaar doorbracht in een isoleercel, een betonnen kale kleine bunker.
Yes, we can
Ik maakte mijn punt wel denk ik. Even samenvatten: mannekes, wat we nu meemaken, ja, dit is stevig. En de dingen kunnen al eens op je af komen. Neem jouw dagelijkse dosis actualiteit dan ook met mate en zorg. Maar we kunnen het, ook al denk je van niet. Omdat we als mens geen keuze hebben. Verwonder je om je creativiteit en veerkracht in crisissituaties. Koester de kleine dingen. De verbondenheid in alle afstand. Kijk wat je anders kan en wil, in the afterlife. En wie weet straks, ben je helemaal klaar om je leven van drukdrukdruk openlijk te waarderen…
