Ga alsjeblieft naar buiten, maar ja dat mag dus niet. Je leert anderen en jezelf dus goed kennen tijdens een sociale isolatie periode blijkt. Het is volgens mij niet zo zeer het thuisblijven waar ik moeite mee heb. Maar meer dat iedereen in dit huis dus thuis moet blijven. Ik mis het keihard meezingen met mijn foute Spotify lijst. Het dansen door de woonkamer wat ik kennelijk vaker deed dat ik mezelf realiseerde. Ik hou van de mannen om me heen maar iets minder zou wel fijn zijn.
Het advies van Minister-President Rutte en het RIVM is blijf alsjeblieft zo veel mogelijk binnen behalve als het niet anders kan. Ik moet zeggen dat dat hier behoorlijk braaf opgevolgd word. We gaan naar buiten voor een boodschapje en lopen iedere avond even een rondje. Er wordt niet echt over gemopperd maar het gaat nu wel lang duren. Ik werk altijd thuis als gastouder. De rest natuurlijk niet die hebben normaal school en werk. Maar die zijn nu ook thuis. De Hele Dag.
Dat moet natuurlijk ook. Rutte heeft het al vaak gezegd. Blijf alsjeblieft thuis. Als we dat niet doen gaat dit nog langer duren. En ik snap het. Ben trots op mijn puber dat hij het ook braaf doet. Maar soms zou ik wel willen schreeuwen: Ga alsjeblieft naar buiten! Ga uit mijn Aura zoals Judeska zo mooi zingt. Ga weg laat me even alleen in ons kleine huisje. Laat me, terwijl ik in mijn badjas meezing met de foute liedjes uit de jaren tachtig. Maar ja dat mag dus niet.
Weer naar school?
Voorlopig zijn de maatregelen verlengd tot 28 april. Ik heb niet de verwachting dat het dan helemaal over zal zijn. We zullen langzaam weer een beetje vrijheid krijgen. Mogen de kinderen na de meivakantie weer naar school. Ik weet het niet. Vind het zelf misschien een beetje eng dat ze dan ineens weer met zo veel kinderen in een klas zitten. Want ja wat als er nou een toch besmet is, dan beginnen we weer opnieuw.
Nu ik dit schrijf zijn de cijfers dalend van nieuwe besmettingen. Is dat de realiteit of is dat stilte voor de storm. Net als dat bij een Tsunami de zee eerst rustig word zicht terugtrekt en daarna met volle vaart over het land raast. Het is allemaal koffiedik kijken. We kunnen niets anders doen dan afwachten. Afwachten en luisteren naar de mensen die er voor geleerd hebben.
Dus voorlopig nog steeds anderhalve meter. Vieren we de verjaardag van die puber met ons gezin. We halen het later nog wel in en blijf alsjeblieft uit mijn Aura. Maar dan wel graag tussen de muren van dit kleine huisje als je bij mijn gezin hoort.
