Vorig jaar overleed een oud klasgenoot van mij. Hij was net zo oud als ik en beroofde zichzelf van het leven. Nu, maanden later, moet ik ineens weer regelmatig aan hem denken.

Een paar maanden geleden kreeg ik een appje van een vriendin. Ze begon heel aarzelend, probeerde me iets te vertellen maar ik begreep haar niet goed. Ze stuurde iets mee wat leek op de rouwkaart van iemand die wij beiden kennen uit onze jeugd. Ik begreep er niks van en vroeg haar: joh, het lijkt net of dit een rouwkaart is van…… Laten we hem maar even Fedor noemen want ook na zijn dood wil ik zijn privacy noch die van zijn nabestaanden schenden. ” Dat is het ook”, schreef ze terug. Het voelde alsof iemand me recht in het gezicht stompte. Direct belde ik haar op en hoorde aan wat er gebeurt was. Fedor heeft zich van het leven beroofd. Zonder een afscheidsbrief na te laten. We waren verbijsterd en beide  zo verdrietig.

Blijven zitten

Ik was vijftien toen ik bleef zitten en bij hen in de klas kwam. Met sommigen van hen ontstond een levenslange vriendschap die ook nu, nu ik drieenveertig ben nog voortduurt. Anderen verloor ik uit het oog na de middelbare school. Via via hoorde je nog wel eens wat van of over hen. Soms kwam ik ze tegen in de stad en maakten we even een praatje maar dat was het dan ook wel. Mijn vriendin en Fedor hielden wel contact. Van haar en via social media bleef ik een beetje op de hoogte van hoe het met hem ging. Maar natuurlijk zet niemand op facebook of instagram dat hij het leven niet meer ziet zitten.

Zelfmoord

Ineens was hij dood. Weg. Ondanks dat ik hem al heel lang niet gesproken of gezien had, kwam hij na zijn dood dagelijks in mijn gedachten terug. Herinneringen aan de middelbare school. De lange fietstochten naar huis. De middagen bij ons thuis op de bank als het thuis weer niet zo lekker liep.

Inmiddels is het alweer maanden geleden en is het leven voor de rest van ons gewoon doorgegaan sindsdien. Want zo gaat dat, vreemd genoeg. Je schrikt, het maakt enorme indruk, je haalt samen herinneringen op en langzamerhand verdwijnt het naar de achtergrond. Life goes on.

Hij is bijna jarig

De afgelopen maanden heb ik regelmatig aan hem gedacht en het ook meermaals over hem gehad. Toen kwam de hele corona gekkigheid en verdween het volledig naar de achtergrond. Tot hij ineens weer dagelijks in mijn gedachten was. Regelmatig vraag ik me af hoe het met zijn nabestaanden is. Of denk ik terug aan onze tijd op de middelbare school. Waarschijnlijk omdat zijn verjaardag dichterbij komt en dat iets triggert. Pas sprak ik een moeder uit de buurt die me vertelde dag ze vroeger stiekem een beetje verliefd op hem was. Ze wist echter nog niet dat hij was overleden. Even wist ik niet wat ik moest zeggen, maar het verbergen was natuurlijk ook geen optie. We wisselden herinneringen uit en het voelde goed om even met iemand te praten die hem ook gekend heeft.

Het pebble-effect

Wanneer je een steentje in het water gooit reageert het water niet met één golf maar met meerdere. Het water reageert met een kring van golven die een behoorlijk lange tijd door kunnen gaan. De golven verspreiden zich over het wateroppervlak, waarna het water na een tijdje weer glad wordt. Dit noem je het pebble-effect. Met een zelfmoord van iemand in je omgeving is het niet anders. Degenen die het dichtstbij de persoon in kwestie staan, het steentje dat in het water valt, krijgen de grootste golven over zich heen. Voor hen is het verdriet en het verlies het grootst. Maar het effect van een zelfmoord draagt ver en heeft op veel meer mensen effect dan men zich vaak realiseert. Zou het voor Fedor verschil hebben gemaakt als hij had geweten dat zijn oud-klasgenoten van de middelbare school elkaar binnen no time op de hoogte hadden gesteld van zijn overlijden? Dat er zelfs over de grens contact gezocht werd met elkaar? Zou het hem geholpen hebben als hij had geweten dat we zoveel positieve herinneringen aan hem uitgewisseld hebben? Dat hij bij ieder van ons een eigen, definitieve herinnering heeft achtergelaten?

Jouw impact op een ander

Het heeft mij in ieder geval weer eens doen realiseren dat je niet eens een hele grote rol in iemands leven hoeft te spelen om impact te hebben op een ander. Soms is een gedeelde herinnering, een gedeelde ervaring, een compliment wat je gaf of kreeg voldoende om het verschil te maken. Eén zinnetje kan al voldoende zijn om ervoor te zorgen dat je de rest van je leven met een warm gevoel aan iemand terug zal denken. Als je je zo somber voelt dat het beëindigen van je leven een goede optie lijkt zal dit niet zo voelen. Teveel mensen zijn eenzaam. Tegen die mensen zou ik willen zeggen; “denk aan het steentje in de vijver!” Jouw leven, jouw aanwezigheid heeft op meer mensen impact dan je denkt. Ook al voel je je nu eenzaam en alleen, er zijn altijd meer mensen die jouw leven lief hebben dan je weet.