Daar zat ik dan in mijn gedachten al huilend in de wachtkamer, elke dag weer, en daarna nogmaals een keer in het echt.
Mijn dochtertje, van toen pas 10,5 maanden oud, moest een operatie ondergaan. Een liesbreuk operatie. Jup, niks ernstigs, iets dat vaak voorkomt bij die leeftijd, standaardprocedure, verder is ze lekker gezond. En toch zat mama volledig in de stress en emoties.
Er was eens
Zomaar op een dag merkten we opeens op dat haar lies opgezet was, gewoon een keer tijdens het luier verschonen. Voor de zekerheid even bij de huisarts langs geweest. Met geruststelling over de situatie, maar ook met spanning voor een toekomstige operatie gingen we weer naar huis. Want een operatie is bij een liesbreuk sowieso nodig, maar ze heeft er in ieder geval geen last van.
Dit veranderde helaas gauw, het werd zo erg dat we tot twee keer toe ‘s nachts bij de dokterswacht zaten omdat ze compleet ontroostbaar was en het uitschreeuwde van de pijn. Ondanks dat het zoiets ‘simpels’ was, was ik, ook heel erg door groot verlies vlak daarvoor, zo ontzettend bang om óók haar te verliezen. Gelukkig kregen we versnelling! In plaats van nog een half jaar te moeten wachten kon ze binnen een maand terecht, want dit kon niet lang zo doorgaan natuurlijk.
Worry McFlurry
Blij dat ze zo snel geholpen kon worden en dat we er dan ook snel vanaf zouden zijn. Hoopten we in de tussentijd dat ze niet nogmaals zoveel pijn zou hebben en het geen spoed zou worden. Ook blij dat ik maar een maand had om te piekeren en te panieken in plaats van een half jaar. Misschien is het een ‘mama- ding’, misschien is het omdat ik er een handje naar heb om een stresskipje te zijn, misschien is het omdat ik al in een emotioneel heftige periode zat, maar man wat heb ik me een boel lopen panieken.
Mijn kleine baby, onder het mes. Ondanks dat het een standaard operatie is, een kleine ingreep, eentje die zo vaak wordt gedaan en waar maar een kleine kans op complicaties is.. Focuste ik mij natuurlijk op die kleine kans op complicaties, en erger. Hoeveel informatie ik er ook over las en hoeveel wijsheid ik mezelf probeerde in te spreken, toch bleef het in mijn hoofd spoken. Want wat als? En stel dat?
Onverwerkte trauma’s
Daarna kwamen er andere nare gedachten in me op. Omdat ze geopereerd moest worden aan een plekje in haar luier, wel heel dichtbij.. En ook al vertrouw ik de dokters wel en wil ik ze heel graag vertrouwen, toch hoor je wel eens verhalen. Zelf weet ik maar al te goed dat personen die je hoort te vertrouwen niet altijd te vertrouwen zijn. Dus ging ik me vervolgens daarop fixeren. Ondanks wijsheid bleef ook daar het wat als? En stel dat?
Ook ondanks dat ik wel doorhad dat ik er door mijn eigen seksueel misbruik als kind zo heftig op fixeerde en er zo heftig door getriggerd was (Want ik hoop van harte dat bij de meeste mensen zulke nare gedachten niet eens op komen). Toch wilde ik wel dat ik in ieder geval alles gedaan zou hebben wat ik kon doen en vroegen we bijvoorbeeld ook of het mogelijk was dat een van ons aanwezig zou zijn bij de operatie of dat we achter glas konden meekijken. Helaas niet dus, maar na te weten hoeveel mensen er wel niet aanwezig zouden zijn, waaronder ook heel wat vrouwen, was mijn hart wat geruster en moest ik het loslaten, want meer kon ik niet doen. Vertrouwen.
De dag van de operatie
Om 7 uur ‘s ochtends zaten we al in het ziekenhuis. Ondanks dat ze haar melk niet had gehad was ze lekker aan het spelen, lachen en de harten aan het stelen van alle verpleegkundigen. Het voelde deels alsof we haar bedrogen, zo vrolijk dat ze nog was, niet wetende wat er ging gebeuren. Maar vooral fijn dat ze niet wist wat er ging gebeuren, geen angst, geen zenuwen. Daar stond ze, lief in haar ziekenhuis ‘jurkje’.
We waren gauw aan de beurt, ik zwaaide haar in de wachtkamer al uit en haar vader ging nog mee de operatiekamer in totdat ze onder narcose was. We hadden dit vooraf al vlot bepaald, omdat er namelijk maar één ouder mee mocht en ik er waarschijnlijk niet tegen had gekund. Ook wilden we dat ze gerust gesteld kon worden in plaats van dat ze mijn angsten zou voelen. Dus ik gaf haar een kus, en nu was dat moment daar, dat moment dat zich al zo vaak in mijn hoofd had afgespeeld. Ik hou van je! De deur sloot achter hun en alles in mijn lichaam begon te schreeuwen dat ik naar haar toe moest gaan, dat ik die deur door moest gaan en naar haar toe moest rennen. Ik begon te huilen, voor de laatste keer, maar ditmaal in het echt. En toen kwam mijn man alweer terug.
De operatie was snel klaar, we aten wat omdat we voor de tijd nog niks naar binnen konden krijgen en vervolgens werden we alweer opgehaald. Ik haalde haar op, ze was alweer wakker en druk, maar nog erg ‘dronken’. Oh, popje. De operatie was goed gegaan. We bleven nog even om bij te komen en ze moest even wat eten en drinken. Maar nog voor de middag waren we alweer thuis.
Alle zorgen waren nergens voor nodig geweest. Die zelfde middag, na een lekker lang middagdutje, was ze alweer aan het springen, lachen en wild doen, alsof er niks was gebeurd.
N.B.
Dit zijn mijn persoonlijke gevoelens en gedachten, ik wil niemand kwetsen of voor het hoofd stoten. Ik weet hoe dankbaar we mogen zijn met de gezondheid van onze dochter en dat zijn we ook zeker.
