Half 2 snachts en ik voel me gebroken. Ik kan niet stoppen met huilen en ben kapot. De officiële datum voor de operatie is er, yeeeyyy….. (sarcastic me). Maandag 22 juni zal ik geopereerd worden en de avond ervoor, zondag 21 juni zal ik opgenomen worden. Mocht je gemist hebben dat ik geopereerd worden, lees dan eerst even hier wat er gebeurd is.

Waarom ik?

Het enige wat ik dit moment kan denken is waarom ik? Iets wat ik mega, mega lang niet meer gedacht heb. Zeker 2 jaar niet. Ik weet dat mijn ziekte onderdeel van mij is, ik weet dat deze operaties erbij horen. Maar het is een hel. Het voelt zo omdat mijn Whipple operatie zo extreem zwaar en traumatisch geweest is dat het nu met de dag moeilijker word.

Een lijf die je continu in de steek laat

Deze operaties zijn zo gigantisch zwaar. Iemand die niet ziek is kan zoiets nooit voorstellen. Zelfs de mensen die dichtbij me staan kunnen niet voorstellen hoe het is om een lijf te hebben die je continu keer op keer in de steek laat. Hoe het is om letterlijk je ene na je andere orgaan uit je lijf getrokken voelen worden (na deze operatie mis ik 6 organen totaal). Wat voor lichamelijke hel dit soort operaties zijn, en hoe enorm zwaar het mentaal is. 

Regel vanwege corona, er mag maar één iemand per dag op bezoek……

En nu zal ik het ook nog vrijwel alleen moeten doorstaan. Want er mag maar één iemand per dag langskomen op ziekenhuis bezoek. Met mijn Whipple en revisie leefde ik dag en nacht naar mijn bezoekuren toe. Daar leefde je voor. En dan kwamen mijn ouders, es zijn ouders, mijn broer en uiteraard es en Zayne langs. Maar nu zal ik bijna niemand zien. In het begin zal ik toch mijn ogen niet open kunnen houden, maar het is gewoon fijn om te weten dat er iemand naast je zit die je hand vasthoudt.

Bij de beide vorige operaties was er een moment nadat mijn epiduraal eruit was dat de pijn zo heftig was dat ik beide keren, 3 uur achter elkaar, lag te gillen van de pijn. Ik kon niets anders meer dan gillen. De pijn was zo erg dat ik alleen nog maar kon roepen, ik kan niet meer, ik wil dit niet meer. De zusters waren mega lief, ze belden continu de anesthesie, hielden mn hand vast, aaiden door mijn haren en praatte me er doorheen. Maar ik was klaar om op te geven, zo heftig was de pijn. Niets in verre verte te vergelijken met bijvoorbeeld een bevalling. Op zo’n moment ben je volwassen maar wil je toch niets liever dan je moeder bij je hebben.

Angstaanvallen

Ik zie continu momenten voor me van de vorige operaties, dingen zoals drains verwijderen, iets wat voelt alsof je lijf samen gezogen wordt met een zuignap. Of de extreme rugpijn die je krijgt na een aantal weken in dezelfde houding gelegen te hebben op exact dezelfde plek en nauwelijks bewogen te hebben. Hoeveel pijn je krijgt als je darmen weer gaan bewegen na weken stil gelegen te hebben. 

Momenteel voelt alles zwaar, ik heb veel last van angstaanvallen zoals je dus las. Ik heb er vooral in de avond last van, dan heb ik de tijd om na te denken, vooral als ik dan even nog alleen op de bank zit een boek te lezen. Ondanks dat heb ik geprobeerd nog leuke dingen te blijven ondernemen. Even met vrienden afspreken (op verre afstand), en nog even iets leuks doen met Zayne zoals naar een speeltuin gaan zaterdag. Daarnaast staat tijd met de familie doorbrengen ook nog op de planning dit weekend. De mensen die ik het allerliefst om mij heen heb.

Ik moet even door de komende maanden heen

Het komt vast en zeker goed, dat weet ik. Over een aantal maanden ben ik zo trots op mijzelf dat ik het heb overleefd, dat weet ik. Maar het is goed om ook te delen dat ik geen robot ben. Want je wilt niet weten hoe vaak ik de vraag gekregen heb of ik een robot ben omdat ik alles maar doorsta. Ik hoop dat na deze operatie ons gezin zoveel mooie dingen te wachten staat. Ondanks dat ik weet dat de dagelijkse pijn zal blijven en ik dit vooral doe vanwege de enorme kans op overlijden die er nu is. En dat Justliveblog een prachtig platform mag gaan worden, wat het nu al is, maar, hopelijk nog vele malen meer bekend dan het nu al is zodat we veel meer mensen kunnen helpen doormiddel van onze verhalen te delen.

Wil jij weten hoe het met mij gaat?

Wil jij op de hoogte zijn van hoe de operatie geweest is? Houdt dan mijn Instagram account in de gaten maandag. Kelly post altijd na elke operatie een bericht zodat iedereen op de hoogte is van hoe alles gegaan is! Klik hier voor mijn instagram.

I’ll be back, I promise!
XOXO