Waar ik ook naar toe ga, welk deel van Europa of ver daarbuiten, ik word altijd herkend als een Hollandse. Stiekem hoop ik door mijn blonde lokken en mijn lengte nog eens herkend te worden als een Zweedse maar ik denk dat mijn Hollandse kuiten mij steevast verraden een echte Nederlandse te zijn. Mijn leven als toerist is dan ook vaak makkelijk, ik hoef nooit uit te leggen waar ik vandaan kom. Het maakt ook niet uit in welk land ik word gespot; ik straal schijnbaar ook vertrouwen uit…

Hartje Parijs

Een meisje tikt mij op mijn arm, vraagt me iets wat ik niet versta en druk een telefoon in mijn hand. Ze gebaart en wijst. Voor mij staat een groep toeristen. Allemaal meiden, allemaal jong. Uit Japan, denk ik. Toeristen. Net als ik. Hartje Parijs, op de achtergrond de piramide van het Louvre. Ik dirigeer de groep tot een leuk plaatje. Knip een paar keer. De meiden bedanken mij met een buiging. Hun vuisten voor hun lichaam en hun duimen omhoog. Dan klampt een Engels echtpaar mij aan. Of ik misschien de weg weet?

Fashionista

Ze vermoeden wel dat ik uit Nederland komt, vertellen ze in het Engels. Maar door mijn moderne outfit kom ik vast en zeker vaker in Parijs? Mijn ego groeit binnen tien seconde en ik kijk met hun kaart mee en wijs ze de goede kant op. Mijn vertrouwen straalt nu helemaal. Het vertrouwen wat ik dus als toerist ook uitstraal. Mensen vragen mij vaak op hun spullen te passen, geven hun telefoon om een foto te maken en vertrouwen erop dat ik de weg weet. In Nederland snap ik het wel. Zoals eerder genoemd met mijn Hollandse kuiten, mijn blonde haar en mijn sproetige huid ben ik onmiskenbaar een local. Maar in het buitenland vind ik het altijd een mirakel. Schijnbaar oog ik hip genoeg om in Parijs de weg te weten.

Een toerist met vertrouwen

Een ander jong koppel uit Canada houdt mij staande. Of ik een foto van hun wil nemen. Ach, tijd doet er niet toe op vakantie en ik ga akkoord. In een flits besef ik mij dat ik misschien jong genoeg oog om te snappen hoe je een foto maakt met een mobieltje maar tegelijk oog ik te oud om een sprintje te trekken en er te van door te gaan met hun mobiel in mijn hand. Vandaar het vertrouwen?

Dan besluit ik de telefoon op de “selfie-stand” te zetten en tussen de aantal klikken van het koppel gooi ik mijn eigen gezicht erin. Ik mag dan wel vertrouwen uitstralen maar wel met een vleugje Ankie erin. Met enige snelle behendigheid zet ik mijn mailadres onder de selfie en geef de mobiel terug aan het koppel. Mijn uitstraling van vertrouwen wordt als grenzeloos gezien maar mijn vorm van humor is nog niet klaar om internationaal te gaan begreep ik toen ik een week later een mail kreeg van het jonge koppel uit Canada. Het was mijn foto met een tekst erbij. Ik heb ze maar in die waan gelaten. Niet herkend als een Zweedse schone maar als een beroemde Nederlandse. Daar neem ik ook genoegen mee…

“We loved to meet you and we understand you’re incognito in Paris. Famous people always take out of habit pictures from theirselves so we never tell that we meet a famous Dutch woman.”