Ik heb een haat-liefdeverhouding met mijn lichaam. Er zijn vele momenten geweest dat ik mijn lichaam heb gehaten, om hoe ze eruit ziet, om hoeveel pijn ze me doet. En van mijn lichaam gehouden, om hoe ze eruit ziet, om wat ze allemaal kan.
Dromen worden werkelijkheid
Mijn grootste droom was moeder worden en ook zelf het kindje kunnen dragen, daardoor was ook gelijk mijn grootste angst dat ik onvruchtbaar zou zijn. Ik heb heel wat bezoekjes naar de gynaecoloog gehad, vanwege endometriose (waarvan ik pas afgelopen maart officieel de diagnose heb gekregen). Maar er zou niks te zien zijn wat per se mijn vruchtbaarheid aan zou tasten. En inderdaad, ik werd zwanger! En ook snel! Wow, wat een shock! Achteraf gezien had ik ook al duidelijke symptomen, maar we waren er zo vanuit gegaan dat het wel een half jaar tot een jaar kon gaan duren. Ik besef heel goed dat we daar veel geluk mee hebben gehad.
Ik ben je dankbaar
De zwangerschap verliep, voor mezelf met pieken en dalen, maar voor de baby uitstekend. Ze liep met alles keurig op schema, geen gekke fratsen, ‘precies volgens het boekje’. Mijn baby is een prachtige gezonde meid. En dat heeft mijn lichaam allemaal even voor elkaar gekregen. Hoe? Ik verwonder me er nog steeds over. Een compleet mensje groeide in mijn buik, mijn lichaam heeft vanalles moeten doorstaan. Heeft zich uitgerekt tot het uiterste en is daarna weer (zoveel mogelijk) terug in positie gekrompen.
Ik ben mijn lichaam zó gaan waarderen! Het heeft wat traantjes gekost toen ik begon te beseffen dat mijn lichaam toch niet dat hopeloze geval was wat ik dacht. (Dat laten mijn chronische ziekten mij vaak denken). Ik ben trots op wat mijn lichaam kan. Dat ze gewoon wist wat ze allemaal moest doen.
Als het aan mij lag was het namelijk niet goed gekomen, weet ik veel hoeveel aders, zenuwen, klepjes, weet ik het, ze nodig heeft en waar. Maar mijn lichaam wist dat gewoon, ondanks het nooit eerder te hebben gedaan wist ze precies waar alles moest. Toen mijn dochter een maand of 3 was en ze opeens de tafel ging likken, was ik even in een moment van absolute verwondering. Dat ze gewoon een tong had! Want daar had ik tijdens de zwangerschap totaal niet aan gedacht dat ze dat ook moest hebben en toch had ze een tong!
Ik blijf ronder na dat wonder
Hoe mooi ik mij in de zwangerschap vond en maar al te graag mijn buikje wou showen, nu na de tijd, nu probeer ik die buik weer enorm te verbergen. Natuurlijk weet je van te voren dat je lichaam gaat veranderen, maar toch hoop je van niet, toch hoop je dat jij wel weer volledig terugveert. Net als al die beroemdheden. A woman can dream, right.
Mijn dametje vond het heel gezellig om tegen de 42 weken in mijn buik te blijven zitten. Je kunt je dus wel voorstellen hoe erg dat is uitgerekt. Ik was niet meer vrouw met buik, maar buik met vrouw. Door de striemen die met 37 weken opeens, van de een op de andere dag, verschenen heb ik nu een overschot aan vel. De striemen zelf zijn veel lichter en minder zichtbaar geworden, terwijl ik die juist niet erg vond. Ik vond ze wel mooi zoals ze waren, een extra bewijs van hoe gezegend ik ben en ben geweest.
Op zich valt mijn buik wel mee, maar het is zó anders dan wat het eerst was. Ik was gewend om plat te zijn, met een mooi zandloperfiguurtje, al zeg ik het zelf, dan is dit nogal een verandering. Ik heb allemaal nieuwe broeken moeten kopen. Ook heb ik er nog steeds moeite mee om mijn lichaam te accepteren zoals het nu is. En struggle met mezelf sexy vinden.
Het is gewoon oneerlijk dat mijn man nog wel hetzelfde sexy lichaam heeft als voor de zwangerschap 😉
Taboe
Er zit nogal een taboe op bepaalde onderwerpen van na een bevalling, zoals geen roze wolk hebben, of hoe jij je als mama (of papa) voelt. Je moet genieten, je moet dankbaar zijn, etc. Maar ik gok dat iedereen dat ook wel is, dankbaar. En toch mag er ook eerlijk gepraat worden over al het andere. Dingen waar je moeite mee hebt, dingen waar je niet zo blij mee bent, zoals over je lichaam na de zwangerschap. Een taboe zorgt alleen maar voor (meer) schaamte en (meer) verdriet. Delen is helen. Er zijn zoveel meer vrouwen, en mannen, die hetzelfde voelen als jij.
Heb jij moeite (gehad) met je lichaam na de zwangerschap of heb je de verandering makkelijk kunnen accepteren? Let me know!
