In 2013 besloten mijn man en ik te gaan voor een eerste kindje. We hadden een leuk huisje, allebei een goede baan en een enorme kinderwens. Dus stopte ik met de pil. Omdat ik mijn hele leven al allerlei vreemde ziektes en kwaaltjes had, dacht ik dat zwanger worden bij mij wel heel lang zou duren, of misschien niet eens zou lukken. In deze blog schrijf ik over chronisch ziek en zwangerschap.
Toen ik 12 was bleek ik cystes op mijn eierstokken te hebben, dus ik dacht echt dat dit nog voor problemen zou kunnen zorgen. Niks was minder waar; na twee maanden had ik al een positieve zwangerschapstest in handen! Dolblij waren we. Toch vond ik het enorm spannend en ben ik heel vaak bang geweest dat het misging. Door mijn rugafwijking heb ik chronisch migraine. Hiervoor krijg ik zogenaamde triptanen voorgeschreven. Deze medicijnen vernauwen de bloedvaten. Echter vernauwen ze ook de bloedvaten in de navelstreng en dus mocht ik deze medicijnen niet gebruiken tijdens de zwangerschap. Dit was ontzettend zwaar; ik heb dagenlang met vreselijke hoofdpijn op bed gelegen. Dit zorgde ervoor dat ik met 28 weken zwangerschap al met verlof moest gaan. Mijn migraine was te erg, en niet meer te combineren met mijn werk. Met ongeveer 30 weken zijn mijn man en ik ook nog in het huwelijksbootje gestapt! We zouden het eigenlijk groots vieren, maar ik raakte sneller zwanger dan gedacht en we wilden toch graag getrouwd zijn voordat ons kindje geboren werd.
Chronisch ziek en zwangerschap: de bevalling
Met 39 weken en 1 dag kreeg ik ‘s avonds ineens lichte krampen. Waar we eerst dachten dat het oefenweën waren, bleek al snel dat het tóch serieus was. Midden in de nacht kwam de verloskundige en had ik 2 cm ontsluiting. We spraken af dat ze vroeg in de ochtend weer zou komen. Toen ze eenmaal weer kwam bleek ik nog steeds 2 cm te hebben. Ik vond de weeën behoorlijk heftig worden. Aangezien ik toch ik het ziekenhuis wilde bevallen, besloten we samen met de verloskundige naar het ziekenhuis te gaan. Daar bleef mijn ontsluiting wat hangen op 3-4 cm. We besloten toen dat ik “medisch” zou worden, zodat ze wee-opwekkers konden toedienen. En toen werd het ontzettend heftig. In 2011 ben ik aan een hernia geopereerd en de pijn van de weeën ging precies door die plek in mijn rug heen. Ik heb gesmeekt om een ruggenprik. Gelukkig kreeg ik die en verdween alle pijn.
Helaas bleek dit maar voor een uurtje, want toen kwam de pijn in alle hevigheid terug. In overleg met de anesthesist is er toen nog extra verdoving ingespoten, maar ook dit haalde niks uit. Door mijn scoliose lopen de zenuwen etc waarschijnlijk anders waardoor de ruggenprik niet werkte. Rond 18:00 had ik eindelijk 10 cm ontsluiting. Ik was inmiddels al 20 uur bezig. Na ruim een half uur persen werd om 18:37 onze zoon Tim geboren. Kerngezond met alles erop en eraan. Inmiddels is hij al weer 6 jaar oud, maar nog steeds mijn kleine mannetje haha.
