Op het moment dat ik dit schrijf, ben ik net terug van de tandarts en staat mijn gezicht nog scheef van de verdoving die rechtsboven is gezet. Mijn lip hangt naar beneden, het praten gaat moeizaam. Misschien voor mijn omgeving even rust maar voor mij is het een hel als ik niet lekker kan babbelen. Anderhalf uur heb ik met open mond in de koplamp van mijn tandarts liggen staren…
Met mijn gedachte ergens anders
Op de achtergrond klonk een hippe dancebeat waarbij ik -wanneer ik mijn ogen sloot- fantaseerde dat ik op een strandbedje ergens in Bloemendaal hip lag te wezen in de zon. In werkelijkheid werd er een kroon geprepareerd rechtsboven in mijn mond. Eerst de verdoving, toen happen, daarna uitboren, vervolgens lijmen, opbouwen, dichtkitten en een kroon erop.
Amalgaan en een tweede huis in Frankrijk
Mijn tandarts gebruikte, waarschijnlijk om het leed wat te verzachten, voor alles het verkleinwoord. Zo boorde hij een “amalgaamtje” uit, werd er een “afdrukje” gemaakt en komt er straks als alles voorbij is, een porseleinen “kroontje” op. Ik ken heel de procedure. Ik ben de tel kwijtgeraakt, maar volgens mij is dit al mijn vijfde kroon. Dat zit zo. De tandarts in het dorp waar ik vandaan kom, wilde graag een tweede huis in Frankrijk. Hij vulde voor mijn vijftiende verjaardag al mijn kiezen met amalgaan en ook die van mijn hele familie. Waarschijnlijk deed hij dat bij nog een heleboel kinderen, want op een dag kon mijn moeder op zoek naar een nieuwe tandarts omdat de onze voorgoed vertrokken was naar het zuiden.
Jaarlijkse controle
Zo bleef ik dus achter met een prutsgebit, gevuld met grote stukken zilver en kwik en waarmee altijd wel iets aan de hand is. Ieder jaar breekt of barst er een kies, of is er iets versleten. Mijn huidige tandarts maakt daar jaarlijks vlak voor Kerstmis een mooi projectje van. Zo ook nu. Dit kiesje was niet meer te redden. Tijdens een lunch waarbij ik een hap nam van een broodje tonijn, had ik ineens een hard stukje in mijn mond. Terwijl mijn omgeving nog nietsvermoedend doorbabbelden, vloog mijn tong paniekerig langs al mijn tanden om te voelen waar het lek zat.
Het gevoel dat ik daarbij had, is bijna niet uit te leggen. Toen ik eenmaal doorhad om welke kies het ging en dat -gelukkig!- het gat niet zichtbaar was voor mijn omgeving, spoelde ik mijn mond en belde ik de tandarts Ik mocht meteen komen, hij kent mijn dossier.
Vandaar het kroontje. Al wordt dit een heel speciale, gemaakt van metaal-porselein. Niet zomaar metaal, nee ik heb een echte gouden onderlaag. Waarom? Gewoon omdat het bijna kerst is. Heb ik tenminste een echte kerstkroon…
