Nee joh alles gaat goed. Het is te doen allemaal. Hoe vaak ik die woorden niet tegen de mensen om me heen zeg. Of zeg ik ze eigenlijk tegen mijzelf. Want als ik eerlijk ben zou ik willen zeggen: IK HAAT MIJN LIJF! Ik haat het. Ik haat het gevoel in mijn spieren alsof ik altijd zware griep heb. Ik haat het als ik een poging tot hardlopen doe en het na drie kilometer al voelt alsof ik een marathon heb gelopen.
Ik haat het ook als ik weer eens niet kan slapen van de pijn en een half uur voor mijn wekker zo diep in slaap val dat wakker worden lastig is. Ik haat het als het me belemmert in het zijn wie ik ben. Ik word er negatief van, en dat wil ik niet. Ik wil door het leven fladderen, genieten van het moment. En er zijn mensen met meer pijn maar vandaag sta ik even stil bij die van mij. Ik voel de pijn door mijn lijf gaan, voel ’s avonds in bed mijn spieren trillen van de spanning.
Ik haat mindfulness of toch niet?
Ik ben klaar met die pijn maar die pijn dus nog niet met mij en dat zal wel even zo blijven ben ik bang. Maar om toch een manier te vinden om er beter mee om te gaan kreeg ik van mijn dochter de tip: mindfulness. Ik ben alleen niet een type om in een zaaltje te gaan zitten en mijn voeten in de aarde te laten zakken dus dat moest ook anders kunnen. Lang leve Google en daar verscheen mindful running in mijn beeldscherm. Een combinatie van hardlopen en mindfulness op je eigen tempo. Ook wel belangrijk want mijn eigen tempo is niet een slakkengang maar echt snel kan je het ook niet noemen.
Altijd weer spannend zo’n eerste keer, want ja nieuwe mensen dat blijft een dingetje. Door Corona zijn er nu alleen geen groepslessen dus het is een op een. Ondertussen heb ik nu drie lessen gehad en ik merk dat ik me bewuster ben van wat ik doe. Mijn ademhaling, mijn omgeving tijdens het wandelen, ik maak het bewuster mee. Een paar jaar geleden vond ik het allemaal wazig gedoe dat mindfullness, maar nu ben ik er aan toe. Een beetje rust in mijn hoofd en misschien wel rust in mijn lijf. Want dat haat ik misschien het meeste dat er nooit rust is en die ga ik dus steeds een beetje meer vinden.
