Een kennis van mij is zwanger. Ze is 42 jaar en heeft al twee zoons van zeven en vijf jaar, maar dit kindje is heel welkom en lang verwacht. Nu vertelde zij mij dat meer dan de helft van haar collega’s nogal bot reageert op dit heuglijke nieuws. Niet omdat men adviseert te wachten tot heel die Corona-crisis voorbij is…Nee met de vraag: “Wat het gepland?” of nog pijnlijker nog: “Ongelukje zeker?”. Zij antwoordt dan gevat; “Gepland? Ja, vier jaar en vier miskramen geleden….” Dan schrikken mensen. Niet iedereen heeft een kinderwens maar er zijn vrouwen met een kinderwens waar het kind maar uitblijft…
IVF en IUI
Dan heb ik in mijn omgeving ook vrouwen waar het zwanger worden niet vanzelf ging. Een vriendin van mij heeft een zoontje van vier en aan haar wordt stelselmatig gevraagd ” Zeg wanneer komt nummer twee eigenlijk?”. Na maanden van ontwijkend antwoord te geven zegt zij tegenwoordig dat men terloops naar het grootste drama in haar leven vraagt, aangezien ze acht iui- en ivf pogingen achter de rug heeft sinds haar zoontje. Ze overweegt haar wens om een tweede kindje te krijgen op te geven, omdat het emotioneel zo zwaar is en je leven een beetje “on hold” staat totdat het lukt.
Vragen over kinderwens
Of dit nu een column is waarvan jullie blij worden weet ik niet. Maar het zit mij soms hoog dat sommige mensen niet realiseren wat ze vragen. Vraag liever: Heb jij (nog) een kinderwens? In plaats van: Ga jij nog een botje baren of hoe zit het?” En dan heb je nog de mensen bij wie het helemaal niet lukt. Als het verlangen zo groot is, is het enorm teleurstellend als je steeds weer ongesteld wordt of miskraam na miskraam krijgt. En stel: je kunt geen kinderen krijgen, dan wordt je dus ook geen opa of oma. Heb je eerst het kindervreugde gebazel van je vrienden kun je daarna luisteren na het kleinkinder-gebazel. Dit is natuurlijk een Ankie-uitspraak voordat mijn mailbox weer volloopt met verwijten 😉
Heb je kinderen?
“Heb je kinderen” die vraag krijg ik vaak te horen. Gezien mijn leeftijd vragen ze gelukkig niet meer naar mijn kinderwens, dat is dan wel het voordeel van ouder worden. In mijn geval heb ik altijd twee antwoorden. Een aan mensen die ik eigenlijk niet ken en met wie ik een kort small talk heb. Het antwoord hierop is dan standaard; Nee. Bij mensen waar ik mij comfortabel bij voel en het gesprek wat meer diepgang krijgt antwoord ik dat ik drie dochters heb maar dat ze alle drie zijn gestorven. Mensen schrikken vaak bij zo een antwoord maar ik vind dat tijdens zulke gesprekken ik mijn dochters niet kan ontkennen. Het is geen schrijnend verdriet meer, de rouw verdwijnt nooit maar je leert er mee leven. Ik ben van mening dat zij er niet zijn geweest om mij mijn verdere leven verdrietig te moeten laten zijn. Ze hebben mij verrijkt tot de vrouw die ik nu ben. Genietend van het leven te bieden heeft….
Deze blog is ter nagedachtenis aan mijn tweeling die vandaag 16 jaar zouden zijn geworden.
Lonneke en Lente 2005*
