Een tijdje geleden had ik een gesprek met mijn beste vriendin die ook haar gezondheidsuitdagingen heeft. Zij is heel gedreven op zoek naar oplossingen, lezen en uitproberen en doen. Hoewel ik met heel mijn hart supporter voor haar, voelde tegelijk een verschil met hoe ik tegen “mijn” ziekte sta. Subtiel weliswaar, maar wel duidelijk voor mezelf. Ik blijk meer van de “verbeteringen” te zijn, en niet zozeer van de “oplossingen”. Is het niet ongelofelijk boeiend hoe iedereen anders omgaat met wat het leven hem brengt? Denk aan chronische ziekte: er zijn zoveel benaderingen ervan als er mensen zijn. Oplossingen of verbeteringen? Hoe denk jij?
Klaagmuur
Gelukkig zitten ik en mijn vriendin allebei duidelijk niet in een hoekje de dingen passief en gelaten te ondergaan. Ik moet bekennen dat ik een beetje uitslag krijg van mensen die overtuigd team “slachtoffer en klagen” zijn en in die fase blijven steken. Eens lekker doorzeuren, uithuilen en klagen is nuttig, nodig en heilzaam. Maar er is een tijd en plaats voor alles. Blijven steken in die mindset, brengt je naar mijn mening niet meer maar net minder voldoening in het leven dat je wél nog hebt.
Aanvaarding
Toen mijn vriendinnetje al lang weer onderweg was naar huis, stond ik nog even stil bij ons gesprek. Voor mij is het vertrekpunt van alles aanvaarding, ontdekte ik. Ik aanvaard wat is. Loslaten wat losgelaten kan is mijn doel, al ben ik daar niet altijd even goed in. Aanvaarden gaat heus niet over wat nu is altijd te willen behouden, maar over jezelf en je omstandigheden te kunnen omarmen zoals je helemaal bent. Dat kan heel bevrijdend voelen, als een zucht van opluchting. Het is ok, dat gevoel.
Oplossingen
Verder heb ik al decennia ervaring als professioneel zieke zeg maar, en daardoor heb ik wel de nodige dosis realisme in mijn blik. Denken in oplossingen is niet per se verkeerd, maar voor mij concreet misschien niet de beste strategie. Waar mijn vriendin vindt dat ik steeds naar oplossingen moet blijven zoeken, begint mijn faalangstspier al een beetje te trekken. Ieder karakter is anders en dit is het mijne. De perfectionist in mezelf krijgt het acuut al benauwd ervan, voelt zich chronisch falen. Want ja, ik heb het duidelijk na al die tijd nog steeds niet opgelost! Terwijl mijn vriendinnetje dat natuurlijk ook helemaal niet bedoeld heeft. Het staat immers niet op punten en is ook niet om ter snelst. Ik weet het, maar mijn irrationele emotionele zelf voelt zich er toch niet helemaal lekker bij, zo blijkt.
Verbeteringen
Streven naar verbeteringen? “Ja”, denkt diezelfde perfectionist, “ja, dat kan ik best.” Het geeft me een gevoel van hoop, perspectief en optimisme, zonder verstikkend dwingend aan te voelen. Want ja, de ene dag is het misschien wat beter met me, maar dat zegt niets over morgen. Mijn hoofd wordt blijer en rustiger door zo te denken. Focus op vandaag, wat die ook brengt, zo goed mogelijk te maken.
Leren is leuk!
Net als mijn vriendin laat ik niet graag alles over aan de artsen, maar ben ik zelf ook geboeid en geïntrigeerd door alles wat maar enigszins verband houdt met mijn gezondheid. Ik hou van bijleren, dus dat zit goed. Lezen en luisteren. Dikke boeken maken me niet bang! 😉 Dat hoeft daarom geen direct resultaat te geven op het gebied van wonderbaarlijke genezing. Simpelweg meer weten over het fascinerend lijf dat we hebben, wat er misloopt en waar ik eventueel zelf kan bij sturen, ja, dat vind ik echt leuk. Raar woord misschien in deze context, “leuk”, maar meer begrijpen en andere pistes ontdekken om weer uit te proberen, dat is toch een soort van plezant.
Bang voor oplossingen?
Voor mijn eigen geestelijke gezondheid durf ik dus misschien als niet gaan voor oplossingen. Ik heb dan ook mijn reputatie als watje hoog te houden! Niet omdat ik niet wil dat het opgelost wordt, maar omdat ik het onderweg ook nog een beetje leuk wil hebben met mezelf. En voor mij ligt de lat echt hoog genoeg als ik ga voor verbeteringen. Anders riskeer ik nog een depressie er bovenop. En daar heb ik toevallig geen zin in.
Oplossingen of verbeteringen? Hoe denk jij?
Misschien werkt het voor jouw net helemaal anders in het leven. En dat is helemaal prima. Of ben je meer van de oplossingen op 1 gebied in je bestaan, en meer team verbetering in andere zaken. Allemaal ok. Er bestaat niet één juiste weg in zulke gevallen, enkel jouw weg. En niets zegt dat je onderweg niet van gedachte mag veranderen. Weg met perfectie, ook in de manier waarop je omgaat met je gezondheid! Je hebt al stress genoeg. Toch?
