Ik heb het sporten weer opgepakt- ja, hoor ik jou denken, als je al een tijdje mijn blogs volgt: en wanneer stop je er weer mee? In deze coronatijd had ik een mooi excuus: de sportscholen zijn dicht. Maar als het mooi weer blijft en de paden en lanen vol staan met mooie bloemen en ik mijn speciale jog-app heb aanstaan, kan ik wel een tijdje door. In elk geval tot de laatste kilo’s eraf zijn. Niet letterlijk de laatste maar tot ik vind dat het goed is.
App als motivator
De jog-app is een geweldige uitvinding. Hij werd mij aangeraden door een vriendin. De bedoeling was dat ik van de bank zou opstaan om me via een programmaatje te onderwerpen, waardoor ik uiteindelijk vijf kilometer onafgebroken zou kunnen joggen. Het programma gaf de commando’s, ik rende of liep. Maar toen lukte dat niet, omdat mijn knieën veel gelijkenis vertoonden met zuilen uit het Romeinse rijk: nog steeds best aardig om naar te kijken, maar van binnen brokkelig en broos.
Maar op een of andere manier hebben mijn zuilen zichzelf gerenoveerd en nu houd ik het rennen prima vol. Ik ben al op eenderde van de training. Dat is omgerekend anderhalve kilometer rennen. Eigenlijk weinig ongeveer het loopje van huis naar de bakker, maar goed.
Aanmoediging bij het sporten
Ik ben dol op de ingebouwde mannenstem. Hij zegt tegen me wanneer ik moet rennen en wanneer ik even mag lopen. Hij zegt ook tegen me wanneer ik op de helft ben: altijd een prettig moment! En nu de trainingen langer beginnen te worden – dan de bakkerslengte – zegt hij af en toe bemoedigende dingen zoals: “Je kan het!” en “Hou vol!”. Dat ontroert me.
Hij blijft natuurlijk wel een computerstem, dus soms zegt hij per ongeluk twee keer achter elkaar “Je kan het!” met precies dezelfde intonatie. Maar dat ontroert me op een bepaalde manier ook. Het zullen de endorfinen wel zijn.
Endorfinen
Die endorfinen zijn sowieso toegeslagen, want tijdens mijn loopje voel ik me, en dit durf ik amper toe te geven, Rocky. Uit Rocky. Laatst heb ik zelfs, toen ik alleen liep, in een doodlopend straatje bij zonsondergang, met het aanmoedigende geroep van mijn app-man in mijn oor, een paar boksbewegingen gemaakt. Van die wilde stompen in de lucht. Van pure vreugde. Ik geloof dat niemand me heeft gezien, maar alleen het idee dat ik bij deze belachelijke activiteit zou worden betrapt zorgde ervoor dat ik die avond minstens honderd calorieën extra heb verbrand!
Hoe sport jij in deze tijd? Of kun je het überhaupt opbrengen om te gaan sporten? Laat het mij weten in een reactie!
