Carpe diem! Pluk de dag! Wat een cliché, hoor ik je al zuchten. Maar… zeg eens eerlijk: eigenlijk is dat best een mooie levensinstelling, niet? Wij drukdrukdruk-maatschappij zijn soms zo verwikkeld in alle to-do-lists van de dag dat we een beetje dreigen te vergeten intussen ook nog te leven.
Experiment
Waarom we hier zijn als mens, het is ons eigenlijk allemaal een raadsel. Het idee alleen al dat we bestaan is eigenlijk te zot voor woorden als je daar over gaat nadenken. Laat ons er dan tenminste een interessant experiment van maken. Nu we hier toch rondlopen… Kwestie van onze tijd wat nuttig te gebruiken. Er stak geen handleiding bij het leven toen we het kregen, dus mogen we volgens mij zelf in vullen hoe we ermee omgaan, toch? Onze eigen regels opstellen te midden van de chaos van ons bestaan. Carpe diem bijvoorbeeld.
Carpe diem
Elke dag is kostbaar. Dat moet je iemand uit de chronisch zieken-community al zeker niet wijsmaken. Die weet dat vanbinnen en vanbuiten. Soms kan je je door je gezondheid geremd voelen in je dromen en daden. Gevolg: Frustratie, teleurstelling. Het verstikkende gevoel dat je je kostbare tijd aan het verdoen bent met al dat recupereren en proberen weer recht te krabbelen. Want was er niet iets veel belangrijkers waarvoor ik voorbestemd was in dit bestaan? En wat was dat dan ook alweer?
Magie
Maar toch, tegelijkertijd voel je in elke zieke vezel van je bestaan nog intenser hoe kostbaar die dagen zijn, stuk voor stuk de moeite om te plukken. Ja, ook de moeilijke. En de heel moeilijke. En de nachten krijg je er gratis bij dankzij je aanwezige lijfje. Doordat je als zieke zoveel voelt, lijk je alles nog dieper en intenser te beleven. Het leven is pure magie. Dat we leven, dat onze lichamen alles doorstaan wat ze doorstaan. Ben ik hier nu iedereen aan het aanraden om ernstig ziek te worden of wat? Welnee! Ik ben in een gulle bui: je mag van ons, spoonies, leren. Neem het besef mee dat het leven tussen alle heisa door ook gewoon leuk en plezant mag zijn, dan ben ik al dik tevreden.
Carpe vooroordelen
Nochtans zijn er wel enkele vooroordelen over ziek-zijn gecombineerd met carpe diem. Laat ik het daarom voor eens en voor altijd duidelijk maken: het is niet omdat je serieus ziek bent, dat er niks meer te genieten valt! Dat zou te gek zijn voor woorden! Bovendien is het niet omdat je dus ernstig ziek bent, dat er plots een verbod geldt op genieten. Nochtans kan het soms zo aanvoelen door feedback van de buitenwereld. Zien mensen je op een terras zitten, dan hebben ze geen idee van de uren en dagen vooraf en nadien in je eigen huisje achter gesloten deuren. En dat hoeft ook niet, dat kunnen wij spoonies zelf wel handelen. Het is ons beroep, zeg maar. Maar daardoor ontstaat al gauw bij sommigen het idee dat we ofwel onze ziekte faken en dus de boel belazeren, of dat het op zijn minst toch niet zo erg is als we het lijken voor te stellen. Want zeg nu zelf, iedereen heeft toch wel eens buikpijn, niet? Dus ofwel zijn we hypochonders, ofwel pathologische leugenaars, kies maar! 🙂
Onnodig
Het lijkt op het veroordelen van mensen in de kansarmoede die wél de nieuwste smartphone blijken te hebben. “Wat geeft hun het recht om die telefoon te kopen, of hoe dom kan je wel zijn, daar had je veel voeding mee kunnen inslaan.” Zulke onnodige gedachten over anderen wiens leven wij totaal niet kennen, maar toch geneigd zijn om te veroordelen. Geef maar toe, ik en jij, we hebben allemaal over verschillende groepen mensen ooit al zulke gedachten gehad. Het is nu eenmaal een menselijk trekje. Laat dat echter geen excuus zijn: het is een kwestie van het op te merken bij jezelf en die vooroordelen los te laten. Denk aan bomen, die laat je ook gewoon krom zijn of recht, net zoals ze zijn. Je verwacht niks van die boom hoe die dan wel zou horen te zijn om aanvaardbaar te zijn.
Een lach per dag
Toen ik nog heel jong was maakte ik een afspraakje met mezelf. Wat er ook gebeurt, hoe de dag ook mag voelen, ik wil minstens 1 keer gelachen hebben. Dat mag een glimlach zijn, een lach vanbinnen, of even lachen met mezelf in alle ellende. Omdat het nu ook eenmaal echt grappig is, het leven. We sukkelen allemaal maar wat aan. We doen zomaar maar wat zonder echt goed te weten waar we naartoe gaan. Het is een wonderlijk avontuur, elke dag weer opnieuw. Toegegeven: Een vermoeiend avontuur soms. Dat ook. Niks mis met even moe zijn. Je mag de dag plukken helemaal zoals jij het wil. Soms proeft een dag eerder broos, soms energiek, dan weer een beetje dof, en de dag daarna dan weer sprankelend.
Pluk wat je kan!
Toch vind ik dat een dag wel heel erg lang is om te plukken. In het algemeen bedoel ik, voor elke mens, maar in het bijzonder in het leven van een chronisch zieke. Laat me het even uitleggen. Bijvoorbeeld: je nacht was al dan niet letterlijk sh*t en je strompelt belabberd uit je bed. Hup, je plukt dankbaar het momentje dat de dag weer begint en je uit dat ellendige bed mag. Om daarna jezelf meteen weer als een sierlijk uitgeput wrak op de zetel te draperen en nog meer moeilijke uren tegemoet te gaan. Maar dat ene opstaan-momentje? Dat heb je toch maar geplukt vooraleer het tussen je vingers wegglipte. Carpe Momentum.
Groentennirvana
Of nog duidelijker: de hele week ben je te ziek om even naar buiten te gaan, maar dan is er plots dat zo magische momentje van energie. Hup, plukken die handel voor het te laat is! Als spoonie wordt elk momentje zo ontzettend kostbaar, vooral de betere. Je ontwikkelt een beter oog voor die gouden kansen en ziet ze zelfs nog vòòr ze er zijn, zoiets. Je kan zowaar even zelf groentjes gaan kopen in plaats van weer maar eens hulp te vragen (stel je dat toch eens voor, zoveel opwinding in het leven van 1 mens! ) en kan nog dagen nadien high voor de open ijskastdeur breed staan glimlachen van tevredenheid met die overwinning en verse voorraad.
Plukkerdepukpluk
Dus: pluk je magische goeie momentjes en pluk ze nog eens en nog eens, zo vaak je wil in de dagen nadien. Ze maken de moeilijke dingen lichter, en helpen je te zien dat er altijd allerlei moois te vinden valt, ook als het even donker is. Het leven is kwetsbaar. En net daardoor iets om te koesteren. Onthou: het is absoluut niet verboden om af en toe zorgeloos te zijn of een beetje gek te doen. Carpe diem zou ik zo zeggen!
