Ik vond het bijzonder, ik vind het bijzonder en ik zal het bijzonder blijven vinden. Van de week had ik een kennismakingsgesprek met een gezin dat op zoek is naar opvang voor hun zoontje. In zo’n gesprek vertel ik een beetje hoe ik werk, wat de regels zijn en wat het kost per uur. Ik voer geen showtje op: ik ben gewoon mezelf. Toch kiezen mensen dan voor mij.

Ondanks dat ik niet de meest hoog opgeleide gastouder in onze regio ben, kiezen de ouders dan toch voor mij. Dat vind ik dus altijd bijzonder, iedere keer weer, want ik vind dat ik niet veel bijzonders doe. We spelen veel en knutselen in de koude maanden wat meer. Daarnaast gaan we veel op stap naar speeltuinen en op avontuur: we gaan op bezoek bij de elfjes in de elzen of zoeken naar bevers in de Biesbosch. Mijn bakfiets maakt behoorlijk wat kilometers.

Onderdeel van ons gezin

De kinderen voelen bijna eigen aan en mijn eigen gezin is ook gek op ze: de jongens roepen Paul onderaan de trap als ze vinden dat het te lang duurt voor hij aan de ontbijttafel zit; Viggo is favoriet om gek mee te doen en mee te stoeien; en FaceTimen met Madelief in Spanje wordt ook met enthousiasme ontvangen. Gelukkig maar, want een kinderopvang in je eigen huis neemt alles behoorlijk over. De grens tussen werk en privé is dan behoorlijk dun kan ik je zeggen.

Tijdens de vakanties is het huis gevoelsmatig leeg en op de vakantiebestemming wordt er nog wel eens een speelgoedwinkel bezocht, om te kijken of er iets leuks is voor de kinderen. Zelfs mijn eigen kinderen nemen tijdens vakanties of schoolreisjes iets mee voor de opvangkindjes. Onze Thomas de Trein treinbaan heeft bijvoorbeeld een trein uit Londen gekregen van Viggo. Het is bijzonder hoe mijn puber op vakantie aan de kleintjes denkt.

Bijzonder afscheid

Natuurlijk zijn er dagen dat ik meer politieagent ben dan gastouder en dan is een dag lang. Het merendeel van de dagen verloopt echter soepel en wordt er samen gespeeld en méér gelachen dan gehuild. Er is natuurlijk altijd verloop, want als de kinderen vier jaar worden gaan ze naar de basisschool en houd het hier op. Als je zo’n kindje dan voor het eerst in je armen houdt met ongeveer 12 weken en het verlaat ons met 4 jaar, dan is dat voor ons ook altijd weer een heftig momentje. We zwaaien ze uit en via social media van de ouders volgen we ze nog verder op hun pad.