Wie de pleegzorg in gaat weet dat je niet zomaar een pleegouder kunt worden. Juiste intenties, eigen inzicht, tegen feedback kunnen maar vooral stevig in je schoenen staan is een ultieme must. Maar los van het feit dat je weet wat pleegzorg inhoudt en dat je op dezelfde lijn ligt met de pleegzorg instantie moet je als aspirant pleegouder nog een aantal stappen doorlopen.
Als eerste woon je een voorlichting bij, na de voorlichting als je dan besluit verder te gaan. Vul je een gezinsverslag in waarin je je gezin voorstelt aan de hand van dit verslag krijg je een gesprek, (vorige blog) en leert de pleegzorg instantie jullie gezin kennen.
Raad van Kinderbescherming
Inmiddels is er dan een aanvraag gedaan bij de Raad van Kinderbescherming om een background-check te doen of er geen bezwaar is om in jullie gezin een kind op te nemen. Denk hierbij bijvoorbeeld aan een strafblad etc. Nadat we hier ook groen licht kregen kwam er het spannendste moment tot dusver.
De medische keuring
Omdat ik heb aangegeven dat ik chronisch ziek ben, een stoma heb en een aantal operaties rijker vond ik het zelf prettig dat er een arts met mij mee zou kijken of ik het wel aan zou kunnen als pleegouder. Dit is niet alleen eerlijk voor de pleegzorg instantie maar ook voor mijzelf. Want wat als ik nu niet medisch geschikt bleek te zijn. Dan kunnen we voor alle partijen inclusief mijzelf een teleurstelling voorkomen. Maar wat heb ik in spanning gezeten. Deze arts gaat groen of rood licht geven om door te gaan met ons pleegzorgavontuur.
En zo geschiedde het, ik werd gebeld door een onafhankelijk arts die door de pleegzorginstantie was benaderd mij medisch te keuren.
Wederom rake vragen. Waarom zelf geen kinderen, waarom geen adoptie, welke operaties en wat was en is de tijdlijn van mijn aandoening. Hoe is mijn kijk op mijn aandoening. Leef ik mijn diagnose? Houdt het me elke dag bezig? Is het dagvullend? Denk ik maar aan één ding, namelijk ziek zijn? Of ben ik nog mens naast mijn diagnose.
Dus vertelde ik dat ik mijn aandoening los zie van wie ik ben, dat ik echt wel beperkingen heb maar ook mijn grenzen aan kan geven en ik samen leef met een geweldige partner die mij helpt en alles oppakt wat mij niet lukt. Dat wij dit samen doen.
Zo gaf ik eerlijk aan dat ik ook nog steeds medicijnen nodig heb om mijn aandoening onder controle te houden maar dat ik met goede hulp altijd de juiste weg aanvlieg en aan zal vliegen als het gaat om ziek zijn en moederschap.
Mogelijkheden of beperkingen
Wat ik niet had kunnen voorspellen was dat deze arts, nadat ze mijn dossier ook had gelezen een goede weloverwogen keuze maakte om mij en ons dit pleegzorg avontuur te gunnen.
Ze was onder de indruk van mijn medisch dossier, had zich goed ingelezen maar was er van overtuigd geraakt na ons gesprek dat “ wanneer je niet je diagnose leeft” plannen maakt voor een mooie toekomst en geniet van de oprechte mooie dingen in het leven je kinderen juist een mooie toekomst kan bieden. Ik geloofde mijn oren niet. Deze arts dacht in mogelijkheden in plaats van beperkingen
