Vandaag moest ik weer op controle. Geen wekelijkse taak maar de regelmaat zit er altijd goed in bij een Crohn-patiënt zoals ik. Mijn arts bleek ziek te zien, het zijn tenslotte ook maar mensen…Ik kreeg een vervanger toegewezen, die netjes op mij zat te wachten. Of misschien eigenlijk helemaal niet, wat een pannenkoek was dat, en dan druk ik mij nog netjes uit. Ik besefte mij opeens weer in wat voor fijn netwerk van artsen ik om mij heen in de afgelopen jaren heb verzameld. Iets om zuinig op te zijn bleek wel weer na dit gesprek.
Vervangend arts of arts in opleiding
Voor mensen met een chronische ziekte of aandoeningen klinken deze woorden vaak als een lichtelijke paniek of irritatie;
“We hebben een vervangend arts voor u”
of nog erger
“Ik ben arts in opleiding en kijk al even vorens de (echte) arts komt.¨
Ik snap het allemaal wel, die mensen moeten het ook leren maar kan dat niet bij iemand anders? Ik heb vaak niet de puf of eigenlijk het geduld om weer heel het verhaal aan een vervangend of iemand in opleiding uit te leggen. Vaak wordt er met grote ogen gekeken. Ergste vond ik ooit eens dat een arts in opleiding mij “een beter leven” toewenste bij het weggaan. Ik heb alleen mijn blik op mijn andere arts geworpen die er naast stond en hij schudde al zijn hoofd, wetende wat ik al bedoelde op dat moment.
Vertrouwde arts
Nu heb ik een fantastische band met mijn “eigen” arts. Zie de eerdere blog die ik eens over hem schreef: Dokter Love . Een band die niet meer te evenaren is met elke andere arts. Maar zowel de huisarts, mijn mdl-arts als mijn chirurg zijn ongetwijfeld mijn blinde vangnet. Ik vertrouw blindelings op hun. Als je toch vaak in het ziekenhuis moet komen dan graag bij mensen ik die vertrouw. Met wie ik ook een informeel praatje kan maken, die ik bij de voornaam ken en hun mij zowel van binnen als van buiten kennen. Hoe fijn is dat?
Zorgkaart
Maar goed, even terugkomend op deze pannenkoek van vanmorgen. Dan opeens zit je tegenover iemand die je niet kent, niet weet dat je eigenlijk slecht kan doseren dus daarom een dikke enkel hebt. Die niet weet hoe somber je van prednison wordt en daarover niet in gesprek met je wilt gaan. Het zogenaamde “je-bent-maar-een-nummer” effect. Het maakte mij zelfs wat onzeker. Ik weet dat mijn arts over 2 weken weer er gewoon zal zijn, dat ik hem knipogend zal zeggen dat ziek zijn mijn rol is en niet de zijne. Maar ik besefte mij ook dat veel mensen altijd onzeker zijn over hun ziekenhuisbezoeken, de onderzoeken, de gesprekken met de artsen. Je kunt nog zoveel op de zorgkaart of zorgwijzer kijken maar wat voor de ene een fantastische arts is, zal misschien voor de ander niet werken. Zoek en zoek en zoek net zolang tot jij de arts van jouw keuze hebt gevonden. Je moet er immers nog vaak genoeg naar toe, laat het dan een klik wezen zodat het soms, jazeker wel, ook leuk zijn….
Graag hoor ik jullie ervaringen met jullie artsen!
