Soms lees ik al eens iets interessants. Dit keer zette het mijn hersenen extra aan het werk. Ik heb geen antwoorden, maar wel veel gedachten. Het gaat namelijk hierom: Gert Verhulst verkondigde deze wijsheid: “Als u heel hard werkt en nog altijd nergens geraakt, dan hebt u iets verkeerd gedaan.” Kortom, beste lezertjes, het is allemaal uw eigen schuld. Denk daar maar eens in stilte over na!
Ergens of nergens?
Maar dat is wel een beetje een vage uitspraak, niet? Waar is namelijk die “nergens”, of beter nog, waar ligt die “ergens” waar we moeten geraken? En wie bepaalt trouwens dat we in dit leven “ergens” moeten geraken? En als u afmeet met uw normen waar ik had moeten geraken in dit leven en aan de hand daarvan een oordeel velt over mij of anderen, hoe weet u dan zo zeker dat waar u vindt dat ik had moeten geraken wel effectief een plek is waar ik naartoe wil? Gaat u ervan uit dat iedereen naar de plek wil waar u geraakt bent, dan zou ik suggereren: “think again”.
Hard werk
Laat ik even héél duidelijk zijn: het gaat me niet om de persoon, het gaat me om de geciteerde uitspraak die allerlei vragen oproept bij me. We weten niet precies wat Gert Verhulst wilde zeggen, en we weten allemaal dat in de media woorden al eens verdraaid, aangedikt en uit hun context genomen worden. Bovendien moet je het niet eens zijn met elkaar om de ander te respecteren en waarderen als mens. Maar de kern is duidelijk: het leven gaat om 1: hard werken, 2: ergens komen, 3: zorgen dat dat “ergens” het juiste “ergens” is om uit te komen. Wie de scheidsrechter is in het spel is me niet meteen duidelijk.
Begrijp me niet verkeerd, Gert Verhulst, zijn Samson, al hun personeel en compagnons hebben heel straffe dingen gedaan in de wereld van het kinder-entertainement. Daar zal inderdaad hard gewerkt zijn en hun oog voor slimme vernieuwing in dat vakgebied kan je alleen maar bewonderen. Komt er ook niet een heel klein beetje toeval, geluk en timing bij? Ik weet het niet, het is zomaar een gedachte.
Controle
Ik denk dat heel veel mensen oprecht hard werken. Misschien aan het verkeerde doel volgens de normen van onze prestatiemaatschappij, maar vaak simpelweg omdat het leven hen zulke kaarten geeft. Leerde corona dan nog steeds niet dat wij mensjes maar een klein radertje zijn in die immense wonderlijke wereld en dat wij echt niet alles bepalen en zelf onder controle hebben?
Vakgebied: de chronisch zieken
Laat ik me beperken tot mijn vakgebied, nl. de chronisch zieken. Ik durf te zeggen dat alle chronisch zieken hard werken. Misschien altijd niet op de manier die hun het beste kan helpen met hun gezondheid, maar wel altijd -ALTIJD- doen ze wat ze kunnen. En ik durf ook te denken dat als hun harde werk geen totale genezing oplevert, dat dat niet wil zeggen dat ze iets “verkeerd” hebben gedaan. Want dat harde werk zorgt wel dat ze zichzelf verzorgen, zo goed als kan. Maar nee, dat imperium opbouwen en heel rijk worden, dat zit er niet in. In onze maatschappij lijkt het dat je dan “nergens” bent geraakt. En dus niet meetelt?
Leve de imperfectie
Maar ik ben hier hoor. Op deze plek. Ik ben hier geraakt. En dat moet voldoende zijn. Onder invloed van de wereld waarin we leven moet ik mezelf daar vaak aan herinneren. Zulke uitspraken drukken je immers weer met de neus op de feiten: ik doe niet echt wat in deze wereld van me verwacht lijkt te worden.
Ik weet dat ik er mag zijn, maar ik voel het niet altijd zo. Stom misschien, maar ik noem het menselijk. God of wie dan ook weet, dat ik net zo goed hard werk. Voor knok. Voor vecht. Onzichtbaar voor de werkende carrièrewereld. En trouwens, hard werken trots dragen als een medaille op je borst, het is niet echt mijn doel in dit leven. Ik denk dat het ook wel iets heeft, om een beetje meer imperfect te leven, en nu ga ik zelfs iets heel controversieels te zeggen: om te genieten, zomaar omdat het kan, samen te zijn en simpelweg te “zijn”. Ik doe ertoe. Jij doet ertoe. Los van de plek waar je nu bent en daar waar je naartoe wil gaan. Of we nu perfect of een beetje gehavend en kapot zijn.
