Liggen jouw goede voornemens van dit jaar intussen al in de prullenbak? Of houd je nog dapper vol? Doet je brein lastig als het op verandering aankomt? Wel, in ieder geval heb ik misschien een interessante blog voor jou! Veranderen loopt niet altijd over een pad vol geurige rozen, dat weten we allemaal. Maar wat als wij nu eens meewerken met ons brein, in plaats van omgekeerd?
Moeilijk, moeilijk
Het is veel te moeilijk, nietwaar? Net als jij heb ik dat ook al wel eens verzucht. Die kilo’s afvallen of aankomen, dat op tijd naar bed, het altijd maar klagen over niets… We willen er wel vanaf hoor, echt waar, maar het is zo lastig om doen! Als we voor de zoveelste keer van onze voorgenomen doelen afwijken, denken we algauw dat er iets mis is met ons. Dat we falen. Losers zijn. Dat maakt het werken aan je goede voornemens natuurlijk niet echt een feestje.
Een hele zak chips eten is normaal
Maar wat als ik je vertel dat dat patroon van toch dat hele pak chips eten, ook al had je je zo sterk voorgenomen dat het snoeptomaatjes voor tv zouden worden, eigenlijk perfect normaal is? Het zit zo. We hebben verschillende delen in ons brein. In het bereiken van onze goede voornemens, spelen onze Amygdala en onze Prefrontale Cortex een rol.
Dino’s en pakken chips
De Amygdala is ons reptielenbrein, dat heeft als hoofddoel om ons veilig te houden. De Prefrontale Cortex, daar kunnen we zelf beslissingen nemen buiten het oerbrein om. De Amygdala houdt niet van verandering, omdat dat als een bedreiging wordt ervaren.. Denk oertijd en dino’s enzo. (Al denk ik te weten dat wij niet in dezelfde periode hier op aarde rondliepen, maar je begrijpt vast wat ik ermee bedoel: grote gevaarlijke beesten met grote gevaarlijke tanden.) Als het ons dus weer eens naar dat hele pak chips doet grijpen, is dat dus uit liefde zou je kunnen zeggen.
Goede voornemens?
Is dat niet geruststellend? Het is geen persoonlijk falen, geen karakterfout. Je bent geen loser, maar wel een perfect normaal functionerend mens! Nu je dat weet, hoef je niet langer gefrustreerd te zijn en ineens al je goede voornemens maar meteen uit het raam te gooien. Met je Prefrontale Cortex kan je immers geduldig en telkens weer opnieuw je ingesleten gewoonte opmerken, doorprikken en jezelf het pad opsturen dat je wel wilt.
Merk op, doorprik, herhaal
Dus er is geen man overboord als je al halverwege het pak chips bent, tenzij jij beslist dat er een man overboord is. Je kan altijd op elk moment opnieuw je bewust worden en uit de instinctieve reactie stappen. Wil ik dit? Past dit in mijn doel? Zo nee, dan kan je op dat moment wel dat pak weer de kast in stoppen. En dit patroon herhaal je een heleboel keren. Niet erg als je het niet altijd opmerkt van jezelf als je op automatische piloot staat. Het maakt allemaal deel uit van een volkomen normaal veranderingsproces, niet van een mislukking.
Goede voornemens, goede gewoontes
En dan… plots merk je dat je oude gewoonte overschreven is door de nieuwe gewenste gewoonte en je plots verslaafd blijkt aan kerstomaatjes. Want je Amygdalaatje ziet dat nu als de veiligste, vertrouwde gewoonte. De eerste tijd werk je bewust aan je goede voornemens en plots denk je er niet meer bij na.
Make it fun!
Wees niet ongerust: meestal duurt het echt wel langer dan de 21 dagen die je vaak leest, voor je echt je nieuwe gewoonte hebt geïntegreerd. Je Amygdala wil echt zeker zijn dat het veilig is, die nieuwe paden. En dat is prima. Er is geen haast, dat denk jij alleen maar, omdat je tegen het werk opziet. Maar bekijk het “werk” als fun, werken aan iets wat je echt wilt voor jezelf, is toch ook heel leuk? Zolang jij het ziet als een straf en iets wat toch gaat mislukken, tja, mag ik dan even vragen of JIJ het echt wel wilt? Of denk je dat je moet om aanvaard te worden? Of wil je het misschien toch niet heel erg hard omdat je de weg ernaartoe eigenlijk niet echt wil gaan?
Waarom?
Wat helpt is een lijst te maken met je “waarom”. Je brein heeft niks aan drie redenen waarom. Maar met een lijst van 50 redenen geraakt ons reptielenbreintje al meer overtuigd. Schrijf ze neer, dat helpt ze te integreren. En schrijf er eventueel ook 50 redenen bij waarom je weg wil van zoals het nu gaat. Visualisaties helpen ook om je brein vertrouwder te maken met hoe de nieuwe gewoonte voelt, zodat ze minder bedreigend wordt en realistischer aanvoelt.
Love is all!
Behandel je Amygdala dus met liefde zoals de Amygdala naar jou toe doet. Wees er geduldig mee. Maak de verandering geleidelijk, zodat het kan wennen aan nieuwe paden en de oude ingesleten paden stilaan ondergesneeuwd raken. Dat het in het begin vaak fout gaat en je je plots realiseert dat je weer op automatische piloot je oude gedrag vertoont, is deel van het proces. Werk samen, in plaats van tegen. We zitten nu eenmaal zo in elkaar, en geef toe, als er plots dino’s met grote tanden voor je staan, is het handig om bij verandering alarm te slaan. Dus waardeer dat wonderlijke instinctieve deeltje van ons brein in plaats van het te vervloeken.
Iemand chips?
