Een chronisch zieke vrouw en een reizende man. Handig?

Mijn wederhelft reist regelmatig voor zijn werk. In het begin van onze relatie meer dan nu maar nog steeds is hij regelmatig weg. Toen de kinderen klein waren, was hij soms weken van huis. Tegenwoordig is hij minder vaak en minder lang weg. Dat komt deels door corona maar ook doordat ik een aantal jaar geleden ziek werd. Want echt handig is het niet als je zelf ziek bent en je man moet reizen voor zijn werk.

Bellen met de andere kant van de wereld

Op dit moment zit hij in Texas. Hij is een week weg en moet daarna nog vijf dagen in quarantaine. We hebben van te voren helemaal uitgedacht hoe we dit moesten doen met drie schoolgaande kinderen. Moet goedkomen. En ach, als er iets aan de hand is, is hij maar een telefoontje verwijderd van overleg. Ik spreek hem nog bijna dagelijks. Hoe het daar en hier gaat maar ook over de dagelijkse beslommeringen. De kinderen zijn nu oud genoeg om met hem te appen. Toen ze klein waren was het lastiger, zeker als hij in een andere tijdszone verbleef. Bellen was dan niet altijd mogelijk vanwege bed- en werktijden. Als het wel ging zette ik vaak de laptop op tafel tijdens het eten zodat hij er toch een soort van bij was. Hij zat dan in Dubai of China ook te eten achter zijn laptop. Op deze manier was hij toch een beetje dichtbij. De kinderen missen hem als hij weg is maar leren ook weer veel van zijn reizen. Zeker als hij ver weg is naar landen als China of India. Ze vragen honderduit als hij belt of appt en “reizen” zo een beetje met hem mee.

Goede voorbereiding

Het is ooit één keer gebeurd dat manlief me op mijn werk belde met de vraag of hij nou verteld had dat hij naar Oekraïne moest voor 10 dagen. Dat had hij niet. En echt handig kwam het ook niet uit. Saillant detail; hij belde vanuit de auto onderweg naar Schiphol om dat te vragen. Het werd nog leuker toen er in Oekraïne rellen uitbraken in de stad waar hij zat en er 48 uur geen contact mogelijk was. Sindsdien is dat gelukkig nooit meer voorgekomen en wordt er altijd overlegd vóór hij een ticket boekt. Goede voorbereiding op zijn reizen naar het buitenland is voor mij essentieel. Anders red ik het niet. Gelukkig staat zijn moeder altijd achterwacht. Toen de kinderen klein waren en ik nog werkte was het traditie dat de kinderen een kinderziekte kregen als papa in het buitenland was. Gelukkig konden we altijd op oma rekenen om op te passen en was ook mijn teamleider heel meewerkend. Toen ik ziek thuis kwam te zitten veranderde er een hoop. Ook de manier waarop ik me zijn reizen voorbereid.

Survival tips

Tien jaar geleden, toen onze oudste nog een baby was en ik onze tweede verwachtte, verhuisden wij naar ons huidige huis. In de nieuwe keuken die we kochten plaatsen we een manshoge koelkast én een manshoge vriezer. Achterliggende gedachte was dat ik dan tijdens zijn reizen geen boodschappen hoefden te doen. We hebben altijd genoeg eten in huis om ongeveer een week te overbruggen. Langzamerhand heb ik een routine opgebouwd om de weken als tijdelijk alleenstaand ouder te overleven. De volgende survival tips zijn voor mij cruciaal:

• Mentale voorbereiding. Ik heb even tijd nodig om te schakelen en me er mentaal op voor te bereiden. Ik vind het altijd weer even spannend. Ga ik het redden, gedraagt mijn lijf zich normaal en wat heb ik nodig als hij weg is?
• Maaltijden vooruit plannen. Dit doe ik niet alleen als hij weg is. Wij plannen standaard een week vooruit zodat we maar één keer per week boodschappen hoeven te halen. Op onze gezinskalender is precies te zien wat we wanneer eten zodat ook manlief daar niet over na hoeft te denken als ik onverwachts in de kreukels lig. Als hij reist kies ik maaltijden die makkelijk te maken zijn of die ik van te voren kan klaar maken.
• Bouw een voorraad op. Wij hebben altijd een aantal standaard dingen op voorraad. Basis dingen als toiletpapier maar ook diepvriespizza’s. Door een voorraad op te bouwen sta ik nooit voor onverwachte verrassingen. Maar kan manlief ook op korte termijn een nachtje naar bijvoorbeeld Spanje.
• Choose your battles. Je kan niet alles tegelijk en om energie te sparen moet ik kiezen wat ik wel en niet kan handelen. Voor mij is dat met name met de kinderen. Die enorme troep op de kamer? Ik laat het maar even zo. De puf ontbreekt simpelweg om én de discussie aan te gaan over opruimen én huiswerk en de tig andere dingen waar kinderen strijd over kunnen voeren. Ik pik er een paar dingen uit en bij de rest knijp ik maar even een oogje toe.
• Beloon jezelf aan het eind van de dag. Wees lief voor jezelf! Elke dag die je draait en overleefd hebt een reden om jezelf te belonen. Dus haal ik wat lekker in huis voor ’s avonds, als de kinderen op bed liggen.
• Ga op tijd naar bed en pak voldoende rust. Deze vind ik het lastigst en tegelijkertijd is dit punt het allerbelangrijkst. Ik móet op tijd naar bed anders red ik het de volgende ochtend niet om hen op tijd naar school te brengen. Als ze naar school zijn móet ik rust pakken. Mijn lijf de kans geven te herstellen van de drukte van de ochtend. Alleen als ik dat doe heb ik ’s middags voldoende energie om ze weer uit school te halen en de middag en avond te draaien.
• Hou je verwachtingen laag. Oftewel; wees niet te streng voor jezelf. Je hoeft niet elke avond een geweldig diner op tafel te zetten. Het mag wel eens wat minder. Een luie huisvrouwenmaal noemde mijn moeder dat vroeger. Makkelijk, lekker en voedzaam. Kinderen blij, jij blij. Als he niet lukt, dan zeg je de sport/ muziekles of wat dan ook maar een keertje af. Wat niet gaat, dat gaat niet. En dat is zo af en toe helemaal niet erg.
• Accepteer hulp. Vraag mensen of ze willen helpen. Of je kind een keertje met hen mee mag naar zwemles, dan doe jij ( lees; je partner) het volgende keer voor hen. Accepteer het als ze het aanbieden. Bij ons is het oma die achterwacht staat. Die inspringt als ik de kinderen onverwachts niet van school kan halen. Die met ze naar de muziekles fietst. En hoewel ik nog steeds vindt dat ik haar zou moeten helpen, zij is 72 en ik 45, weet ik dat ik zonder haar hulp ver over mijn grenzen heen zou gaan. Dus neem ik het dankbaar aan.

Je bent niet zoals andere moeders

Om eerlijk te zijn heb ik dat laatste punt pas toegevoegd nadat mijn buurvrouw appte dat ik een seintje mocht geven als ze iets kon doen. Aah, lief!, dacht ik. Om onbewust te vervolgen met; ga ik toch niet doen. Ik heb de neiging al snel te denken dat andere moeders het ook kunnen. Dus ik ook. Maar ik ben niet als andere moeders. Ik heb een hele vervelende aandoening en nog wat gratis kwalen die daar bij komen kijken. Is het mijn Ehlers-Danlos niet die in de weg zit dan is het mijn astma wel. Ik heb een beperking, zowel qua energie als qua fysieke mogelijkheden. Als ik eigenwijs blijf doen dan betaal ik daar snel genoeg de prijs voor. Indirect de kinderen en mijn man ook. Zij hebben niks aan een eigenwijze en daardoor uitgeschakelde moeder. Als manlief op reis is moet ik mijn trots en eigenwijsheid een beetje opzij zetten. Als ik dat doe, én we het goed voorbereiden, dan red ik het prima. Dan kan hij met een gerust hart op het vliegtuig stappen in de wetenschap dat thuis alles op rolletjes loopt. Een blije man die geniet van het reizen is immers ook heel wat waard.

Om mijn eigen vraag te beantwoorden; nee, het is niet handig als jij chronisch ziek bent en je partner reist voor zijn werk. Maar met een beetje creativiteit en hulp gaat het best goed.