Hoe kan je je thuis voelen terwijl je ergens bent wat niet je thuis is? Pas geleden waren we een weekendje naar die van ons in Barcelona. Een paar dagen warm in de spaanse zon. De laatste keer dat ik en de puber haar zagen was in oktober, de heer des huizes zag haar nog in november. Ik ging als laatste van ons gezin ook haar lief ontmoeten, dus het was een weekend waar we allemaal naar uitkeken.
En dan loop je daar in zo’n metropool en dan voelt die stad zo vreselijk vertrouwd. We hadden ook een heerlijk hotel dus dat scheelt natuurlijk, maar ook bij haar op het dakterras was het natuurlijk zalig. Het voelde vertrouwd alsof we dat al jaren zo deden. Ik hou van de architectuur en de zon die nog steeds lekker scheen. Het was niet heel erg warm, maar de zon straalde fijn op ons gezicht.
We deden dingen die we normaal ook doen als we thuis zijn en de maatregelen het toelaten: wat drinken op een terras; lekker wat eten met elkaar in een restaurant en bij haar thuis; wat winkelen met de puber en ’s avonds een blokje om met z’n tweeën. Gewoon standaard dingen, eigenlijk hebben we niets toeristisch gedaan. Man en kinderen gingen nog een rondje hardlopen langs het strand en verder hebben we genoten.
Warm en koud in de Sagrada Familia
Het enige toeristische wat we hebben gedaan was in de avond wandelen naar de Sagrada Familia met de heer des huizes. Op zondagochtend moest ik, van mijzelf, heel vroeg uit bed. Iedereen was verder nog in een diepe slaap, maar ik wilde naar een kerkviering in diezelfde Sagrada. Het was nog donker en koud en terwijl ik naar de kathedraal liep was er eigenlijk nog niets open en weinig mensen op straat. Eigenlijk dus de mooiste tijd van de dag.
En toen de Sagrada in voor de viering. Er was misschien nog meer bewaking dan op het vliegveld diezelfde avond. Tassen gingen door de scanner, de bezoeker door de metaaldetector. Maar eenmaal binnen was het prachtig. De viering was mooi, de lezingen prachtig en ondanks de snerpende wind ,omdat ik tussen de in en de uitgang zat, voelde het warm en vertrouwd. Om daar samen te zitten met zoveel nationaliteiten die allemaal kwamen voor hetzelfde voelde warm.
Naast de heerlijke tijd die we daar hebben gehad met onze dochter was dit wel een hoogtepunt van mijn weekend. Ik wilde eigenlijk al heel lang naar de kathedraal maar ik ben heel eerlijk. Ik vind het een duur kaartje om de kathedraal te bezoeken en op deze manier kon ik mijn geloof en mijn liefde voor mooie kerken combineren. Win, win situatie in mijn geval.
En nu gaan ze verhuizen naar Madrid voor de lente. Een nieuwe stad waar wij als gezin nog nooit zijn geweest. Ik wilde altijd graag reizen maar ik durfde nooit en nu reis ik onze dochter achterna. Het motiveert me ook om zelf nieuwe plekken te ontdekken zoals afgelopen zomer in Italië. Soms is zo’n reizende, avontuurlijke dochter precies wat je nodig hebt om zelf ook buiten je eigen grenzen te denken.
