Er gaat een media storm over Nederland. Iedereen is verontwaardigd over de gebeurtenissen in The Voice. We vallen massaal van de ene verbazing in de ander en uiten onze boosheid op Social Media.
Een groot deel van Nederland kijkt echter heel anders naar deze gebeurtenissen. Wij weten als geen ander hoe het is om in de schoenen van deze vrouwen te staan. Wij zijn zelf ook misbruikt. Sommigen van ons als kind, sommigen toen we al wat ouder waren. Alle aandacht in de media is voor ons zowel herkenbaar als een trigger. En in mijn geval leverde het vragen op die ik niet kon beantwoorden.
Mediastorm over misbruik
Al sinds het begin van de mediastorm ontwijk ik de berichtgeving een beetje. Niet uit angst voor wat er verteld wordt. Meer vanuit een soort vermoeidheid. Een gevoel van; daar gaan we weer! Nu is iedereen verontwaardigd. Worden er grote woorden gesproken en woede geuit. Maar de zorg voor de slachtoffers wordt een beetje vergeten. In sommige gevallen zal er zelfs mogelijk sprake zijn van Victim Blaming. Dit is het mechanisme waarbij de schuldvraag omgekeerd wordt. Een vorm van morele ontkoppeling waarbij de schuld bij het slachtoffer neergelegd wordt. Ik heb dit al zo vaak zien gebeuren. Als de storm weer geluwd is en het voor veel mensen naar de achtergrond verdwijnt, blijft het voor de slachtoffers de rest van hun leven bij hen. Zij zullen hier de rest van hum leven mee geconfronteerd worden. Het moeten verwerken, een plek moeten geven. Iemand zei ooit tegen mij; Deze gebeurtenissen draag je de rest van je leven bij je. Soms zal je er onder lijden, soms verdwijnt het naar de achtergrond. Maar in elke fase van je leven duikt het een keer op en zal je er weer mee moeten dealen. Ik weet al een tijdje dat ik bijna weer aan de beurt ben. Deze gebeurtenissen lijken dit te bespoedigen.
Seks op het jeugdjournaal
Onze kinderen kijken elke avond het Jeugdjournaal. Meestal kijken wij met hen mee om eventuele vragen te beantwoorden. Op één of andere manier was ik zo bleu om er niet aan te denken dat het Jeugdjournaal dit onderwerp natuurlijk niet zou overslaan. Ze verwoordden het heel mooi; nare dingen die met seks te maken hebben. Alles werd op kindniveau uitgelegd. So far, so goed. Maar toen kwam de aflevering van donderdagavond die begon met een waarschuwing dat het item het beste met een volwassene erbij gekeken kon worden. Ik was direct alert en voelde als ik eerlijk ben mijn hartslag stijgen. In deze aflevering werd heel duidelijk, heel goed uitgelegd wat er allemaal speelt. Er werd een slachtoffer aan het woord gelaten die vertelde hoe ze tegen haar wil seks had moeten hebben met iemand en dat het haar niet gelukt was om nee te zeggen. Meestal als ik dit soort fragmenten niet trek zap ik even weg. Als ik dat nu echter had gedaan had ik meteen argwaan gewekt. Ik moest het uitzitten. Hyperalert volgde ik elk woord, als de dood dat ze vragen zou gaan stellen die ik niet kan of wil beantwoorden.
Hoe en wanneer vertel je het aan je kinderen?
Ik weet dat deze dag ooit gaat komen. Het is niet iets wat ik geheim wil houden voor hen maar ook niet iets wat ik te vroeg met hen wil delen. Het is een moeilijk onderwerp en we willen voorkomen dat het hen angstig maakt. Tegelijkertijd wil ik hen zo goed mogelijk beschermen en hen handvatten meegeven om een potentieel grensoverschrijdende situatie te herkennen. Maar ook bij wie ze hulp kunnen vragen als ze in een situatie komen waarin ze zich niet veilig voelen.
Naomi Dessaur van Dessaur trainingen is iemand die daar veel over geschreven heeft. Ze maakt zich onder andere hard voor het creëren van een klimaat waarin het praten over seksualiteit en seksueel gedrag van kinderen normaal is. Op haar site deelt ze veel tips voor ouders. Maar de gouden tip hoe je je kind vertelt dat je op zijn of haar leeftijd gedwongen werd tot seks, die heb ik tot op de dag van vandaag niet gevonden. Het is niet besproken in de therapie die ik gehad heb en ik vind er niks over online. Is het zo dat we in Nederland traumatherapie geven over de gebeurtenis zelf maar totaal vergeten dat je hier de rest van leven, in verschillende fases mee te dealen hebt?
Jij bent nu net zo oud als ik toen het begon
Ik heb gevreesd voor het moment dat mijn oudste de leeftijd zou bereiken waarop het misbruik begon. Mijn misbruik heeft twee fases. Het betasten en aanraken begon toen ik vier was, het verkrachten toen ik acht was. Beide leeftijden hadden een schaduw voor mij. Omdat mijn oudste enorm op mij lijkt vreesde ik dat het mij enorm zou triggeren en hield ik er rekening mee dat ik mogelijk weer therapie nodig zou hebben.
Maar dat deed het niet. Ze werd vier en ik was er okay mee. Soms keek ik met weemoed naar haar en naar het kind wat ik op die leeftijd was. Mijn kind leeft niet in dezelfde wereld als ik en maakt niet mee wat ik mee maakte. Toen ze acht werd treurde ik om mijn achtjarige zelf. Maar ik was niet bang voor haar. Ik werd niet getriggerd maar realiseerde me des te meer dat ik mijn angst niet op mijn kinderen moest overdragen. Moet ik het ze dan wel vertellen?
Mijn misbruik is geen onderwerp
Ik ben van mening dat ik er niet aan ontkom om het hen te vertellen en ik moet daarop voorbereid zijn. Ik maak er geen geheim meer van dat ik als kind langdurig misbruikt ben. Mensen mogen vragen stellen en ik weiger als het me niet lukt er over te praten. Mijn familie, vrienden, man en sommige kennissen weten wat ik heb meegemaakt. Tegelijkertijd wordt er niet over gesproken. Niet meer. Vroeger wel, toen ik nog enorm worstelde om dit te verwerken. Maar nu, nu ik het grotendeels verwerkt heb, is het een non topic. De mensen om mij heen realiseren zich niet dat ik nog regelmatig hiermee geconfronteerd wordt. Ondanks het feit dat er amper over gesproken wordt, weet ik ook dat de kans groot is dat iemand het per ongeluk aan mijn kinderen vertelt. Dat wil ik koste wat kost voorkomen. Ik wil het hen zelf vertellen. Maar hoe dan? Wanneer kunnen ze dit onderwerp aan?
Van victim blaming naar een actieve daad
Het Jeugdjournaal is inmiddels lang en breed afgelopen. Ik maal echter nog steeds over het vraagstuk hoe ik mijn kinderen moet vertellen over mijn verleden. En ik realiseer me dat al deze vrouwen die slachtoffer zijn geworden bij de Voice dit punt in hun leven ook zullen gaan bereiken. Ik heb alleen te maken met het plaatselijke roddelcircuit, zij met de hele Nederlandse media. Ik hoop zo dat er voor hen goede zorg zal komen. Dat zij geen tweede trauma oplopen door alle meningen en opmerkingen die ze nu over zich heen krijgen. Iets wat vaak gebeurt bij slachtoffers van seksueel misbruik en verkrachting. Laten we stilstaan bij hun proces. Misschien wel meer dan bij de schuldvraag en onze eigen verontwaardiging. En mensen, laten we alsjeblieft iets doen aan ons taalgebruik. Het is hen niet overkomen, het is hen aangedaan.
Wie zijn toch die mannen?
Door het als zodanig uit te spreken is het meteen duidelijk dat dit een actieve daad van deze mannen was. Zij hebben dit deze vrouwen aangedaan. Een tsunami overkomt je. Een verkrachting wordt je aangedaan, dat is iets wat iemand actief doet. In Nederland zijn 1 op de 8 vrouwen slachtoffer van seksueel geweld. Iedereen kent wel iemand die dit meegemaakt heeft of is zelf slachtoffer geworden. Misschien jij wel. Maar wees eens eerlijk; hoeveel mannen ken jij die een vrouw seksueel geïntimideerd heeft of die iemand misbruikt heeft? Ik maar eentje; degene die mij seksueel misbruikt heeft. Mijn vraagt zich regelmatig af wie die mannen dan zijn. Want hij kent ze niet. En daar gaat het mis. Heel Nederland weet nu wie er beschuldigd worden van seksueel wangedrag bij the voice. Maar wie ken jij in je omgeving?
Hoe vertelde jij het?
Alle slachtoffers van The Voice zullen hun verhaal nog tientallen keren moeten vertellen. Aan geliefden, aan familie, misschien aan de politie en op den duur aan hun kinderen. Maar hoe? Hoe vertel jij het aan de mensen om je heen?
Deze blog eindigt niet met een kant en klaar puntenlijstje hoe je zoiets aan moet pakken. Sterker nog, ik denk niet dat die te maken valt. Deze ervaring, het misbruik, is zo persoonlijk, hoe hierover gesproken wordt is voor iedereen anders. Ik weet zeker dat voor mij het moment zich binnenkort gaat aandienen. Mijn man en ik moeten om tafel zodat ik hem kan vertellen dat ik hier mee loop te tobben. Ik heb hier zijn hulp bij nodig, want het gaat zwaar worden voor mij. Op het moment zelf zal ik weten hoe ik moet handelen en wat ik moet zeggen, daar heb ik vertrouwen in. Maar man, man wat zie ik er tegenop. In wezen word ik jaren nadat het misbruik is gestopt wéér een persoonlijke grens over gedwongen die ik niet wil overschrijden. En daarmee heef het misbruik jaren nadat het gestopt is nog steeds effect op mijn leven. En straks ook op dat van mijn kinderen.
Ik ben vast niet de enige moeder in Nederland wiens misbruik weer een thema is geworden door de wantoestanden bij de Voice. Als jij al in mijn schoenen gestaan hebt en het je kinderen al verteld hebt, zou je dan je tips of ervaring met ons willen delen? (Dit mag uiteraard privé, stuur dan een email naar info@justliveblog.nl of stuur een DM via social media en dan zal dit doorgestuurd worden naar deze anonieme schrijfster.)
