Het is toch weer niet waar zeker? Niet nu alstublieft! Die ziekte is me toch een geniepig ding… Heb je eindelijk eens iets noemenswaardigs in je agenda staan zoals de kans om iemand geliefd terug te zien na lange tijd, met concrete dag en uur er al bij… En jawel, daar krijg je het weer…
Leuke dag in het vooruitzicht!
Ik heb hem/haar/het nog steeds niet goed afgericht gekregen. Je zou denken dat ik de ziekte die bij me woont na al die jaren toch wel getemd zou hebben, maar niets blijkt minder waar. Ze speelt het echt slim: enkele dagen voor de leuke afspraak in je agenda, heb je een kleine opleving. Het voelt niet slecht, hoopvol. Ik heb oprecht een beetje meer heldere momenten met wat meer energie en dat is genieten. En slim als ik ben, hou ik al rekening met de komende leuke dag, dus ik hou me eraan ondanks wat meer energie, mijn rust niet te verwaarlozen. Want een voorbereide vrouw is er twee waard, dat gevoel.
Niet nu alstublieft!
Ja, dat had ik gedacht! Een voorbereide vrouw heeft duidelijk niks te zeggen op het gebied van planning. Mister ziekte neemt het vlotjes over als hij er zin in heeft, geen genade. Dan mag ik nog zo vaak roepen “Niet nu alstublieft!” Ik mag nog zo beloven nadien flink te recupereren en dat ik bereid ben dagenlang op de zetel te kamperen in belabberde staat als ik maar die enkele uurtjes naar mijn afspraak kan.
Slechte timing
Helaas, het gebeurt zo vaak, al te vaak, dat het lijkt alsof ik het er zelf om doe, Maar eerlijk waar, ik heb daar dus duidelijk niks in te zeggen. Ja ik verzorg me goed, anders zou het nog erger zijn, dat weet ik ook wel. Wat gebeurt er? De dag voordien sta ik op en voel ik meteen: o-o, dit is serieus foute boel. Ik blijf hoopvol, naief als ik ben: ik heb nog een dag om proberen de dingen recht te trekken en mijn lichaam er wat bovenop te helpen. Zou het nog lukken? Zout, suiker, liggen, proberen wat binnen te krijgen qua eten, voorzichtig rechtop staan, proberen alert te blijven, want ik ben er amper bij, kortom de hele dag in de weer. In de late namiddag als de migraine ook nog zijn ding komt doen, moet ik mijn nederlaag toegeven. Wat ik al enkele uren voelde maar nog niet wilde toegeven: dit komt niet goed. Dit is niet goed.
Daar sta ja dan met je “Niet nu alstublieft”.
Daar gaan we weer
Dus ik al de betrokkenen voor de dag nadien verwittigen: ze zullen het zonder mij moeten doen. Dan moet ik dus al mezelf toespreken me niet zorgen te maken over wat ze dan denken/niet denken van me. Want het is niet de eerste keer dat dit gebeurt. Ik wen er nooit helemaal aan, het voelt nog steeds wat als een risico omdat ik ergens bang ben dat anderen stillekesaan genoeg hebben van dat lijfgedoe. En dan eindig ik alleen op de wereld, boehoehoe. Het kind in mij heeft dan gewoon even een knuffel nodig, ook al omdat ik uitgeput ben tegen die tijd.
Het leven zoals het is
Dit is een stukje “Het leven zoals het is met een chronische ziekte”. Ziek zijn is niet enkel dealen met het ziek zijn, maar daar bovenop met alle gevolgen door dat ziek zijn. En dat is niet altijd even leuk. Maar daar gaan we niet over doordrammen. Niet nu alstublieft. Want dat verandert de boel toch niet he. Laten we er dan maar het beste van maken, dat voelt beter.
Nee het is niet expres
Dus lieve mensen uit de omgeving van een zieke: nee, we doen het er niet om. Hand op het hart: echt niet. De meeste mensen beseffen dit wel denk ik, hoop ik. Maar toch nog even herhalen voor ’the people in the back’…
