Volgende maand is het twintig jaar geleden dat ik mijn prachtige dochter verloor. Een hartafwijking waar niets aan te doen was. Twintig jaar geleden alweer, de tijd vliegt. Het verdriet gaat niet over, het verandert met je mee. Je leert omgaan met het leren leven met rouw. Levenslang. Telkens als je denkt dat je het een plekje hebt gegeven gebeurd er iets in een fase van je leven waardoor de pleister opeens abrupt wordt afgetrokken. De rouw bij het verliezen van je kind gaat nooit over…
Fases van rouw
Eerst was ik verdrietig, boos, vooral heel boos en vond ik het onterecht. Waarom kon wel iedereen een gezonde baby baren en ik niet? Zo zat het niet in elkaar, maar zo voelde het wel. Overal werden vrouwen zwanger en baarden kinderen zonder zorg. Toen ik voor de tweede keer zwanger raakte maar dit op een stilgeboorte uitliep was ik helemaal radeloos. Ik kon alleen maar aan het graf zitten van mijn drie overleden dochters. Ik vermijdde vooral vrouwen die zwanger waren, het was te pijnlijk…
Vermijden van mensen na het overlijden van je kind
In het begin vond ik dat ik vooral heel blij moest zijn voor iedereen in mijn omgeving die wel gezonde kinderen kreeg. Ik moest van mezelf dan ook vrolijk naar kinderverjaardagen en op kraambezoek. Nu weet ik dat ik mezelf ook best in bescherming mag nemen. Ik lag nadien dagen onder mijn deken in diepe rouw. Ik kon het op gegeven moment niet meer opbrengen en ben zelfs niet op kraamvisite geweest bij mijn beste vriendin. Het was te confronterend op dat moment. En nu nog zelfs vermijd ik het, stuur een kaartje en hoop op begrip van de kersverse ouders.
Buitengesloten in de kinderwereld
Mensen snappen wel dat het verdrietig is, vaak wordt het gezegd als ¨het ergste wat men kan overkomen¨. Maar niet hoezeer het alles in je leven beinvloedt. Je hebt niet alleen geen kinderen meer, je wordt ook buitengesloten van de hele wereld van het ouderschap. Dat is best eenzaam. En niet alleen de jaren dat vriendinnen nog zwanger kunnen worden, ook daarna nog.
Ik zit nu in de fase dat de kinderen van mijn vriendinnen ouder worden, er komen en gaan vriendjes, er wordt afgestudeerd. Allemaal fases waar ik ook niets mee kan. Ik heb mijn kinderloze leven goed op de rit maar je mist fases die voor een ander best gewoon zijn. De volgende fase waar ik mij nu in bevind is die van oma worden.
Rouw is ook: Geen moeder zijn, geen oma worden
Eerst was ik verdrietig omdat ik andere vrouwen zwanger zag worden. Later was ik verdrietig om het kind wat ik nooit voor het eerst naar school zou brengen of zou zien afstuderen. Nu zit ik in de fase dat ik nooit mijn dochter zal zien trouwen of dat ik kleinkinderen zal krijgen. Het is een blijvende pijn die zich steeds weer in een andere gedaante aandient. Dat betekent overigens niet dat een kinderloos leven perse leidt tot een ongelukkig leven! Ook met deze ongelooflijke rouw geniet ik van het leven, dat doe ik zeker. Maar het is wel iets wat je altijd met je meedraagt.
En nu al twintig jaar, alsof ik even geknipt heb en de jaren zijn voorbij gegaan. Al twintig jaar een onzichtbare moeder, blij dat ik haar moeder even mocht zijn. Het heeft mijn leven ook verrijkt, ik weet wat het is om moeder te worden. Ik weet ook helaas hoe het is om afscheid te nemen. Al twintig jaar draag ik haar met mij mee, ik zal haar altijd koesteren, levenslang…
