Hebben jullie dat ook gekend: De Doos met Verloren Voorwerpen op school? Kinderen en spullen hebben de neiging elkaar uit het oog te verliezen. Kortom: Er belandde heel veel gevonden goed in De Doos. En die werd regelmatig doorzocht naar het verloren voorwerp in kwestie (vooral als het ging om een nieuwe jas vonden de ouders dat bijvoorbeeld een goed plan, geen idee waarom). Veel verloren voorwerpen eindigden eenzaam en vergeten onder in De Doos, ja, zelfs van die waardevolle grotere spullen.
Waardevol
Ik ben ook zo een waardevol ding, zo blijkt. Het zit namelijk zo: de maand maart was een stevige maand. In de zin van heftig, uitputtend, eindeloos. Een maand die je alle hoeken van de kamer laat zien en je niet weet hoe je dit gaat volhouden, hoe je lichaam die moet volhouden. Maar op een of andere manier trekt dat lijf het weer een keer, waar je rationeel denkt: dit stopt toch ergens een keer? Het is een echt doorbijtertje, dat lichaam van mij. Ongelofelijk maar waar: er komt een tijd aan van weer rechtkrabbelen, heropbouwen wat je weer maar eens verloren hebt, aansterken wat verzwakt uit de strijd kwam. Dat een lichaam dit kan is echt bijzonder. En wat nog wonderlijker is: Het doet het niet één keer maar ontelbare keren, zo blijkt. Ik tesste het voor je uit zodat jij het niet hoeft te doen. Zoals mijn dokter onlangs zei: er is veel wat we niet begrijpen van het menselijk lichaam.
Verloren Voorwerpen
Met de praktische kant van het rechtkrabbelen komt ook altijd de periode van de Verloren Voorwerpen. Zo voel ik me dan: een Verloren Voorwerp. Wie was ik ook alweer als ik even niet meer continu in de overlevingsstand hoef te staan? Waar was ik mee bezig? Wat kan ik doen met en in mijn leven? Wat lig ik hier nu ook alweer te doen? Het voelt telkens als een stukje verliezen van mezelf.
Euforie en verwarring
Heel gek want je bent op datzelfde moment dus zot blij dat je het doorstond ook al dacht je van niet en je voelt je verzwakte lijf weer wat op adem komen: lichte euforie alom! En tegelijk een vaag gevoel van verwarring en desoriëntatie. Alsof ik na opgetild te zijn door een windhoos plots met een smak weer op de grond terechtkom in een buurt die me vaag bekend is maar toch ook weer niet. Dat, beste vrienden is het Syndroom van de Verloren Voorwerpen.
De Doos
En vermits het een waardevol Verloren Voorwerp is, voor mij althans, ben ik al eens in De Doos aan het rommelen geweest. Ik heb het nog niet echt teruggevonden, maar de detective in me voelt dat ik op het goede spoor ben.
