Een droom die uitkomt, een tweede kindje en een vrijwel zorgeloze zwangerschap. En toch, toch greep het ‘monster’ mij.
Hello darkness my old friend.
Depressie is een oude bekende van me, minstens 12 jaar lang heeft het mij vergezeld. Het was met mij verwoven, ik wist niet wat van mij was en wat van de depressie was. Ik was zelfs bang dat er niks zou overblijven van mij als de depressie eindelijk weg zou gaan, omdat de depressie alles was wat ik kende. En opeens was het weg, een bizarre realisatie. Maar één ding wist ik zeker; daar wil ik nóóit meer naar terug!
Als je al eens depressief bent geweest heb je ook meer kans om het weer te worden. Lekker lullig. Dit feit maakte dat ik erg op mijn gevoelens en gemoedstoestand lette. Want al was het toen mijn normaal, achteraf weet ik dat het een hel was geweest. Dus ik was alert, zodat ik mezelf ‘op de been’ kon houden en hulp zoeken bij de eerste signalen.
En toch.
Ik tackelde mijn trauma met intensieve therapie, ik begon, na 3 jaar, weer met een nieuwe baan én als klap op de vuurpijl was ik zwanger van ons tweede kindje. Het leven was goed.
Ik zag het niet aankomen, ik had het niet aangevoeld en het zeker niet verwacht. Ik werd depressief. Alweer. Nu alweer.
Zo’n 10 tot 20% van de vrouwen heeft last van depressie tijdens de zwangerschap of binnen 3 maanden na de bevalling.
Boos.
Waarom? Is het eerlijk? Ben ik nog niet meer dan genoeg depressief geweest? En waar slaat het op?! Hoezo ben ik depressief terwijl er juist een droom uitkomt, iets magisch, iets waar ik met volle teugen van wil genieten? De oude depressie was meer dan logisch, maar deze nieuwe variant? Waar slaat het op om mijn zwangerschap te verpesten, de babytijd te verpesten? Waarom zorg je ervoor dat mijn kinderen hier de dupe van worden, omdat ik zo niet de mama kan zijn die ik wil zijn en eigenlijk ben?
Even zuchten.
Ik hoopte dat het puur aan de zwangerschapshormonen zou liggen, zodat wanneer de baby geboren zou worden en de zwangerschap dus ten einde kwam ook de depressie ten einde zou komen. Hopes & dreams. Helaas werd de depressie postpartum zelfs erger. Afgevlakte emoties en extreem weinig energie.
A hard pill to swallow.
Ik ga weer naar therapie, speciaal gericht om uit de depressie proberen te komen. Ook ben ik begonnen met antidepressiva, iets waar ik huiverig voor was. Ten eerste zat deze foutieve gedachte mij dwars; ik heb het al die jaren zelf moeten/kunnen handelen, dus dan kan ik dat ditmaal ook. Ten tweede was ik bang, door verhalen die je wel eens hoort of leest dat ik dan niet mezelf zou zijn. (Al ben ik met de depressie ook zeker niet mezelf.) Ten derde kon ik de angst en het schuldgevoel niet aan van wat het voor effect op mijn baby zou hebben, ivm borstvoeding. Vanwege die laatste reden heb ik er mee gewacht totdat haar volledige voeding niet meer alleen uit moedermelk bestond.
(Mocht je zelf een andere keuze hebben gemaakt, ga je die maken, of twijfel je: Doe wat goed voelt voor jou.)
Ik pak mijn leven terug!
Ik ben er klaar mee! Het heeft me lang genoeg geduurd. Ik wil weer mezelf zijn. Ik wil optimaal genieten. Mijn leven begint weer wat ‘op de rit’ te voelen. Het komt wel goed. Mijn kinderen verdienen een gelukkige mama. En ik verdien het om gelukkig te zijn. Ik ga er alles aan doen om daar weer te komen!
Informatie:
Prenatale depressie: Hoe ga je om met depressie tijdens de zwangerschap
Postpartum depressie: Postpartum depressie symptomen, behandeling en meer
Praat er over met je huisarts of psycholoog.
Het kan ook bij partners voorkomen:
Uit steeds meer onderzoek komt naar voren dat wereldwijd 5 tot 10% van de partners een depressie krijgt of heeft rondom de geboorte van een kind.
